วันหยุดที่ตั้งใจจะใช้ชีวิตธรรมดา

ไม่คาดหวังที่จะได้รับการเซอร์ไพรส์ใดๆ
จากวันธรรมดาแบบนี้

วันก่อนเราค้นพบร้านกาแฟใหม่ ใกล้ๆที่พัก
และตั้งใจว่าจะกลับมาอีกและใช้เวลากับตัวเอง ทำงานนู่นนี่ ในวันหยุด ที่ร้านนั้น

เราเลือกที่จะเดินเหมือนเดิม 
และก็มั่นใจว่าคราวนี้ไม่หลงแน่นอน
ปรากฏว่า

ห ล ง จ้ ะ...

 
เราตัดสินใจเปิดแผนที่ดู
ในขณะที่เรากำลังก้มลงเดินดูแผนที่ในมือถือ
หวังว่าจะช่วยชีวิตเราได้
เราเปิดและเดินตาม ไปเรื่อยๆ
โดยที่ไม่รู้เลยว่า มันกำลังพาไปทิศตรงข้าม!!!
ไม่เข้าใจทำไมถึงไม่ฉลาดเรื่องแผนที่ซะที?

นั่นยังไม่ใช่ประเด็นของวันนี้
แต่ขณะเดียวกันที่เรากดดู กดขยายแผนที่อย่างจริงจัง
มีชายหญิงสองคนเดินกำลังจะสวนเราไป
ผู้หญิงกรีดร้องขึ้นมา

จนทำให้เราตกใจ

สงสัยและถามออกไปว่า
“กรี๊ดอะไรหรอคะ?”

 เพราะเราไม่เข้าใจเหตุผลที่เขาจะกรีดร้องได้
นอกจากจะกรี๊ดใส่เรา?

ก็แหงงง พึ่งเดินสวนกันไปเมื่อกี้นี่...
“งู!!!!!!” ผู้หญิงคนนั้นร้องเสียงดัง
ได้ฟังแค่คำเดียวเราไม่ลังเลที่จะพุ่งทะยานตัวเองไปข้างหน้าให้เร็วกว่าเดิม

 จนแน่ใจแล้วว่าเราห่างมาจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่เมื่อสักครู่ 

เราแน่ใจว่านี่เป็นความกลัว

ไม่มีอะไรในโลกที่เราจะกลัวไปกว่าสัตว์ชนิดนี้แล้ว
ผู้หญิงคนนั้นก็กลัวดูกลัวสุดขีดพอกัน 
แต่งูไม่ตามมาก็โอเค
เราไม่คิดแม้แต่จะชะเง้อมองดูว่ามันตายหรือเป็น ด้วยซ้ำ

คิดไม่ออกเลยว่าเมื่อกี้ถ้ามันเกิดอยู่ใกล้เรากว่านั้น ถ้าเรายืนอยู่ตรงนั้นนานกว่านั้น
แล้วผู้หญิงคนนั้นไม่กรีดร้องจะเป็นยังไง? 
เราเดินออกมาจากตรงนั้นพร้อมกับสองคนนั้นที่เลือกเดินย้อนกลับไปทางเดิม
ที่เขาพึ่งเดินมาพร้อมกันกับเรา 
การเดินทำให้เราเจอสัตว์ที่เรากลัวมากที่สุดใครจะไปคิดว่าจะเจองู ในกรุงเทพล่ะ?
ฮืออออ 

แต่การที่เราเดินก็ทำให้เราเจอคนน่ารักเพิ่มขึ้นอีกสองคน
เราถามน้องสองคนว่ากำลังจะไปไหน ปรากฏว่า เขาจะไปร้านบุฟเฟ่ต์ใกล้ๆ ร้านกาแฟที่เราจะไปพอดี
เราก็เลยถือโอกาสเดินไปพร้อมกันกับเขากลายเป็นเราสองสามคน
(ฉันไม่ได้เจตนาจะไปเป็นก้างขวางคอใครนะฮะ)
เราสามคนเดินไปถามแม่ค้าใกล้ๆ เพราะดูแผนที่ไม่รู้เรื่อง!!!
ก็ได้ตำแหน่งที่จะไป 

โอเค เลี้ยวไม่กี่ที น่าจะไปถูกได้แน่นอน 
เราและน้องผู้หญิงเดินไปคุยกันไปปล่อยให้น้องผู้ชายดูแผนที่แล้วคอยบอกให้เราเลี้ยวก็พอ
(แอบร้ายเนอะแต่เราก็กลัวจะพาน้องเลี้ยวผิดไง)
เรารู้สึกถึงโมเมนต์ของความน่ารักที่เกิดขึ้นในตอนนั้นคือมันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดานะ
แต่สำหรับช่วงเวลาที่เราหลงทางอะ 

เราพบว่า

เห้ยยยยยย~ 

เราไม่ได้หลงทางอยู่คนเดียวนะ ใครๆเขาก็หลงกัน (ทำให้เรารู้สึกมีเพื่อน)
เราไม่ได้โดดเดี่ยว ไม่ได้อยู่ลำพังบนโลกใบนี้
เพียงแค่เราต้องออกไปใช้ชีวิต
ไปค้นหา
ความงามของชีวิตมันเกิดขึ้นจากช่วงเวลาแบบนี้จริงๆ
ช่วงเวลาที่เราไม่ได้คาดหวัง
ช่วงเวลาที่เราไม่ได้คิดว่าควรจะได้รับ
แต่เรากลับได้รับมัน 
ความสุขมันล้นอยู่ข้างใน 
และเราขอน้อมรับสิ่งนี้จากสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้

 
เมื่อคุยจบเรากล่าวถ้อยคำที่แสนธรรมดาต่อกัน คือ “ขอให้โชคดี”
นั่นก็นับเป็นวันที่ดีอีกวันของเราแล้ว