กาลครั้งหนึ่งไม่นานมานี้ มีเจ้าหญิงนามลีอา นางไม่ได้เป็นเจ้าหญิงแต่กำเนิด แต่ตอนกำเนิดนางเป็นผู้หญิง (หือ?) เจ้าหญิงได้พบรักกับเจ้าชายและย้ายตามเขามา ทว่า..เจ้าชายเป็นทหาร ก็เลยต้องไปทำงานนอกบ้านทีละนานๆ

แต่แล้วไง ใครแคร์?
*เปิดเพลงรันเดอะเวิร์ล(เกิร์ล)ของขุ่นแม่บีแล้วเต้น*

เจ้าหญิงลีอารักสามี แม้เขาจะต้องจากนางไปไกล แต่นางก็หาได้อัพสเตตัส - feeling lonely ใน facebook ไม่ เพราะนางรักหนังสือ! นางอยู่กับหนังสือได้! เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงไปยังหอหนังสือหลวงในเขตพระราชฐาน และไปยืมหนังสือแนว Young Adult มาอ่าน (เรียกสั้นๆ ว่า YA เป็นหนังสือที่เหมาะกับกลุ่มวัยรุ่น กำลังจะก้าวไปเป็นผู้ใหญ่)

แต่เจ้าหญิงลีอาไม่รู้ว่าห้องสมุดนั้นถูกครอบครองโดยแม่มดร้ายที่มีสัญญาจ้างกับพระราชวังมาตั้งแต่ปี 198x ! เมื่อนางยืมหนังสือ YA ออกมา พอขึ้นรถกลับพบว่ามันกลายเป็นหนังสือแนวอื่น แม่มดแห่งห้องสมุดได้ให้เหตุผลกับนางว่า “ไม่ต้องอ่านหรอกให้เด็กอ่านดีกว่ามั้ย”

เฮ้ย ใจเย็น! โตแล้วอ่าน YA ไม่ได้เหรอ กฎข้อไหนบัญญัติ!

มันไม่ได้เกิดขึ้นหนเดียว...แม่มดห้องสมุดทำร้ายความรู้สึกลีอาหลายครั้ง จนเจ้าหญิงทนไม่ได้ต้องเล่าให้เจ้าชายฟัง แล้วเขาก็เสก บรู้ม!!! แม่มดกลายเป็นโกโก้ครันช์ 

 (จบ)

.

.

.

.

ข้างบนนั้นผิดหมด! (มีคนอ่านจนถึงตรงนี้ไหมนะ)

 มามา มินิมอร์จะสรุปให้ฟังดีๆ แต่แหม ก็อยากลองเล่าเป็นนิทานบ้าง เพราะเรื่องมัน fairy tale มาก

คุณลีอาเธอเป็นเจ้าของบล็อกรีวิวหนังสือ ชื่อว่า Lia’s Bookish Obsession ผู้สัมภาษณ์ได้เจอเธอในงานสัมมนางานหนึ่ง แล้วก็ได้ยินเรื่องราวของสุดยอดสามีที่น่ารักและบรรณารักษ์ที่เป็นฝันร้าย จนคุณซาราห์ต้องขอสัมภาษณ์เอามาลงเป็น Podcast ให้ได้ฟังกัน (มีให้อ่านด้วยนะ)

ลีอาเป็นหนอนหนังสือ รักกก หนังสือมาก แต่ด้วยเหตุที่ต้องตามสามีซึ่งเป็นทหารไปประจำการที่ นอร์ธ ดาโกต้า ทำให้ห้องสมุดที่ใกล้ที่สุดคือในค่ายทหารนั่นเอง แต่ก็ดันเป็นห้องสมุดเล็กกระจิดริด มีแต่หนังสือแนวทหารๆ เต็มไปหมด กระนั้นก็ยังมีนิยายแนว YA ให้เธออ่านได้ ลีอาเลยปรี่เข้าไปยืม แต่พอกลับขึ้นรถมา เธอก็ตรวจของตามปกติ แล้วก็พบว่า...

หนังสือที่เลือกไว้โดนสลับหมดเลย ! ไอ้เล่มที่จะเอาไม่อยู่เลย

บรรณารักษ์ของห้องสมุดค่ายได้ให้คำตอบกับเธอว่า
“นี่มัน young adult นะ เอาไว้ให้เด็กอ่านดีกว่าไหม”

เมื่อหนังสือของ Rick Riordan นักเขียนคนโปรดออกเล่มใหม่ เธอปรี่ไปห้องสมุดขอจองยืมเป็นคนแรก 
บรรณารักษ์ก็บอกว่า...


นี่มันตรรกะอะไรของขุ่นพี่ฮะะะะ ทำไมโตแล้วยืมหนังสือไม่ได้เหรอ สูงเกิน 110 cm เข้าห้องสมุดไม่ได้งี้ โอย *ยัดยาดมเข้าจมูก* 

แล้วยังไม่หมดด้วยนะ บรรณารักษ์ถึงกับโทรศัพท์ไปหาสามีของลีอา บอกว่าภรรยาคุณยืมหนังสือแนวโรแมนซ์ (อาจจะ Erotic หรืออะไรแนวๆ นี้ ) แต่!! ลีอาอายุ 26 ปี แล้ว! ต้องแก่แค่ไหนถึงจะอ่านอีโรติกได้ สามีก็มีเป็นตัวเป็นตนแล้ว ต้องรอให้อายุ 101 ปี ก่อนหรือไร

แม้สามีจะไปทำงานสี่วัน กลับมาบ้านทีแค่สองวัน แต่เขาก็เป็นผู้รับฟังที่ดี คอยฟังเรื่องราวต่างๆ จากภรรยาโดยไม่ซ้ำเติม จนวันหนึ่งเขาได้ออกปากกับเธอว่า

“ขอห้องสำรองได้มั้ย จะเอาไปใช้”

ลีอาก็ให้ และไม่ได้ยุ่งอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตรงไหนคือห้องสำรอง... คือในบ้านมีห้องนอนสองห้อง กะไว้เป็นห้องเด็กห้องหนึ่ง ห้องตัวเองอีกห้อง แล้วห้องสำรอง...มีเรอะ เอ้า สามีหาเจอก็ใช้ไป

หลังจากนั้นก็มีกล่องพัสดุมากมายมาส่ง เขาบอกภรรยาว่าไม่ต้องยุ่งกับมันหรอก เดี๋ยวเขาจัดการเอง แล้วก็ยกหายไปในห้องทำงานสำรองนั่น ลีอาก็ไม่ยุ่งกับกิจกรรมของเขาในห้องนั้น เพราะคนเรามันก็ต้องมีโซนของความเป็นส่วนตัวบ้าง แน่นอนว่าเธอก็เล่าความอัดอั้นให้สามีฟังอยู่เรื่อยๆ 

ลีอาเล่าให้ซาราห์ฟังอีกว่าอยากได้อะไรก็ทำ Wishlist ในเว็บ amazon.com เอาไว้ เผื่อวันหนึ่งงง (ซึ่งไม่รู้ว่าวันไหน) จะได้ซื้อ (ก็คงเป็นคอมพิวเตอร์ครอบครัวอะเนาะ ใช้ร่วมกัน)

เวลาผ่านไปจนเดือนตุลา เดือนที่ทั้งสองคนได้เจอกันครั้งแรก วันหนึ่งที่สามีเธอกลับจากประจำการ เขาก็พาเธอไปที่ห้องนั้น เมื่อเปิดประตูออกลีอาก็ต้องตกตะลึง! 

“ทีนี้คุณก็มีห้องสมุดของตัวเองแล้วนะ”

น่าอิจฉาไป๊!

ลีอากล่าวต่อว่า “โอ้โห...รู้สึกเหมือนเป็นเบลล์เลยค่ะ" 

เธอบอกราวว่าตอนที่อสูรยกห้องสมุดยักษ์นั่นให้ ตอนนั้นก็คิดนะว่าถ้าได้แบบนั้น จะกุ๊กกิ๊กกับอสูรก็ไม่เลวหรอก...ฮือ ลีอ๊าาา มินิมอร์ขำแรง จะตลกไปไหนนน 

นี่ไง! ที่มินิมอร์จะเฉลยให้ฟังว่า แท้จริงแล้วสาวๆ หนอนหนังสือไม่ได้ชอบฉากเต้นรำหรือพระราชวังหรูหราเลยแม้แต่นิด สาวๆ เขาชอบห้องสมุดดดด เข้าใจมั้ย *มอบมงฯสามีที่หนึ่งให้เดอะบีสต์และสามีคุณลีอา*