pairing | Changkyun x Kihyun

prompt by | the-modern-typewriter

— เป็นฟิคที่แนบไปพร้อมกับส.ค.ส.ปีใหม่ สำหรับคนที่รีเควสขอฟิคมาค่ะ .///.) ตอนแรกยังไม่มีแพลนว่าจะลงในเว็บ แต่เผื่อมีใครที่เหงาๆ หรืออยากหาอะไรอ่านเล่นๆรอโมเม้นต์จากกัปตัน เลยเอามาลงไว้จ้า <3 อาจจะสั้นมาก และไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ แต่ถ้าทำให้คุณอ่านแล้วยิ้มได้สักนิด เราก็มีความสุขมากๆแล้วค่ะ รักนะคะ จุ้บ.

“เราคิดว่านายควรจะชิมมันให้เรานะชางกยุน” เสียงหวานของกีฮยอนเอ่ยออกไปพร้อมรอยยิ้มหวานหยด ดวงตาพราวระยับของคุณหนูคนเล็กแห่งตระกูลยูไม่ละไปจากดวงตาสีเข้มของ ‘บอดี้การ์ด’ คนสนิทตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย พอเห็นอีกคนยังยืนงงไม่ตอบสนอง มือเรียวก็เอื้อมก็ไปคว้าส้อมคันเล็กมาตักเค้กหน้าตาน่าทานในจาน ก่อนจะเลื่อนส้อมนั้นไปยังทิศทางที่บอดี้การ์ดหน้านิ่งของตนยืน

“ชิมสิ”

“เอ่อ...” ลากเสียงเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก ชางกยุนกระพริบตาปริบๆ ไม่แน่ใจว่าควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ที่เจ้านายตักเค้กยื่นมาให้ถึงปาก 

จะให้เขางับเค้กจากมือคุณหนู?
... มีหวังได้ถูกไล่ออกแน่ล่ะงานนี้



“จะยืนนิ่งรออะไร หรือนายอยากให้เรากินเค้กที่ไม่รู้ว่ามีพิษหรือไม่มีไปแบบสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะ?” ถามแล้วก็แสร้งถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ มือน้อยแกล้งดึงส้อมกลับไป ทำท่าเหมือนจะส่งเค้กชิ้นน้อยเข้าปากตัวเองอย่างที่ว่าจริงๆ

“ดะ— เดี๋ยวคุณหนู!!” มือร้อนคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กเป็นการหยุดยั้งสิ่งที่ร่างบางกำลังพยายามทำอยู่ ชางกยุนไม่กล้าปล่อยให้คุณหนูกีฮยอนเสี่ยงตาย ไม่มีทางยอมให้อีกฝ่ายเผชิญอันตรายใดๆอย่างเด็ดขาด

จริงอย่างที่เจ้านายของเขาพูด...

เค้กเบอร์รี่ครีมสดชิ้นนั้นไม่รู้ถูกพวกศัตรูแอบใส่ยาพิษร้ายอะไรลงไปบ้างหรือเปล่า เขาไม่ไว้ใจ.. ยิ่งช่วงหลังๆมานี้ ทายาทในตระกูลยูแต่ละคนถูกลอบทำร้ายถี่ขึ้นทุกวันๆ ชางกยุนก็ยิ่งไม่อาจนิ่งนอนใจ

— นิ้วเรียวจึงเกี่ยวส้อมจากปลายมือของเจ้านายให้เลื่อนมาชิดริมฝีปากแทบจะในทันที

“ยอมกินแล้วรึไง”

“อืม” เสียงทุ้มตอบรับแล้วอ้าปากงับเค้กคำจิ๋วเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทุ่มสมาธิไปกับการพิจารณาหาดูว่ามีรสชาติแปลกปลอมปนอยู่ในเค้กหรือไม่ จนไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มพึงพอใจ และสายตาวิบวับที่คนเป็นเจ้านายใช้มองมาทางตน

“เป็นไงบ้าง”

“ก็อร่อยดี” ตอบไปซื่อๆตรงๆแบบไม่ทันได้คิดก่อน ชางกยุนเบิกตากว้าง ผงกหัวลนลานขอโทษคนตรงหน้าเสียยกใหญ่ ต่างกับกีฮยอนที่หัวเราะร่าออกมาอย่างไม่ติดใจ ดูราวกับว่าร่างเล็กจะชอบในสิ่งที่เพิ่งได้ฟัง

“ผะ— ผมหมายถึงเค้กปลอดภัยดีน่ะ ไม่มียาพิษ” 

“งั้นหรอ...” ตอบรับเสียงเบาคล้ายกับไม่ได้ติดใจอะไร กีฮยอนยกสองมือขึ้นมาประสานกันแล้วรองใต้คางเอาไว้ ดวงตาเรียวเบือนไปมองแก้วไวน์ที่ตั้งอยู่ริมโต๊ะแทน

“แล้วไวน์นี่ล่ะ”

“ห้ะ?

“นายว่ามันปลอดภัยด้วยมั๊ย” รู้ดีอยู่แล้วว่าผู้ชายผมดำตรงหน้าคงตอบไม่ได้ คุณหนูตระกูลยูจึงรีบเอ่ยประโยคถัดไป ป้องกันไม่ให้บอดี้การ์ดจอมทึ่มพูดอะไรแทรกขึ้นมา

“นั่งลงสิ เห็นทีว่ามื้อนี้นายคงจะต้องลองชิมให้เราอีกหลายอย่าง” ออกคำสั่งเสียงหวาน หวังว่าคนตรงหน้าจะไม่ตอบปฏิเสธ

หรือต่อให้ชางกยุนปฏิเสธแล้วอย่างไร?

กีฮยอนเป็นเจ้านาย สั่งอะไรอีกฝ่ายก็ต้องทำตามอยู่ดี :)

รวมถึงคำสั่ง... ที่เขาบอกให้ชางกยุนนั่งร่วมโต๊ะกันด้วย

“ผมว่ามันไม่สมควร—”

“อยากให้เราตายเพราะถูกพิษก็ตามใจ” ประชดเสียงเล็กเสียงน้อยจนคนที่ยืนฟังอยู่แทบจะทนเก็บอาการต่อไปไม่ได้ ชางกยุนได้แต่ทดเอาไว้ในใจ... ว่าถ้าลองให้คุณหนูกีฮยอนบึนปากใส่กันแบบนี้เมื่อไหร่ เป็นอันหมายความว่าเขาถูกอีกฝ่ายงอนเข้าแล้วนั่นเอง




อันตราย— เล่นงอนน่ารักขนาดนี้แล้วเขาจะขัดใจลงได้ยังไงกัน




“พอใจรึยัง” ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วก็ถามออกไปแทบจะในทันที พอเห็นแบบนั้นจากที่กีฮยอนกำลังทำหน้างอง้ำก็ขยับระบายหวานละมุนออกมาแทนที่ คนตัวเล็กพยักหน้ารับขึ้นลงสองสามที ก่อนจะเลื่อนแก้วไวน์ไปวางไว้ตรงหน้าของชางกยุน

“ดื่มเร็ว” ยังไม่ทันที่มือหนาจะยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบเพื่อทดสอบพิษ นัยน์ตาคมของเขาก็ต้องหรี่ลงด้วยความงุนงง ยามเมื่อคุณหนูจอมเอาแต่ใจยื่นสโคนเนยสดก้อนน้อยมาจนแทบจะติดริมฝีปากเขา พอจะอ้าปากถามด้วยความสงสัย ชางกยุนก็ถูกกีฮยอนยัดก้อนสโคนใส่ปากมาอย่างรวดเร็ว บอดี้การ์ดหนุ่มเคี้ยวขนมยังไม่ทันละเอียด มืออีกข้างของกีฮยอนก็คว้าทาร์ตผลไม้มาจ่อรอทันที ไม่มีเว้นโอกาสให้เขาถามอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

“กินนี่ด้วยนะ แล้วก็นี่... อันนี้ก็ดี อันนี้ก็ด้วย” ขนมชิ้นแล้วชิ้นเล่า เครื่องดื่มร้อนเย็นแบบต่างๆถูกคุณหนูคนสวยอย่างกีฮยอนทยอยป้อนเข้าปากบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างชางกยุนจนแทบจะเกลี้ยงโต๊ะ นัยน์ตาคู่สวยเปล่งประกายวิบวับทุกครั้งที่เห็นเขาอ้าปากรับขนมชิ้นใหม่เข้าไป กลีบปากสีอ่อนก็ขยับยิ้มงดงามตรึงใจ ทั้งอบอุ่น ทั้งหวานล้ำไม่แพ้รสชาติของขนมชิ้นใดที่เขาได้ชิม

“มีพิษมั๊ย” พอป้อนจนใกล้จะหมดจานแล้วก็แกล้งถามออกไป ทั้งที่กีฮยอนเองก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าไม่มีเมนูใดบนโต๊ะนี้ที่จะมียาพิษเจือปน

“ไม่มี”

“แล้วชอบมั๊ย” มือน้อยคว้าผ้าเช็ดปากที่วางอยู่ข้างตัวขึ้นมาคลี่ออกอย่างนุ่มนวล จับมุมให้พอดี แล้วค่อยๆเลื่อนผ้าผืนบางไปแตะลงที่มุมปากของคนผมดำเพื่อเช็ดครีมเค้กออกให้ แต่พอจะชักมือกลับ.. ดันถูกมือร้อนของอีกคนพุ่งมากุมข้อมือของเขาเอาไว้ นัยน์ตาสีเข้มของอีกฝ่ายมองตรงมาทางกีฮยอนอย่างไม่คิดจะหลบสายตา

“ชอบ”

“ชอบเค้ก?”

“ไม่ใช่”

“ชอบไวน์?”

“เปล่า”

“แล้วชอบอะไร” 

“ชอบ— ที่คุณคอยคิดแผนร้ายๆ มาหลอกให้ผมหลวมตัวเดตกับคุณได้ตลอดเลยไงล่ะ คุณหนูกีฮยอน...” ตอบแล้วก็คว้ามือนุ่มของคนเจ้าแผนการขึ้นมาประทับจูบอุ่นๆลงไป ชางกยุนรู้อยู่แล้วว่าคุณหนูสามแห่งตระกูลยูเป็นคนร้ายๆ แต่ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเจ้าเล่ห์ใส่เขาได้แนบเนียนขึ้นทุกวัน

กว่าชางกยุนจะรู้ตัวว่าถูกหลอกให้นั่งทานขนมกับคุณหนูตัวแสบก็ตอนที่ทุกอย่างแทบจะเกลี้ยงโต๊ะแล้วนั่นแหละ ... มิน่า ถึงได้คะยั้นคะยอให้เขากินนู่นลองนี่ กินซ้ำวนไปวนมาแทบทุกแก้วทุกจานจนหมด ในขณะที่ตัวกีฮยอนเองตักเค้กชิ้นแรกเข้าปากไปแค่สองสามคำ นอกจากนั้นก็เอาแต่ป้อนเขาแล้วยิ้มร่าจนน่าคว้าตัวมาฟัดให้จมเขี้ยว

อ่า

ถ้าไม่ติดว่าเขากำลังทำงานอยู่ล่ะก็นะกีฮยอน...

“ว่าเราร้ายอีกละ” กอดอกแลบลิ้นใส่เขาเหมือนเด็กสามขวบเวลางอนที่ถูกจับไต๋ได้ ชางกยุนทำเพียงแค่ยักไหล่ ก่อนจะโน้มตัวข้ามโต๊ะเข้าไปใกล้คุณหนูแสนงอน

“ก็คุณร้ายจริงๆนี่”

“ที่เราร้าย—”

“....”

“ก็เพราะเรารักนายนั่นแหละชางกยุน” พูดจบก็ไม่ปล่อยให้บอดี้การ์ด(ที่ควบตำแหน่งคนรัก)แกล้งแซวอะไรอีกต่อไป มือน้อยเท้าลงกับขอบโต๊ะ แล้วดันตัวเองขึ้นไปประกบริมฝีปากลงกับผู้ชายคนที่ได้หัวใจเขาไปทั้งดวง

“รู้อะไรไหมคุณหนู” ผละออกจากกัน ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำของบอดี้การ์ดหน้าหล่อจะพูดขึ้นชิดริมฝีปากหวานล้ำของคุณหนูเจ้าแผนการ ในขณะที่นิ้วเรียวของชางกยุนปัดไล้ไปตามโครงหน้างดงามของยูกีฮยอน

“จะให้เรารู้อะไร”

“ผมอาจจะไม่เคยได้บอกไป”

“.....”

“แต่ยิ่งคุณร้าย—”

“.....”

“ผมก็ยิ่งรักนะกีฮยอน” คุณหนูกีฮยอนของเขาน่ารักที่สุดเสมอ ต่อให้อีกฝ่ายจะเอาแต่ใจมากมายเพียงใด ต่อให้จะเจ้าเล่ห์แสนกลมากแผนการขนาดไหน ชางกยุนก็พร้อมจะอยู่เคียงข้างและยอมให้อีกฝ่ายล่อลวงเขาได้ตามแต่ใจจะต้องการ 

จะอยู่เป็นบอดี้การ์ดที่คอยป้องปกคุณหนูสามตระกูลยูให้ปลอดภัย
ทั้งตัวและหัวใจตลอดไปเลย...

“รักนะคุณหนู”

“อื้อ... เราก็รักเหมือนกัน”












Everything I do is because —
I LOVE YOU, dear.





/ fin.