นึกว่าตัวเองจะไม่มีชีวิตรอดลงมาจากดอยแล้วจริงๆ ตอนที่ปวดท้องจนนึกว่าตัวเองใกล้ตาย 

แต่สุดท้ายฟินน์ก็แบกร่างตัวเองและกระเป๋าลงมาถึงตัวเมืองเชียงใหม่จนได้ 

“ถึงโรงบาลแล้วพี่ติน ยังไม่ตาย” ฟินน์บอกแบบนั้นทั้งๆ ที่ตัวเองนอนซมอยู่ในห้องฉุกเฉิน หลังจากที่จัดการฉีดยาไปเรียบร้อย เนื่องจากอาการโรคกระเพาะของตัวเองเกิดกำเริบขึ้นมาตอนนั่งรถไปได้ครึ่งทาง 

‘นี่อยู่ที่ไหน วันนี้ไม่ต้องเที่ยวแล้วนะน้องฟินน์ นอนโรงบาลไปเลย’

“โอเคๆๆ พี่ตินใจเย็นนะ ฟินน์ไม่เที่ยวแล้ว เดี๋ยวอยู่แถวในเมือง”

‘บอกแล้วใช่มั้ยให้พัก กินข้าวบ้างมั้ย หรือไม่ได้กินมากี่วันแล้ว’

พี่ตินบ่นยิ่งกว่าแม่ แต่ฟินน์ก็เข้าใจได้แหละว่าที่บ่นก็เพราะห่วง แล้วเขาก็ทำตัวน่าเป็นห่วงจริงๆ 

ฟินน์นอนลืมตามองเพดานอีกครั้ง หูได้ยินเสียงความวุ่นวายของห้องฉุกเฉิน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่โทรศัพท์ที่เพิ่งวางไปดังอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นเสียงของการแจ้งเตือนข้อความแทน 

Justin : มึงไฟลท์กี่โมงนะ 

Justin : กลับคืนนี้เหมือนกัน

Finn : 21.55

Justin : อ้าวไอ้ควาย Thai Smile ปะ

Finn : ใช่

Finn : ไฟลท์เดียวกันหรอ?

Justin : เออ

Finn : มึงอยู่กับใครอะพี่จัส 

Justin : ดีนยูตะ 

Justin : ทำไมวะ?

Finn : เหงา 

Finn : นอนให้น้ำเกลืออยู่รพกรุงเทพเชียงใหม่ 

Justin : เป็นไรวะ

Finn: กระเพาะ 

Finn : แต่เดี๋ยวหมอให้ออกละ 

Finn : อยากกินต๋องเต็มโต๊ะ 

Finn : ชื่อนี้ปะ ที่ตอนปีสามมึงพากูไปอะ

Justin : เอ้อ

Justin : มึง

Finn : ว่า?

จัสตินเงียบไปอีกแล้ว 

ฟินน์มุ่นคิ้ว

เป็นห่าอะไรของมัน

แต่สงสัยได้ไม่นานก็ต้องเลิกคิด เพราะหมอจัดการเรียกเขาไปคุยเรื่องยาและอาการของโรคในนาทีถัดไป 

.

.

.

.

.

จัสติน ดีน และยูตะตัดสินใจเดินออกมาจากห้องพักของลุงยุทธ แล้วทิ้งแซนให้ได้ใช้เวลากับครอบครัวของมันตามลำพัง 

เอาจริงๆ อาการของลุงยุทธก็จัดได้ว่าดี กำลังจะหายอย่างปาฏิหาริย์ แต่ยังต้องพักผ่อนอยู่ อีกไม่นานคงจะกลับไปอยู่บ้านได้แล้ว -- ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องน่ายินดี และคงได้กลับบ้านก่อนที่อีแซนมันจะคลอดด้วยซ้ำ 

สถานการณ์ชีวิตของแซนนับได้ว่ากำลังอยู่ในช่วงที่ค่อยๆ ดีขึ้นตามลำดับในสายตาของจัสติน อย่างน้อยถ้าพ่อมันไม่ป่วย เพื่อนเจ้าปัญหาของเขาก็คงไม่ต้องกังวลไปอีกหนึ่งเรื่อง 

ทว่าในหัวของจัสตินกลับยังเต็มไปด้วยเรื่องราวปัญหาชีวิตของอีบ้านี่ โดยเฉพาะเรื่องพ่อของลูกมัน ถึงแซนจะบอกให้ปล่อยวาง ก็ตาม แต่มันต้องรู้ว่าเขาเครียดมากขนาดไหน และดูท่าว่าทั้งดีนและยูตะก็คงเครียดไม่ต่างกันหรอก 

“มึง” ยูตะคือคนที่ทำลายความเงียบใน Black Canyon ของพวกเรา ดีนจัดการเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเรื่องปาฏิหาริย์ร้านชำของคุณนามิยะ ส่วนจัสก็เงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ เพื่อฟังเพื่อนตรงหน้าเช่นกัน 

“กูว่าฟินน์ควรรู้ว่ะ”

ดีนถอนหายใจ 

“คือกูก็รู้อะนะว่ามันเป็นเรื่องของอีแซน แต่กูมูฟออนไม่ได้อะพวกมึง” ยูตะย้ำ คราวนี้มันพูดเร็วจนจัสตินนึกว่ามันกำลังพูดภาษาญี่ปุ่น บ่งบอกได้ว่ามันคงเครียดมากพอดูเลยทีเดียว เพราะครั้งสุดท้ายที่เขาเป็นมันเป็นแบบนี้คือตอนมันทำวิกสามย่าน (ธีซิสของภาค MC) ตอนปีสี่ 

“กูว่ามันก็ไม่ได้อยากอยู่คนเดียวอะพวกมึง ทำไงดีวะ ไอ้เหี้ย กูเครียดมาก”

“ทำอะไรไม่ได้ มันดื้อ” ดีนตอบ “จะให้เป็นคนไปบอกฟินน์เลยก็คงไม่ได้ มันเสียมารยาท”

“ไอ้สัส กูทำเป็นแบบ จับมันสองคนขังไว้ในห้องเดียวกันได้มั้ยอะ” ยูตะเบะปาก “มึงคือความคิดกูอาจจะดูประหลาดนะ แต่กูเคยคิดแบบนี้ตอนดงบังแยกเป็นสามสอง กูอยากจับดงบังให้อยู่ในห้องเดียวกันเขาจะได้กลับมา แต่ทำไม่ได้เพราะเขาอยู่เกาหลี นี่อีฟินน์อีแซนมันอยู่เชียงใหม่ด้วยกันอะ กูว่าเราลักพาตัวมันกันดีมั้ย กูเครียด คื--”

“ยู” จัสตินเอ่ยขัด 

เขาวางโทรศัพท์ลง หลังจากที่ข้อความหนึ่งของฟินน์เด้งเข้ามา 

ทั้งดีนและยูตะต่างหันมองมาที่เขา 

หัวใจของจัสเต้นระรัว 

“ไอ้เหี้ย..”

“อะไร/ทำไม” ยูตะกับดีนถามพร้อมกัน 

“มึง..”

“เร็ว กูตื่นเต้น” ยูตะเร่ง

“ฟินน์อยู่โรงบาลนี้ว่ะ..”

โชคชะตากำลังทำงานของมันแล้ว 

.

.

.

.

.

แซนไม่เคยชินกับการท้องเลยจริงๆ ยิ่งปาเข้าไปเจ็ดเดือนแล้วก็ยิ่งไม่ชิน เพราะถึงแม้ว่าท้องของเธอจะไม่ได้ใหญ่อย่างที่ใครหลายคนเป็น แต่มันก็ยังหนักและทำให้เดินลำบากอยู่ดี 

เธอตัดสินใจเดินออกไปหาพวกจัสตินหลังจากได้คำตอบว่าพวกมันอยู่ที่แบล็คแคนยอน แล้วปล่อยให้แม่เฝ้าพ่ออยู่ในห้องต่อไป โดยไม่ลืมวางแผนในหัวว่าวันนี้จะต้องพาเพื่อนไปกินต๋องเต็มโต๊ะตอนเที่ยงให้ได้ ส่วนตอนห้าโมงเย็นต้องกิน Salad Concept เพราะเธออยากกินมะม่วงปั่น 

เอาเข้าจริงแซนควรจะง่วงและหมดแรง เพราะกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปหกโมงเช้าเข้าแล้ว แถมยังต้องตื่นมาหาพ่อตั้งแต่สิบโมงอีกต่างหาก แต่อาจจะเป็นเพราะตื่นเต้นที่ได้เจอเพื่อนมั้ง เธอเลยคึกมากเป็นพิเศษ 

S joined the group 

ยูตะเป็นคนลากเธอกลับเข้ากรุ้ปอีกครั้ง หลังจากเค้นจนรู้ไอดีใหม่ของแซนจนได้ ส่วนจัสตินเองก็ขี้เค้นไม่แพ้กัน เพราะมันเค้นถามแซนจนได้อินตาแกรมใหม่ของแซนมาเช่นกัน มีแค่ดีนนั่นแหละที่นั่งหัวเราะหึอยู่เงียบๆ โดยไม่บังคับให้แซนบอกอะไร ยกเว้นบังคับให้แซนรับฟอลไอจี 

Seine : อยู่ Black Canyon อยู่ปะ?

ไม่มีใครตอบ 

แต่มีคนอ่านแล้วหนึ่ง

แซนมุ่นคิ้ว

Seine : หนีกูกลับกรุงเทพแล้วหรอ?

Seine : ตอบเร็ว กูยืนโง่อยู่เนี่ย มันเมื่อย

Seine : จะแดกมั้ยต๋องอะ

Seine : หิวข้าว!

เธอบ่นพึมพำว่าพวกมันเป็นอะไรวะ ไหนเมื่อเช้าบอกกันดิบดีว่าหายโกรธแล้ว แถมยังเกี่ยวก้อยดีกันรายคนเป็นเด็กๆ อีกต่างหาก 

แซนถอนหายใจท่ามกลางบรรยากาศเพลงคริสต์มาสที่บรรเลงไปทั่วโรงแรม หัวใจเต้นระรัวด้วยความหงุดหงิด ต่างจากจังหวะเพลง We Wish You A Merry Christmas โดยสิ้นเชิง 

เธอทำท่าจะกดโทรศัพท์โทรหาจัสติน แต่กลับต้องหยุดทุกการกระทำ เมื่อความเจ็บแล่นริ้วผ่านข้อมือข้างหนึ่ง 

แซนจัดการหันหลังกลับไปมองเจ้าของสัมผัส 

คิ้วเรียวมุ่นเข้าหากัน ทำท่าจะด่าจริงๆ แต่กลับต้องแปรเปลี่ยนเป็นเบิกโพลงด้วยความตกใจ 

“…ฟินน์” 

เสียงของเธอสั่นเทา แซนรีบทำท่าจะถอยหลัง แต่กลับทำไม่ได้ เมื่อแรงของคนตรงหน้ามีมากกว่า และดูจะมีมากขึ้นเมื่อเขาเริ่มโกรธ 

ใบหน้าหล่อบัดนี้ฉายแววความหงุดหงิดชัด มือข้างที่จับข้อมือของแซนอยู่บีบแน่นขึ้นกว่าเดิม

เธอมองเห็นดวงตาของเขาสั่นระริก

หัวสมองสั่งให้เธอพูดว่าปล่อย แต่ดูเหมือนว่าแซนจะไม่อาจทำอะไรได้เลยนอกจากยืนเงียบอยู่อย่างนั้น

“ทำไม” ฟินน์ถาม

เป็นคำถามสั้นๆ ที่เธอรับรู้ได้ว่าเจ้าของเสียงเจ็บปวดมากขนาดไหน นั่นทำให้ลมหายใจของเธอขาดห้วง

“ปล่อยได้มั้ย” แซนพูด น้ำเสียงสั่นระริกไม่ต่างกัน เธอทำท่าจะเดินหนีอีกครั้ง แต่คราวนี้เขากลับรั้งให้เธอเข้ามาหากันด้วยแรงที่มากขึ้นกว่าเดิม 

“จะหนีไปไหนอีก!” คราวนี้ฟินน์ขึ้นเสียง -- แม้จะไม่ได้ดังมาก แต่มันก็ดังพอจนเรียกความสนใจจากคนแถวนั้นได้เป็นอย่างดี 

แซนตัวสั่น 

หยาดน้ำใสเอ่อคลอในดวงตาของเธออีกครั้ง คราวนี้เธอเลือกจะกลั้นไว้จนปวดหนึบไปหมด

“ปล่อย” แซนย้ำ

“จะหนีฟินน์ไปไหนอีก” ฟินน์ว่าอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ไม่ลดความดังลงเลยสักนิด ทุกสิ่งทุกอย่างบ่งบอกว่าบัดนี้ห้วงความคิดของฟินน์ไม่มีอะไรอีกแล้ว นอกจากผู้หญิงตรงหน้าเท่านั้น เขาดูจะลืมไปด้วยซ้ำว่าตอนนี้อยู่ในที่สาธารณะ แต่ฟินน์ก็ไม่คิดอะไรอีกแล้ว 

“ปล่อยแซน” แซนขึ้นเสียงบ้าง 

“แซนทำแบบนี้ทำไม!”

“ปล่อย!”

“ทำไมใจร้ายแบบนี้วะ” เขาหน้าแดง เสียงของฟินน์เริ่มต้นสั่น และนั่นก็ไม่ยากเลยที่จะทำให้น้ำตาของแซนเริ่มไหล ถึงแม้เธอจะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ก็ตาม 

แซนหลบสายตา 

“แซนทำแบบนี้ทำไม..”

“…”

“ทิ้งฟินน์ไปแบบนั้นทำไม” เธอเบือนหน้าหนี 

“…”

“ทำไมไม่บอก..”

“…”

“บอกสักคำดิวะว่าท้อง ทำไมแซนไม่พูด” 

“…”

“แซนแม่งใจร้ายสัส”

เธอรับรู้ได้ว่าเขาร้องไห้ นั่นทำให้ห้วงความอดทนทั้งหมดของเธอเริ่มต้นพังเช่นกัน 

เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา มองเห็นฟินน์ร้องไห้จนหน้าแดงไปหมด แม้ห้วงความรู้สึกจะสั่งให้เธอคว้าเขาเข้ามากอดอย่างที่อยากทำ แต่สมองกลับสั่งให้แซนเม้มปากไว้แล้วเลือกจะยืนอยู่เฉยๆ แทน 

คนตัวบางตัวสั่นเทา เธอไม่ตอบอะไรเขาสักคำถาม 

แต่สุดท้ายคนที่เลือกจะทิ้งทุกความโกรธและเหตุผลต่างๆ ก่อนก็คือฟินน์ ผู้ชายตัวโตตรงหน้าเธอจัดการคว้าเอาแซนเข้ามากอด 

ความอดทนทั้งหมดพังทลาย

“ไม่ทิ้งฟินน์ไปแล้วได้มั้ย”

“…”

“ไม่มีแซนแล้วฟินน์อยู่ไม่ได้จริงๆ” 

ราวกับห้วงความคิดทั้งหมดดับวูบลง แซนหลงลืมไปว่าบัดนี้เธออยู่ในโรงพยาบาล 

มือน้อยค่อยๆ ยกมือขึ้นกอดตอบ 

แล้วทิ้งตัวลงในอ้อมกอดของเขา 

คิดถึง..

“ไม่หนีไปแล้วได้มั้ยแซน”

เธอไม่ตอบอะไร 

นอกจากซุกใบหน้าลงกับอกของเขานิ่งๆ เท่านั้น