จุดที่ทางข้างหน้ามีแต่ความมืดมนไปหมด เคว้งคว้าง โดดเดียว โศกเศร้ามากมาย หันหลังกลับมาว่าเราผ่านเรื่องราวอะไรมากมายเหลือเกิน เคยคิดว่าทำเราอายุแค่กับเจออะไรมากมาย ไม่เหมือนกับคนรอบข้างบางคนที่ชีวิตดูมีความสุขมากมาย ทำไมบางคนเจอเรื่องเลวร้ายกว่าเราก็มี ทำไมพวกเขาต้องมาเจออะไรที่ต่างกันมากมายเหลือเกิน

ชีวิตคนเราต่างคนต่างทางเดิน เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยมากตลอด 2 ปีที่เดินมา มีทั้งความสุข ความสุขที่พร้อมจะทิ่มแทงเราได้เสมอ กับความทุกข์ที่พร้อมจะยิ้มให้กับเราเสมอเช่นกัน

ความโดดเดียวในความมืดใจกลางของจิตใจเรา ยังไม่น่ากลัวเท่าการยืนท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่เหมือนกับเราอยู่ตัวคนเดียว

กริ๊ดร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่ข้างในจิตใจ ภายนอกร่างกายที่ฝืนสิ่งที่อยู่ข้างในด้วยการแสร้งยิ้ม

บาดแผลที่เราไม่เคยเห็นภายใต้ผิวหนังของเรามันชั่งเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน เกินที่เราจะอธิบายเป็นคำพูดออกมาได้

พอรู้ตัวอีกทีแผลเป็นใต้ผิวหนังเราก็ กลายเป็นแผลเป็นที่มองไม่เห็น

#ในวันที่โลกเปลี่ยนสี
#เพื่อนใหม่ของเราชื่อซึมเศร้านะ
#สวัสดิ์ดีโรคซึมเศร้า