เสียงชายหนุ่ม จากด้านหลัง: อาาา เละไปหมดเลยแฮะ (ชายหนุ่มในชุดสูทอีกคนเดินมา มือกุมหัว) เหนื่อยหน่อยนะครับ คุณสตีฟ

สตีฟ: (หันหน้ามาทางชายอีกคน) อา เหนื่อยหน่อยนะ โทษที พอดีใจร้อนไปหน่อย (พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ)

(กล้องตัดมาที่ใบหน้าชายหนุ่มอีกคน) ฉายให้เห็นเครื่องหน้าที่ดูวัยรุ่น แต่มีแผลเป็นที่แก้ม และสีหน้าที่ดูเบื่อโลก

เสียงชายหนุ่ม: หลังจากนี้ค่อยให้พวกดับเพลิงจัดการแล้วกัน เรากลับกันเถอะครับ

(ภาพตัดมาที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้น) ยังคงจ้องไปที่สตีฟ

เสียงสตีฟ: ไม่ได้หรอก เราต้องอยู่รายงานสถานการณ์ก่อนสิ

เสียงชายหนุ่มอีกคน: เอ๋...น่าเบื่อจะตาย ของพรรค์นั้นค่อยให้เจ้าเตี้ยรายงานไปก็ได้นี่

เสียงสตีฟ: ไม่ได้

(ภาพตัดไปทางเปลวไฟ) ชายหนุ่มตัวเล็กอีกคนกำลังวิ่งมา

ชายตัวเล็ก: อ๊าาา คุณคีโน่ นี่คุณคิดจะหนีงานอีกแล้วใช่ไหม! (น้ำเสียงค่อนข้างดุ) หยุดเลยนะ!

(ภาพเลื่อนอย่างเร็วมาที่คีโน่)

คิโน่: ชิ มาเร็วชะมัด (เบ้หน้า)

(ภาพตัดเป็นมุมกว้างให้เห็นทั้งสามคน)

สตีฟ: ไงวิลเลียม เหนื่อยหน่อยนะ

คีโน่: คุณสตีฟไปกันเหอะ งานจิปาถะก็ปล่อยให้พวกจิปาถะทำไปนั่นแหละ

วิลเลียม: (เงยหน้าขึ้นหลังจากหอบ) ว่าใครเป็นพวกจิปาถะห๊ะ!

สตีฟ: น่าๆ ยังไงเราก็ไปจากตรงนี้กันก่อนเถอะ

คีโน่: คร้าบ (เสียงเนือย)

(ภาพตัดเป็นมุมเสย) คีโน่และวิลเลียมเดินออกจากฉาก มีเสียงทะเลาะกันเล็กๆ แทรกเข้ากล้อง

วิลเลียม: ถ้าคุณคิดจะหนีอีกล่ะก็ผมฟ้องหัวหน้าจริงๆ ด้วย

คีโน่: คิดว่าฉันกลัวเหรอ ไอถั่วงอก

วิลเลียม: ใครเป็นถั่วงอกห๊ะ!

(กล้องแช่อยู่ที่ใบหน้าสตีฟซึ่งยิ้มน้อยๆ )

สตีฟ: (กำลังเคลื่อนตัวออกจากกล้อง ทันใดนั้นก็หยุดชะงัก)

สตีฟ: (ก้มมอง)

เสียงชายหนุ่ม: คือว่า...

(ภาพตัดไปทางทิศที่สตีฟมอง) ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้นจับชายเสื้อสตีฟไว้ไม่ให้ไปไหน

(ภาพตัดเข้าใกล้ใบหน้าของชายหนุ่ม)

เสียงชายหนุ่ม: คุณ...สตีฟ...ใช่ไหมครับ?

(ภาพตัดมาที่ใบหน้าของสตีฟซึ่งดูงง-งวย) 

(ภาพตัดไปที่คีโน่และวิลเลียมหันกลับมามองอย่าง-งงๆ เช่นกัน)

(ภาพตัด มุมกว้าง) ฉายให้เห็นแผ่นหลังของคีโน่และวิลเลียม และสตีฟที่กำลังถูกชายที่กำลังนั่งจับชายเสื้อไว้ ด้านขวาของภาพมีหน่วยดับเพลิงกำลังวิ่งไปดับไฟ พร้อมกันประชาชนให้ออกไปห่างๆ

(ภาพนิ่งแช่กล้องไว้อย่างนั้น)

คีโน่: อะไรเหรอครับคุณสตีฟ คนรู้จักเหรอ?

สตีฟ: เอ่อ...เปล่านะ ไม่รู้จักกันหรอก

คีโน่: หา?

วิลเลียม: แน่ใจเหรอครับ?

สตีฟ: อือ...(น้ำเสียงไม่แน่ใจ)

(ภาพตัดมาที่ใบหน้าของสตีฟ) 

สตีฟ: เอ่อ...เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า?

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม ซึ่งกำลังยิ้ม)

(ภาพตัด มุมสูงและกว้าง) ฉายให้เห็นไฟที่ดับแล้ว เจ้าหน้าที่กำลังเก็บกวาดซากหุ่นยนต์

(ภาพตัด หน้าตรง) ฉายให้เห็นใบหน้าของชายตาตี่ที่กำลังยิ้มและแนะนำตัว

เสียงชายหนุ่ม: ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมมิเกล...มิเกล แองช์ ฝากตัวด้วยครับ (มิเกลโค้ง)

(ภาพตัดมาที่สตีฟ วิลเลียมและคีโน่ยืนข้างกัน)

(ภาพตัดอีกครั้ง เผยให้เห็ยทั้งสี่คน)

วิลเลียม: เอ่อ...คุณบอกว่าเคยเจอคุณสตีฟ เมื่อ 20 ปีก่อนเหรอครับ?

มิเกล: ครับ ตอนอายุ 7 ขวบ

คีโน่: 7 ขวบ! เด็กขนาดนั้นเชียว

มิเกล: ครับ

(ภาพตัดมาที่ใบหน้ามิเกล)

มิเกล: ตอนนั้น...เกิดการก่อจลาจลในเมืองที่ผมอยู่ 

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าของสตีฟ) 

เสียงมิเกลยังคงพูดต่อ: พวกฝั่งต่อต้านบุกเข้ามายึดบ้านผมเพื่อหาเสบียง ตอนนั้นเอง...คุณสตีฟก็ช่วยผมไว้

(ภาพตัดไปที่ฉากสงคราม ฝั่งต่อต้านคนหนึ่งกำลังยกอาวุธขึ้นจะทำร้ายมิเกลและแม่)

(ภาพตัดไปที่สตีฟในวัย 17 กระโดดเข้ามาพร้อมกับฟันไปที่ฝั่งต่อต้านคนนั้น)

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าของมิเกลในอ้อมกอดของแม่ที่กำลังมองสตีฟ)

(ภาพตัดเข้าไปที่นัยน์ตาเจือน้ำตาของมิเกล ซึ่งฉายเงาของสตีฟ)

(ภาพตัดมาที่ใบหน้าของสตีฟ)

เสียงมิเกล: ในวันนั้น...

(ภาพตัดมาที่ใบหน้าของมิเกล)

มิเกล: (ก้มหน้าเล็กน้อย และยิ้ม) ผมคิดมาตลอดว่าอยากเจอคุณอีกสักครั้ง (เงยหน้าขึ้น) ตอนนี้ผมดีใจมากครับ!

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของสตีฟ แช่ไว้)

(ภาพตัดมาเป็นมุมกว้าง เผยในเห็นทั้งสี่คนอีกครั้ง)

(เสียงโทรศัพท์ดัง)

วิลเลียม: อะ! ของผมเองครับ (รับโทรศัพท์) ครับ...ครับ....อา เข้าใจแล้วครับ (วางโทรศัพท์) คุณสตีฟครับ เราต้องไปแล้ว

สตีฟ: (ขยับตัวเหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์) อา...นั่นสินะ

คีโน่: เอ๋? แค่นี้เหรอ? ไม่ยังไงต่อเหรอ? (เสียงสูง)

วิลเลียม: ยังไงนี่คือยังไงไม่ทราบครับ (เสียงเนือย)

คีโน่: ไม่...ก็แบบ...อุตส่าห์ได้เจอกันทั้งทีไรงี้ (ทำมือไม้) แล้วก็แค่นี้เหรอ? อย่างน้อยก็น่าจา---

มิเกล: (เสียงดังขัดขึ้นมา) ถ้าเป็นไปได้!...

ทุกคน: (เงียบ หันมามอง)

(ภาพตัดมาที่ใบหน้าด้านข้างของมิเกล)

มิเกล: (ก้มหน้า เม้มปาก เหมือนกำลังรวบรวมความกล้า) ถ้าเป็นไปได้... (เสียงเบาลง) ขออีเมล หรือเบอร์ติดต่อ...ได้ไหมครับ...?

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าของคีโน่และวิลเลียม) ทั้งสองมองไปที่มิเกล ก่อนจะค่อยๆ หันมามองสตีฟ

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของสตีฟ)

สตีฟ: อ่า...เรื่องนั้น...

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของมิเกล)

มิเกล: (เงยหน้า) ขอร้องล่ะครับ!

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของสตีฟ)

สตีฟ: (ดูลำบากใจ) แต่ว่า...

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของมิเกล)

มิเกล: (น้ำเสียงมุ่งมั่นขึ้น) ขอร้องล่ะครับ! ผมสัยญาว่าจะไม่โทรไปรบกวนเวลางานแน่นอน!

(ภาพตัดมาทางด้านหลัง) ฉายให้เห็นแผนหลังของมิเกล

มิเกล: ขอร้องล่ะครับ! (ก้มหัวลงจนเห็นครึ่งตัวด้านบนของสตีฟ)

(ภาพตัดไปที่ใบหน้าด้านข้างของสตีฟ เงียบ ขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางยิ้มอย่างลำบากใจ)

(ภาพตัดไป มุมสูงและกว้าง) ฉายให้เห็นเมือง ตึก ท้องฟ้า และทะเลด้านหลัง 

เสียงสตีฟ: ช่วยไม่ได้นะ...