เราในวันนี้ไม่ใช่เราคนเดิมในวันนั้น.....
เรายังคงวนเวียนอยู่กับการต้องการที่จะจากโลกนี้ไป
มันคือการคิดอยากตายซ้ำไปซ้ำมา ไม่ใช่เพื่อใครที่เรา
แคร์ ไม่ใช่เพื่อสิ่งที่เราต้องการ แต่เพื่อความเห็นแก่ตัว
ของตัวเราเอง
มีคนถามเราว่าถ้าเราตายไปแล้วเขาจะอยู่ยังไง?
เรามองหน้าเขาและยิ้มตอนนั้นในใจมันร้าวไปหมด
ราวกับว่าคำพูดของเขาสามารถบีบรัดหัวใจเราให้เจ็บ
ปวดได้ขนาดนี้ เราทำได้แค่ยิ้มและกล่าวคำขอโทษอย่าง
นุ่มนวลพร้อมน้ำตาที่อาบอยู่เต็มใบหน้า และทำได้เพียง
บอกเขาว่า “ไม่เป็นไรนะเธอยังมีคนรอบข้างอีกมากมาย”
ใช่แล้วล่ะ มันคือคำพูดที่เห็นแก่ตัวมากมากที่ออกจากปาก
ฉัน ภาพ flash back ระหว่างฉันกับเขาผุดขึ้นมา ราวกับว่า
ฉันกำลังดูหนังเรื่องหนึ่งที่เนื้อหาของเรื่องเป็นเรื่องของฉันและเขา
ภาพที่เราร้องเพลงด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน แกล้งกัน
ทุกอย่างสะท้อนเป็นความทรงจำที่ดีอย่างชัดเจน
เป็นความทรงจำที่เหนี่ยวรั้งฉันไว้ให้อยู่บนโลกนี้ต่อไป
แบบปฏิเสธไม่ได้
ทำไมกัน?
ภาพพวกนั้นฉันช่างร่าเริงเหลือเกิน ฉันดูเข้มแข็ง
แข็งแกร่งกว่าตอนนี้มากนัก
ฉันเคยเป็นคนนั้นจริงๆหรอ?
ฉันจำตัวตนนั้นแทบไม่ได้....
มันช่างเลือนลางเหลือเกิน
ยากเกินกว่าจะกลับไปเป็นหรือแม้กระทั่งกลับไปทำความเข้าใจ
ฉันยังอ่อนแอ ฉันยังอยากตาย ทุกๆวันเฝ้าแต่กินยา
นอนหลับวันแล้ววันเล่า ลองให้เยอะที่สุดเท่าที่มี
แต่สุดท้ายก็ตื่น จนท้อใจว่าโลกคงยังไม่ยอมให้
เราจากไปอย่างง่ายๆ คงอยากทรมานเราแบบนี้ต่อไป
ทุกๆครั้งที่แหงนมองท้องฟ้า เห็นดวงดาว อยากบอก
กับดวงดาวเสมอว่า “พาฉันขึ้นไปอยู่ตรงนั้นบ้างสิ่”
อยู่ตรงนี้ฉันไม่รู้ซึ่งตัวตนของฉันเอง อยู่ตรงนั้นกับเธอ
คงดีกว่า อย่างน้อยมีแสงสว่างของเธอทำให้ฉันอบอุ่นใจ
ก็เพียงพอ
ตัวตนเดิมของฉันที่สูญหายไปนั้นฉันไม่รู้จะเอามันกลับมา
ได้มั้ย ฉันคิดถึงมันเหลือเกิน
ตอนนี้ชีวิตของฉันอยู่อย่างไร้ซึ่งตัวตน ไม่มีที่มาไม่มีที่ไป
ไร้ซึ่งจุดหมาย ทำได้เพียงเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆไปวันๆ
แหงนหน้ามองดาวขอร้องให้เขาพาฉันไปอยู่กับเขาทุกคืน
ฉันทำได้แค่นั้น
ตัวตนของฉันมันสูญหาย.....
นิ้ง :)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in