เลือกที่จะพูดทุกอย่างในเวลาที่สายเกินไปแล้ว

ตั้งแต่ตัวหนังเริ่มเรื่องมา เราก็สังเกตเห็นถึงความรู้สึกดีๆที่ไข่ย้อยมีให้ดากานดาตั้งแต่ต้น และแน่ใจเหลือเกินว่า คำว่า "เพื่อนสนิท" ไม่ใช่สิ่งที่ไข่ย้อยต้องการจริงๆ
เพราะในชีวิต 'จริง ๆ' ของใครหลาย ๆ คน ก็ทำเหมือนกับไข่ย้อย คือทำอะไรหลาย ๆ อย่างให้กับคนที่ตัวเอง "รัก" เพื่อหวังที่จะได้รับความรักตอบกลับมาบ้าง
แต่จะมีสักกี่คนที่เป็นเหมือนดากานดา
ที่จะรักไข่ย้อยตอบ
ดากานดาเริ่มรู้ว่าไข่ย้อยมีความรู้สึกดีๆให้กับตัวเอง และตัวเองก็เริ่มรู้สึกถึงความรู้สึกดีๆที่มีให้กับไข่ย้อย

ฉากที่ไข่ย้อยนับหนึ่งถึงสิบในใจ เพื่อที่จะได้รู้ว่าดากานดารู้สึกเหมือนที่ตัวเองรู้สึกหรือเปล่า

เราแอบหวังเหลือเกินว่า อยากให้ไข่ย้อยอยู่มองดากานดาต่ออีกสักนิด เขาอาจจะได้เห็นรอยยิ้มของดากานดาก็เป็นไปได้

แต่ก็นั่นแหละ 

เราต่างรู้กันดีว่ามันไม่เกิดขึ้นหรอก 

และตัวดากานดาเอง ถึงแม้อยากจะพูดแค่ไหน แต่ด้วยความเป็นผู้หญิง (สมัยก่อน) บวกกับความที่เป็นสาวห้าวในทุกเรื่อง ยกเว้นเรื่องความรัก การที่จะบอกความรู้สึกตัวเองให้อีกฝ่ายรู้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้อย่างที่ต้องการ
ดากานดาจึงเลือกที่จะเก็บเงียบไว้เช่นกัน
ถึงแม้เพื่อนของไข่ย้อยเองจะมาจีบดากานดา ไข่ย้อยก็ยังเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ ด้วยความหวังที่ว่าดากานดาน่าจะมีความสุข
แต่ตัวเองกลับเจ็บปวด
หลังจากนั้นไข่ย้อยถึงได้เข้าใจตัวเองสักทีว่า "รัก" ดากานดามากแค่ไหน
แต่เวลาที่ไข่ย้อยรู้ตัวมันก็สายเกินไป

อ้าว
แล้วดากานดาล่ะ

อย่างที่บอกไปว่า ดากานดาเป็นผู้หญิง และเธอไม่ใช่คนที่จะกล้าพูดในเรื่องของความรู้สึก การที่เธอเก็บเงียบไว้จึงเป็นสิ่งที่เธอทำได้เท่านั้น
และตอนที่ีมีคนมาจีบเธอ เธอก็หวังให้ไข่ย้อยกล้าแสดงความรู้สึกของเขาออกมาสักที แต่สิ่งที่ไข่ย้อยเลือกที่จะทำก็คือการอวยพรให้ดากานดามีความสุข

ถ้าเราเป็นดากานดาเองจะรู้สึกอย่างไร

...

"แกมาทำอะไรเอาตอนนี้"

หลังจากที่นั่งคิดมานาน ก็เข้าใจถึงประโยคนี้สักที

ว่าจริงอย่างที่ดากานดาพูด