๑.

เรารู้จักกันผ่านทวิตเตอร์

ฉันเห็นคุณครั้งแรกจากแถบแจ้งเตือนในนั้น เป็นการแจ้งเตือนที่ทำให้รู้ว่ามีคนมารีทวิตเนื้อเพลง "04.00 A.M. ของ Solitude is Bliss"

หลังแอบอ่านความคิดของคุณผ่านข้อความต่างๆ ในพื้นที่ส่วนตัว ฉันตัดสินใจกดปุ่มติดตามทางขวามือ และทิ้งข้อความสั้นๆ ถึงคุณในพื้นที่ของตัวเอง

โดยไม่คาดคิด ความสัมพันธ์ของเราเริ่มจากข้อความนั้น

ชื่อของคุณปรากฏในแถบแจ้งเตือนอีกครั้ง ด้วยข้อความว่า "...ได้ติดตามคุณแล้ว"

๒.

เราเจอกันครั้งแรกในร้านกาแฟ

วันนั้นเป็นวันพักผ่อนของเราทั้งคู่ คุณทิ้งข้อความคล้ายอยากออกไปข้างนอก ประจวบกับฉันที่อยากไปไหนสักที่ บทสนทนาของเราจึงเริ่มขึ้นในบ่ายวันนั้น และ 'ภูเขาทอง' คือสถานที่ที่คุณอยากพาฉันไป

หลังจากนั่งรอคุณอยู่พักใหญ่ ฉันเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งหน้าร้านและรับรู้ได้ทันทีว่านั่นคือคุณ

ในตอนนั้นเราไม่ได้สบตากัน เพราะฉันเสมองไปทางอื่นด้วยความเขินอาย กระทั่งคุณมานั่งอยู่ตรงหน้า เราสบตากันชั่วครู่ ยิ้มให้กันเล็กน้อย ปล่อยให้ความเก้อเขินทำงานเพียงไม่กี่วินาที ก่อนที่คุณจะเริ่มความเป็นตัวเองในแบบเดียวกับตัวหนังสือของคุณบนโลกออนไลน์ และไม่นานบทสนทนาของเราในชีวิตจริงก็เริ่มขึ้น ตอนนั้นฉันได้รู้ว่าการคุยกันแบบเห็นหน้าดีกว่าการคุยกันผ่านตัวอักษรเป็นไหนๆ

๓.

ความสัมพันธ์ของเราพัฒนาอย่างก้าวกระโดด

แต่ฉันกระโดดไม่สูงพอที่จะพาคุณข้ามกำแพงอดีตได้

คุณยินยอมซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง ในขณะที่มือของเราประสานกัน

คุณบีบมือฉัน และบอกให้ฉันไปในที่ที่ดีกว่าการอยู่หลังกำแพงกับคุณ

ฉันได้แต่นึกแย้งในใจ

ไม่เข้าใจว่าคุณบอกให้ปล่อยมือทำไม ถ้ามือของคุณยังประสานไว้อยู่แบบนั้น

๔.

"สุดท้ายเราอาจจะไม่เหลือใครเลยก็ได้"

เป็นสิ่งที่คุณบอกฉันในช่วงเวลาที่ความสัมพันธ์ของเราใกล้จบลง

ฉันรับรู้ได้ถึงความเศร้าในประโยคนั้น ในใจนึกอยากบอกคุณว่า 'คุณยังมีฉันอยู่' แต่เมื่อมองไปเห็นใครอีกคนที่คุณเพิ่งพาเข้ามา ฉันกลับได้แต่มองคุณและสื่อสารผ่านความเงียบ เป็นความเงียบที่ประท้วงคำพูดของคุณว่า ถ้าคุณไม่พาใครเข้ามา ต่อให้คุณไม่ยอมข้ามกำแพงอดีตนั่น ฉันก็จะอยู่ข้างๆ คุณเอง

๕.

ในท้ายที่สุดฉันเลือกที่จะโบกมือลาคุณ

คาดหวังให้คุณมีความสุขกับสิ่งที่คุณเลือก

"เลือกแล้วก็ต้องรับผิดชอบกันไป"

คุณบอกฉันแบบนั้น พร้อมๆ กับยอมรับการสิ้นสุดความสัมพันธ์ของเราสองคน

ฉันยิ้ม แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรที่ความสัมพันธ์ของเราจบลง ในหัวเต็มไปด้วยความทรงจำเกี่ยวกับคุณทั้งๆ ที่เป็นคนจำอะไรไม่ค่อยได้ ก่อนที่คุณจะจางหายไปด้วยม่านน้ำตา ฉันตัดสินใจหันหลังกลับมาพร้อมกับเสียงเพลง 04.00 A.M. ที่ดังขึ้นเองในหัว

๖.