เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
short life with shorter storyMJonthemoon
ขอบคุณนะ Beau (... is Afraid ไม่น่าสปอยล์นะ)
  •      3 ชั่วโมงกับหนังเรื่องนี้ ตอนที่นั่งอยู่ในโรงหนังบอกเลยว่า อึดอัด
         แต่เมื่อเดินกลับมาอยู่กับความคิดและชีวิตของตัวเอง
         ฉันรู้สึกดีนะ ดีที่แก่โลก คิดแบบนั้น
         .
         ถ้ากาแฟสักพันธุ์ที่ปลูกใต้ต้นอะไรจะได้รับรสชาติ กลิ่นของต้นนั้น 
         โบจะเป็นกาแฟใต้ต้นอะไรดี คิดไม่ออกเลย ที่แน่ๆ ขม ขื่น เกินกลืน
         และถูกทำลายความรื่นรมย์ที่กาแฟพันธุ์หนึ่งควรมีไปหมดสิ้น
         .
         สำหรับฉัน โบเหมือนเติบโตมากับทุ่นระเบิด จะก้าวหนีชีวิตก็แหลกเละ จะเหยียบยืนก็ทน
    ทรมานและผวากลัวทุกลมหายใจ
         .
         ต้องบอกว่าเป็นความคิดเห็นส่วนตัวที่อยากจะโทษโลกใบนี้ ที่เร็วไป เจริญจนไม่เหลือพื้นที่
    ให้คนที่ไม่ได้มีสปีดเดียวกันก้าวตามทัน ทั้งๆ ที่คนก้าวได้ทีละนิดมีอยู่เยอะมาก เมื่อก้าวตามไม่
    ทันก็ท้อ เมื่อหันไปไม่เจอใครก็รู้สึกด้อย และตามมาด้วยปมในใจที่คิดว่า ดีไม่พอ เราช่างอ่อนแอ
    ไม่สมควรได้รับความรัก เราไปต่อยังไงไหว
         .
         สิ่งที่มากกว่าขมขื่น ที่รู้สึกได้และรู้สึกดีเมื่อเดินออกจากภาพยนตร์ชีวิตโบ ก็คือ
    1. โชคดีนะที่แก่ เพราะฉันที่อยู่กับโลกที่สั่นสะเทือนทุกวินาที แข็งแกร่งกว่าในวัยเยาว์มาก ถึงจะ
    เปราะบางแต่คิดว่าคงไม่เปราะแตก
    2. ดีนะที่มาดูคนเดียว การเดินเข้าโรงหนังคนเดียวได้ เป็นสิ่งดีมากเพราะไม่ต้องรับผิดชอบความ
    รู้สึกของคนที่มาดูด้วย ยิ่งกับหนังเรื่องนี้ 555 ฉันไม่รู้ว่าทุกคนในโรงรู้สึกยังไงเมื่อ end credit ขึ้น
    แต่มันเป็นความเงียบแบบไม่มีใครพูดอะไรเลย!
    3. น้ำตา มีอยู่ 2 แบบ หนึ่งคือน้ำตาที่ช่วยให้เราสบายใจขึ้น เข้มแข็งขึ้น สองคือน้ำตาที่ทำให้เรา
    อ่อนแอ งอแงเป็นเด็ก ถ้ามันเป็นแบบหลัง มันคือโบ มันจะกลายเป็นนิสัยที่จะมีคำผุดขึ้นในหัว
    ทุกครั้งที่โบร้องไห้ "อีกละ"
    4. อย่าให้จินตนาการลูบหลัง แล้วเดินฝันร้ายกับโลกจริง ทุกคนมีปม ฉันก็ยังคงมีปม การนั่งดูปม
    นั้นจะทำให้เราจะยอมรับสิ่งที่เป็น ยอมรับที่ไม่ใช่ยอมแพ้ โลกจริงของฉันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
    ไม่ปูพรมแดง แต่มันก็อาจเป็นพื้นคอนกรีตที่ทาสีเป็นโพลคาดอต
    5.  ชีวิตยังคงผุพังได้เสมอ มีแค่จิตใจของเราเท่านั้น ที่จะพาเรายืนขึ้น เดินผ่านเรื่องยากๆไปได้
    ใครสักคนที่เคียงข้างเราในเวลาหนึ่ง ให้เขาเป็นเหมือนน้ำขวดหนึ่งที่ดื่มสดชื่น และวางลงได้เมื่อ
    หมด เป็นน้ำให้กันและกัน

         สำหรับใครที่ยังคงเยาว์วัย และต้องวิ่งแข่งต่อไปในสปีดที่อีกนิดจะเป็นตะคริว ขอให้ระหว่าง
    ทางมีสายรุ้งบนฟ้าให้เงยหน้ามอง มีลมเย็นๆ พัดปะทะตัว มีรอยยิ้ม เสียงทักของเพื่อนร่วมทาง
    และมีโบที่คงอยากบอกว่า "อย่าเป็นเหมือนเราเลยนะ"
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in