ร่างสูงค่อย ๆ ช้อนร่างบางที่นอนหลับใหลไม่ได้สติ เพราะความเหน็ดเหนื่อยไว้ในอ้อมแขน ด้วยรูปร่างที่ผอมกะหร่องและน้ำหนักที่เบาหวิว
'นี่คงเป็นจักรพรรดินีแห่งซิธที่ตัวเล็กที่สุดในประวัติศาสตร์แล้ว' เขาคิดพลางอมยิ้ม
เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน...
คิดถึงเธอมาตลอด ทุกลมหายใจ...
ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอเธอในนิมิต เขาก็ตกหลุกรักเธออย่างหัวปักหัวปำ
เขาไม่รู้ว่าจะไปหาเธอได้ที่ไหน...
ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร...
ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ…
จนวันหนึ่งที่นายพลมิทากะพูดถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่กับดรอยด์สีส้มที่เขากำลังตามหา
"เด็กผู้หญิงอะไร??!!"
ความสงสัยระคนความตื้นตันใจเจือในน้ำเสียงของเขา หวังใจไว้ว่า “เธอ” คนนี้จะเป็น “เธอ” คนนั้น
คนที่เขารอคอยจะพบเจอมาแสนนาน…
แม่บ้านรูปร่างหน้าตาหมือนปลาพาเขาและเธอมาพักยังกระท่อมหลังน้อย เบนวางร่างบางอ่อนปวกเปียกลงบนเตียง พลางบอกกับแม่บ้านให้ไปเอากะลามังใส่น้ำพร้อมผ้าสะอาดมาให้เขา
เธอกลับมาหาเขาพร้อมกับสิ่งที่เขาร้องขออย่างรวดเร็วเขาปลดผ้าคลุมสีดำของเธอออก เหลือแต่ชุดด้านในที่เป็นเสื้อแขนกุดกับกางเกงสีดำสนิท แล้วเช็ดตัวให้เธอพลางพิจารณาไปเธอด้วย
ดวงหน้าหวาน คิ้วโก่งสวย จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางสีชมพู เหมือนที่เขาเห็นในนิมิตไม่มีผิด…
มันก็ดีใจอยู่หรอกที่ได้เจอเธอ
แถมเธอยังกลายเป็นด้านมืดที่ไม่มีใครยอมรับ
เธอกลับไปหาเพื่อนไม่ได้
จะขึ้นเป็นจักรพรรดินีพัลพาทีน ทำสงครามกับ Resistance ก็คงไม่เอาอีก
ด้วยนิสัยของเธอแล้ว…
เธอคงเลือกที่จะหลบหนีมาปลีกวิเวกอยู่เงียบ ๆ คนเดียวแน่ ๆ
เรย์เป็นคนดีเกินกว่าจะยอมรับด้านมืดแบบง่าย ๆ หากไม่ใช่เพราะ Resistance กำลังจะแพ้ เรย์คงไม่เลือกทางนี้เป็นแน่
เพราะเป็นห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ เรย์ถึงกลายมาเป็นแบบนี้...
นี่เป็นช่วงเวลาที่เธออ่อนแอมากที่สุด เขาจะอยู่ข้าง ๆ เธอ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เขาก็จะสนับสนุนเธอทุกอย่าง
แค่เธอคงไม่ผลักไสเขาเหมือนที่ผ่านมาก็พอ…
เบนวางผ้าชุบน้ำลงในกะลามัง เขาเอื้อมมือขึ้นมาสัมผัสที่ใบหน้าของเรย์ ลูบไล้ไปตามพวงแก้ม จนมาหยุดลงที่คาง
ก่อนจะโน้มตัวลง แล้วจุมพิตแผ่วเบาบนริมฝีปากของหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in