ดวงใจหากไร้รัก ไร้ใครใคร่สมัครแนบชิด

จิตจะอับเฉาชวนหมองหม่นจมทวี

แต่หากวันใดเริ่มเพาะรักปักกลางใจ

กลับคืนชุ่มชื้น เขียวชะอุ่มสดชื่นสมฤดี

อนิจจา ส่ิงอันว่านั้น นำพามนุษย์จมดิ่ง

หลงเวียนแหวกว่ายในวังน้ำวน

ไหลเชี่ยวเป็นเกลียวกลอก กลับกลอกกลืนกิน

คลื่นซัดพัดโหมกระหน่ำ สุดแรงใดจะต้านทาน

กระนั้น มนุษย์ผู้สุดแสนบูชาหัวใจรัก 

ประหนึ่งยืนชิดปากเหวลึก หากแต่ยังภิรมณ์ใจ

ก้าวลงสู่วังน้ำวน แปรปรวน ผันเปลี่ยน

วังน้ำวนแสนพิโรธนั้นไซร้ ดำดิ่งในใจคน

แต่กระนั้น หล่อนหาได้กลัวไม่

เพราะดวงใจที่ไร้เขา น่ากลัวเสียยิ่งกว่าอะไร