อันที่จริงช่วงที่ผ่านมา ผมเห็นชาย-หญิง เดินมาเป็นคู่ เดินจับมือกัน เดินคุยกันไป ซึ่งตัวผมเองก็ไม่ได้รู้สึกอิจฉาอะไรขนาดนั้น แต่มีความรู้สึกว่า ทำไมพอมาเรียนป.โทถึงได้เห็นอะไรแบบนี้มากขึ้น คือเห็นเยอะกว่าตอนเรียนป.ตรีซะอีก อาจเป็นเพราะอยู่ในสถานที่คนละสถานที่กัน ก็เลยเห็นคนเดินมาเป็นคู่มากขึ้นนั่นเอง

พูดถึงความรัก ช่วงนี้เมื่อปีที่แล้วเพิ่งเฮิร์ตจากการจีบคนหนึ่ง แต่แห้วไป

ตัดภาพกลับมาเดือนนี้ ปีนี้ เค้ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนละ ก็ยินดีด้วย ถึงแม้ในใจจะไม่ค่อยรู้สึกยินดีก็ตาม 

และเป็นเรื่องตลกร้ายอย่างมาก เมื่อมีรุ่นพี่ผู้หญิงโทรมาหาผม มาปรึกษาเรื่องความรัก คือให้ผมเป็นที่ปรึกษาเนี่ยนะ! แต่ก็นั่นแหละ พี่เค้าไม่รู้หรอกว่าผมก็เคยมีสภาพไม่ต่างจากพี่ ผมขอไม่เล่ารายละเอียดนะว่าพี่เค้าเจออะไรมาบ้าง แต่ลงเอยด้วยคำพูดแค่ 4 พยางค์

"ตัดใจซะเถอะ"

เป็นคำพูดที่ทั้งบอกกับรุ่นพี่และบอกกับตัวเอง มันเศร้าไปหน่อยแต่นั่นคือความจริง ความจริงที่ต้องผ่านไปให้ได้ 

1. ความสนุก

เดือนนี้ มีรุ่นพี่ชวนผมไปทำฐานค่ายคณิตศาสตร์ม.ต้น เป็นฐานเกี่ยวกับการทดลองเกี่ยวกับความน่าจะเป็น แบบให้ทอยเหรียญออกหัว-ก้อย 30 ครั้ง แล้วคำนวณความน่าจะเป็น 

อีกอย่างหนึ่งคือ สอนโปรแกรม The Geometer's Sketchpad ซึ่งเป็นโปรแกรมทางคณิตศาสตร์ ใช้วาดกราฟได้หลากหลายรูปแบบ ซึ่งสนุกดีเหมือนกันนะ

2. ความประสาทแดก

เรื่องตรวจการบ้านในช่วงเดือนนี้ เป็นอะไรที่ปวดหัวอย่างมาก อย่างแรกคือมีคนส่งในตู้วิชาอื่นที่ไม่ใช่วิชาที่ผมตรวจ อันนี้ขี้เกียจจะตามหาเหมือนกันเลยรอให้พี่ที่ตรวจวิชานั้นเอาการบ้านมาให้เอง อย่างสองคือ ส่งการบ้านแล้วไม่เขียนชื่อ ไม่เขียนอะไรที่แสดงความเป็นเจ้าของเลย ก็ต้องถ่ายรูปไปถามหาเจ้าของในกลุ่ม facebook อีก ซึ่งทั้งสองอย่างมีประมาณ 5% ดูเป็นปริมาณที่น้อยนะ แต่ทำเอาปวดหัวขนาดนี้ ก็ไม่ไหวนะ

3. ความสุข

เดือนนี้ ไปหอศิลป์ครั้งแรกในชีวิต ซึ่งในเดือนนี้จะมีนิทรรศการภาพถ่ายขาวดำของเซบาสเทียว ชาลกาโด ที่ชั้น 8 ซึ่งพอได้ไปดูแล้วมีความรู้สึกว่าอยากถ่ายภาพขาวดำอย่างมาก และนึกได้ว่าไม่ได้ถ่ายภาพขาวดำแบบจริงๆจังๆมานานมากแล้ว ก็เลยจัดไปประมาณ 6 ภาพ พอมาดูรูปของตัวเองแล้วรู้สึกว่า มันดูเรียลมาก มันเป็นรูปที่ดูเป็นตัวเองมากที่สุด เป็นความสุขที่ดูแปลก แต่ก็สุขแหละนะ

เดือนนี้ก็คงมีเพียงเท่านี้ หนักหน่วงหน่อยนะ