ส่วนเพื่อนผู้หญิงร่วมคณะ มีคนสูง 177 ซม. หนึ่งคน (เป็นนักกีฬาวอลเลย์บอล) สูง 176 ซม. หนึ่งคน 174 ซม. หนึ่งคน 173 ซม. หนึ่งคน และ 172 ซม. อีกสองคน

  
ไม่นับรวมเพื่อนผู้หญิงที่สูง 160 ปลายๆ ถึง 170 ซม. อีก 4-5 คน ซึ่งสามารถตัวสูงกว่าผมได้ด้วยรองเท้าประเภทดังกล่าว

ตอนรับปริญญา แม้แต่เพื่อนผู้หญิงที่สูงประมาณ 165 ซม. ซึ่งสวมรองเท้าส้นสูง ก็แลดูไม่เตี้ยกว่าผม

อย่างไรก็ตาม หลังจบปริญญาตรี เวลาไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลและทำเอกสารราชการต่างๆ เช่น พาสปอร์ต เจ้าหน้าที่มักวัดส่วนสูงของผมได้ 172 ซม.

“เอาน่า อย่างน้อยตูก็ไม่เตี้ยเกินไปวะ” ผมนึกปลอบตัวเองในใจ

แต่ครั้นเริ่มต้นทำงาน พี่ผู้หญิงที่คอยช่วยเป็นพี่เลี้ยงให้ผมในระยะแรก ก็ดันสูง 173 ซม. ซะอีก 

พอทำงานมาหลายปีจนได้เป็นหัวหน้าแผนก น้องผู้หญิงที่ก้าวขึ้นมาเป็นผู้ช่วยผม ซึ่งสูง 169 ซม. ก็ดันชอบใส่รองเท้าส้นสูง จนตัวสูงท่วมหัวผม

นอกจากนี้ ช่วงแว้บไปเรียนปริญญาโทภาคค่ำ ก็ยังอุตส่าห์มีเพื่อนผู้หญิงร่วมรุ่นสองคน (แต่อายุมากกว่าผมคนละ 1-2 ปี) ที่ตัวสูงกว่าผมเพราะรองเท้าส้นสูง

พี่คนแรกสูง 170 ซม. และชอบใส่ส้นสูงสองนิ้ว ส่วนพี่อีกคนสูง 167 ซม. แต่มักใส่ส้นสูงสามนิ้ว