อย่างที่ทุกคนบอกกันมาตลอดคือหนังไม่ได้พูดถึงการทิ้งของ แต่พูดถึงการทิ้งคน 

โดยส่วนตัวเป็นคนไม่อินกับหนังทิ้งจังหวะนานๆ ใช้เทคนิคแช่กล้อง ถ่ายทอดอารมณ์ผ่านแต่ละซีนด้วยบทพูดเล็กน้อยคั่นด้วยความเงียบ ช่วงต้นเลยเผลอหลับไปนิดหน่อย (นิดเดียวจริงๆ นะ) แต่หลังจากนั้น บทหนังก็ดึงดูดเรามากพอให้ดูต่อจนจบ ด้วยการแสดงของซันนี่และน้องออกแบบ และเพื่อนสนิทของน้องออกแบบที่กิ๊บเก๋มีสไตล์ คำพูดในหลายฉากทำให้เราฉุกคิดว่าในชีวิตจริง เราเคยเผลอทำร้ายใครด้วยความเมินเฉยโดยไม่ตั้งใจไปบ้างหรือเปล่า

จะเรียกว่าบทเฉียบคมก็ยังไม่ใช่ในความรู้สึก ขอเรียกว่าเป็นความกลมกล่อม ออกไปทางนุ่มๆ แต่อบอวล ไม่บาดลึก แต่ทุ้มในความรู้สึก ตัวหนังค่อยๆ เสียดแทรกเข้ามาในความคิดอย่างแยบยล ไม่ได้ใช้วิธีกระทุ้งให้ตื่นในทันที แต่ค่อยๆ สะกิดให้ตื่น กว่าจะตั้งหลักได้ก็ปาเข้าไปเกือบจบเรื่องแล้ว

ไม่เห็นด้วยที่บอกว่าหนังเหมาะกับคนมีแฟนเก่า เราว่าหนังเหมาะกับทุกคนที่มีอดีต มีความทรงจำที่เกี่ยวกับความรักทุกรูปแบบ มีเรื่องที่อยากจะทิ้งแต่ทิ้งไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นรื่องของคนรัก ครอบครัว เพื่อน หนังทำออกมาได้ครอบคลุม ไม่จำเป็นว่าหนังไม่ควรไปดูกับแฟนเก่า กระทั่งกับเพื่อน กับครอบครัว หลายช่วงของหนังก็ทำให้เราหวนเข้าไปในความทรงจำของตัวเอง แล้วถามตัวเองว่ามีอะไรที่เราเผลอทิ้งไปทั้งที่ไม่ควรทิ้ง และมีอะไรที่เราเก็บไว้ทั้งที่ไม่ควรเก็บ

ทำให้เราอยากหันมาลองจัดลำดับความสำคัญของความทรงจำ น่าสนุกเหมือนกันที่คิดว่า ความทรงจำล้ำค่าสำหรับเรา อาจไม่สำคัญเลยกับคนอื่น กลับกัน ความทรงจำล้ำค่าของคนอื่น ก็อาจไม่สำคัญเลยสำหรับเราก็ได้

การ "ทิ้ง" จึงมีหลายนิยามตามความคิดแต่ละคน

ถือว่าหนังทำได้ตรงคอนเสป มีการยึดโยงการทิ้งสู่การเปรียบเปรยอย่างเป็นรูปธรรม (มีหงุดหงิดนิดหน่อยเพราะไม่เชื่อความมินิมอล แหะๆ) สำหรับเรา หนังเหมาะที่จะดูคนเดียว เพื่อใช้เวลาหลังการดูในการตกตะกอนในตัวเอง


เพื่อจะกลายเป็นคนที่รู้จักสปาร์คจอยกับสิ่งรอบข้างมากขึ้น
 
และเลือก "ทิ้ง" ให้ถูกที่ ถูกเรื่อง ถูกเวลา