ช่วงแรกๆจะเดินเรื่องไปด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในเวลาสี่ปีนั้น เพราะทุกอย่างมันกลับหัวกลับหางหมดเลย น้องยองไม่ได้เรียนมหาลัยตามที่คิดไว้ กับพ่อก็ความสัมพันธ์เปลี่ยนไปเป็นแย่แบบไม่มองหน้ากัน แถมผู้ชายชื่อพอมจูโดที่เจอหลังจากงงๆว่าทำไมน้องดูเปลี่ยนไปก็อ่อนโยนกับน้องมาก แต่แววตากลับเศร้าตลอดเวลา น้องก็เข้าใจว่าทุกอย่างนี้คือฝันบอกเหตุถึงอนาคต

พอตื่นมาที่ไทม์ไลน์ตอนอายุ 19 อีกครั้งในงานศพนั่นแหละ ที่นี้เลยได้เจอพอมจูโดเป็นครั้งแรกในไทม์ไลน์ตัวเอง แต่พอมจูโดที่เจอคือ ทำไมมันต่างกับคนที่เจอในฝันจังวะ คือท่าทางเย็นชาไม่อะไรกะใครมาก แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกัน ทีนี้จะเริ่มมีการย้อนไปมาเรื่อยๆตอนที่หลับฝัน แล้วจะค่อยๆค้นพบว่า สิ่งที่ทำในปัจจุบันตอนอายุ19 มันดันไปกระทบกับอนาคตที่ข้ามไปเห็นจริงๆ ส่วนตอนที่อยู่อนาคตก็ได้รู้อะไรหลายๆอย่างที่ตัวเองในอดีตตอนนั้นมองไม่เห็น ความจริงหลายๆอย่างที่มองข้ามไป

[อาจจะมีสปอย(มั้ง)

เอาง่ายๆ เนื้อเรื่องก่อนย้อนก็คือนิยายพล็อตมาเฟียคลั่งรักแบบไม่โรแมนติไซต์ใดๆ บังคับขืนใจ กักขังหน่วงเหนี่ยว คือทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะพอมจูโดแม่งไม่เข้าใจตัวเอง

แต่ด้วยแบคกราวตัวละคร ลุงก็ถือว่าเป็นคนที่ค่อนข้างขาด พอขาดความรัก ก็เลยไม่เคยเข้าใจว่า คนเรามันซื้อด้วยเงินไม่ได้ อยากได้ใจต้องซื้อด้วยใจ ซึ่งลุงนี่มารู้ตัวว่าอยากได้ใจเขาไม่ใช่แค่ตัวก็เมื่อสายไปแล้ว น้องยองพังไปแล้ว จนกระทั่งน้องในตอนสิบเก้าย้อนมา เป็นบทพิสูจน์เลยว่าถ้าลุงทำตัวดียังงี้กับน้องแต่แรกน้องก็ตกหลุมรักลุงได้ไม่ยากหรอก แฮปปี้เอนไปนานละ แค่แสดงออกมาว่ารักสักหน่อย แต่กับยองคนในอนาคตคือไม่ทันแล้วไง มันพังไปแล้ว กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

นี่เลยเป็นความโชคดีที่น้องยองตอนยังไม่ถูกทำพังได้ข้ามเวลามาพบกับลุงเวอร์ชั่นอัพเกรดแล้ว ทำให้น้องรู้ว่าจริงๆแล้วลุงก็ชอบตัวเอง มี potential ที่จะเปลี่ยนแปลงได้ อนาคตของทั้งคู่ก็มีโอกาสจะจบดีได้ พอน้องเข้าใจลุงว่าจริงๆเป็นคนยังไง รู้สึกกับตัวเองยังไง ก็รู้ทางที่จะรับมืออิลุงเวอร์ชั่นแย่ๆในปัจจุบัน ป้องกันสาเหตุที่ตัวเองจะพังแล้วทำให้ลุงพังตาม หาทางปรับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ พร้อมกับเช็คบิลคนร้ายในคดีแม่ของน้องไปด้วย 

คือเรื่องนี้ลงเอยอย่างดีได้เพราะน้องยองเลยนะ เปลี่ยนอนาคตด้วยมือเราที่แท้ทรู เพราะถ้าน้องไม่ได้ทำอะไรสักอย่างให้มันเปลี่ยน อิลุงก็จะทำตัวเห้เหมือนเดิม คลั่งรักจนไร้สติ

(ขำมากที่มีคนบอกว่าเหมือนหมากับคนฝึกหมา เออ เหมือนจริง)

อีกอย่างที่ชอบคือคำเรียกในบ้านพระเอก พ่อพระเอกมีลูกสองคน พระเอกเป็นคนรอง คนงานในบ้านเลยเรียกพระเอกว่าคุณผู้ชายคนเล็ก และช่วงแรกๆพ่อพระเอกก็เรียกน้องยองว่าแขกของบ้านรอง แต่ตอนสุดท้ายที่กลายเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ คนงานก็เปลี่ยนมาเรียกน้องยองว่าคุณผู้ชายคนเล็ก ส่วนพระเอกก็เป็นคุณผู้ชายคนรองแทน ส่วนพ่อพระเอกก็เรียกน้องยองว่าเจ้าหนู ก็คือน้องยองกลายเป็นเหมือนลูกชายคนเล็กของบ้านไปจริงๆ เป็นดีเทลเล็กๆที่อบอุ่นหัวใจมากๆ น้องมีบ้านแล้วจริงๆ

สรุปแล้วก็อยู่ในเลเวลชอบแหละ ชอบความ angst จางๆในเรื่อง แต่ก็มีกุ๊กกิ๊กผสมจนไม่ได้หนักเกินไปขนาดนั้น ไม่ได้อ่านนิยายแล้วใจเต้นมานานละ อ่านรวดเดียวจบสามเล่มในวันเดียว แต่ก็เสียดายว่าไม่น่ารีบอ่านเร็วไปหน่อยเลย น่าจะดื่มด่ำกับเนื้อหามากกว่านี้หน่อย เป็นเล่มที่คงทิ้งไว้สักพักแล้วกลับไปอ่านได้อีกรอบ ส่วนตัวคิดว่าสำนวนแปลโอเคเลย อ่านแล้วลื่น ไม่ค่อยติดอะไร แต่พิสูจน์อักษรแย่แบบน่าเกลียด ที่เห็นชัดกระแทกตาเลยคือลืมเปลี่ยนภาษาตอนพิมพ์ ไม่รวมหน้าปกที่โดนก่นด่าเยอะมาก (8 font ในหน้าปก คือแบบ are you serious?) คุณภาพงานโรสคือหลายเรื่องแล้ว เซ็งแบบไม่หน่อย คือต้องใส่ใจลูกค้ามากกว่านี้ไหม ดีที่เล่มนี้นักแปลแปลค่อนข้างดี ไม่งั้นก็เสียดายนิยายดีๆไปอีกเรื่อง เพราะโรสเหมือนไม่มีบ.ก. ไม่มีอะไรทั้งนั้น ตามมีตามกรรม