อย่างที่เรารู้ๆกันว่าหนึ่งวันมี 24 ชั่วโมง

8 ชั่วโมงสำหรับการทำงาน

ยังไม่นับเรื่องของเวลาเดินทาง กินข้าว หรือทำธุรส่วนตัวอื่นๆ

ผมไม่ได้จุกจิกกับเรื่องของเวลานัก ถ้าอีกฝ่ายจะใช้เวลาไปกับการทำกิจกรรมส่วนตัวหรือเรื่องที่เขาชอบ เเต่บางครั้งผมรู้รู้สึกหงุดหงิด เมื่อเรามีโอกาศอยู่ด้วยกันจากวันปกติที่เราทั้งคู่ต่างก้ทำหน้าที่ของตัวเองเเต่กลับต้องโดนอะไรมาขัด

วันนี้เป็นวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันหยุดของ 'เรา' ทั้งคู่ เเค่จะหาเวลาว่างให้ตรงกันก็นับว่ายากเเล้ว ผมนัดเขาที่ร้านอาหารที่เราไปทานด้วยกันประจำ เขามาถึงตามเวลานัด เมื่อมาถึงเขาก็สั่งชาเขียวเย็นเเบบที่เขาสั่งทุกทีที่มา พอสั่งอาหารเสร็จเขาก็หยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นมาเเล้วเปิดมันออก

ผมนึกสงสัยว่า...การที่ผมชวนเขามากินข้าวมันรบกวนเวลาส่วนตัวของเขามากขนาดต้องเเบกงานมาทำด้วยเลยเหรอ

ถึงว่าเขาจะชวนผมคุยขณะที่สายตายังจ้อมองจอสี่เหลี่ยมนั่น ผมก้ยังอดน้อยใจไม่ได้ นึกอิจฉาโน๊ตบุ๊คนี่ขึ้นมา เขาทั้งจ้องมัน ทั้งสัมผัสมัน

คุยกันได้ไม่กี่เรื่องโทรศัพท์ของเขาก็ดัง ผมเเอบมองว่าใครเป็นคนโทรมา เเต่ก็ไม่รู้จักเพราะโชว์เเต่ตัวเลขเท่านั้น ให้เดาก็คงเป็นใครสักคนที่ติดต่อเรื่องงานชั่วคราวเขาถึงไม่เมมเบอร์ไว้

ความงี่เง่าอีกเรื่องคือผมเริ่มพาลไปอิจฉาปลายสาย ความคิดขอผมยิ่งชั่วร้ายขึ้น อยากจะเเย่งโทรศัพท์นั่นมา ปามันลงพื้นเเล้วขยี้ให้เเหลก หรืออยากจะโวยวายใส่เขา ที่เขาไม่สนใจผมสักนิด อยากถามว่ากำลังตอบข้อความของใครอยู่ เเต่สิ่งพวกนี้ก็ได้เเต่อยู่ในใจ....เเละนั่งสงบเสงี่ยมต่อไป

กว่าเขาจหยุดคุยก็ตอนอาหารมานั่นละ

ผมอาจจะดูงี่เง่าเข้าไปอีก พออาหารมาเเล้วเข้าเริ่มกินมัน ริมฝีปาที่สัมผัส ความอุ่นนิ่มของลิ้นที่ละเลียดลิ้มรสอาหาร อื้ม....ผมอยากให้ 'บางอย่างของผม' อยู่ในปากของเขามากกว่า...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนเเรกคิดไว้สองเเบบ คือเเบบอะไรเล็กๆน้อยๆ มินิมอลๆนี่ละเรื่องทั่วไป กับอีกเเบบคือฮาร์ดคอร์รุนเเรง ดาร์กๆไปเลย55+ เเต่พออ่านอันนี้ที่เขียนเเล้วรุ้สึกชอบมากกว่า อยากเขียนถึง คนบ้างาน ที่ทำเเต่งาน (เเต่จริงๆเขาก็รักนะ) เลยออกมาประมาณนี้

/ส่วนสุดท้ายนี่เเอบเขียนไว้ทีเเรกจะไม่ลง เเต่เอาให้เพื่อนอ่านเเล้วเพื่อนบอกว่า ลงก็โอเค มันเหมือนคนที่อิจฉาทุกอย่าง55