อาร์ตไม่อาร์ตถามใจเธอดู

ส่วนผสมระหว่างงานศิลปะ มนุษย์แอคอาร์ต และผีสติแตก

เป็นหนังที่หาคำจำกัดความได้ยาก เพราะดูโดยรวมแล้วรู้สึกอิเหละเขะขะ จุดพีคไม่พีค จุดดราม่าไม่ดราม่า จุดโหดไม่โหด แต่สิ่งที่ดึงดูดให้ดูได้จนจบคือฉากไม่น่าเบื่อ แสงสีสวยงาม นักแสดงเยี่ยมยอด มีการอุปมาที่ย่อยง่าย เอาจริงๆ แค่เข้าไปเสพอาร์ตก็คุ้มแล้วนะ องค์ประกอบดี บ้านเรือนเอย แกลอรี่เอย ภาพวาดและประติมากรรม เออสวยอะ สำหรับเราที่ไม่ได้เสพอาร์ตสายแข็งขนาดนั้น ถือว่าทุกงานศิลปะในนี้น่ามองและดึงดูดมาก

สิ่งสร้างสรรค์อันนับว่าเป็นจุดแข็งของหนังน่าจะเป็นการสรรหาวิธีฆ่าตัวละคร ถึงจะดูเป็นการเค้นหาเพื่อไม่ให้ซ้ำแต่ดูเหมือนจะเกินเลยไปหน่อย สำหรับเรามันดูฝืน แต่ก็ไม่ซ้ำจริงๆ มันแปลกใหม่แบบที่เวลาดูต้องยิ้มฝืนๆ ออกไปทางหัวเราะลงคอเล็กน้อย 

ชอบสุดคือลูกกลมๆ ใหญ่ๆ สีเงินที่จิตรกรผู้ถูกลืมในเรื่องสร้างไว้ ชอบคนที่ตายกับเจ้าลูกนี้ ดูแล้วให้เฟิร์สอิมเพรสชั่นที่แปลก สวย จำได้แต่แรกพบ อีกอย่างที่ชอบก็เป็นฉากจบ..ที่จบแบบขึ้นเครดิตไปด้วยฉายไปด้วยนั่นแหละ หรืออันที่จริงเราชอบจิตรกรที่ถูกลืมในเรื่องมากกว่าตัวผีจิตรกรที่เป็นแกนเรื่องซะอีก

แต่ทั้งนี้ ก็นับว่าหนังสร้างเพื่อการเสียดสีวงการงานศิลปะได้ถึงกึ๋น แม้เราไม่ได้รู้จักวงการนี้ แต่ก็สัมผัสได้ถึงการเล่นแร่แปรธาตุ ชั้นเชิง อันน่าจะเป็นคำตอบว่าทำไมงานศิลปะที่เราเห็นสมัยนี้ บางรูปเราเข้าไม่ถึงความงามแม้แต่น้อย แต่ราคาของงานกลับสูงชนิดหาเงินทั้งชีวิตก็ยังซื้อไม่ได้

อย่างที่ในหนังว่าไว้ สิ่งที่พวกเขาขายคือแนวคิด ซึ่งเป็นสิ่งที่เปราะบางเหมือนฟองสบู่

การฉวยโอกาสก่อนฟองสบู่นั้นจะสลายไปจึงสำคัญ

แต่การฉวยโอกาสอย่างไม่ถูกต้องก็มีราคาค่างวดที่แรงเอาเรื่อง

Netflix ยังคงสร้างหนังแนวคิดได้ดี แต่ไปไม่สุดทาง แต่ถึงยังไงเราก็ยังชอบแนวคิดมากๆ และจะติดตามต่อไป

ขอบคุณผู้ที่เกี่ยวข้องกับการสร้างหนังทุกๆ คน และ Netflix ที่ขยันหาอะไรใหม่ๆ มาให้ดูจนไม่ได้หลับได้นอน

เอาไปเลย 7/10 อยากหักที่ตัวละครตายโง่ไปหลายตัว แต่นึกอีกทีก็เสียดาย งั้นให้ค่าแนวคิดยืนหนึ่ง