ความตั้งใจในตอนเเรกที่เรียนจบของผมคือการได้ทำงานสาย IT เป็นเว็บมาสเตอร์คูลๆนั่งอยู่ในออฟฟิตเเบบชิคๆ เท่ๆ

ความฝันเด็กจบใหม่ ยิ่งใหญ่เเละสวยงามเสมอ...

จนตอนนี้ทำงานมาสามปี ความฝันกับความโลกสวยหายไปหมดเเล้ว ผมได้ทำงานในตำเเหน่งเว็บมาสเตอร์ก็จริง เเต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด

เเกร่กๆ ติ๊ด...ด เเกร่ก

เสียงของเครื่องปริ้นเก่าๆ (เเละเเก่ๆพอๆกับอายุคนในเเผนก)

นี่ผมมาทำอะไรอยู่ที่นี่กัน?

ตรรกะบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจคือ ทำไมเครื่องปริ้นพัง โทรศัพท์เปิดไม่ติด คอมพิวเตอร์ไฟไม่เข้าต้องเรียกผมมาดู ผมเคยถามหัวหน้า เเต่ก็ไม่ได้คำตอบอะไร

เรื่องบ้าๆนี่คือ เขาให้มาผมก็มาเเถมยังซ่อมได้อีก ก็ไม่น่าเเปลกที่ใครๆจะเข้าใจว่า สิ่งใดในโลกนี้ที่มีปัญหาก็โทรหาเเผนก IT

หลังจากงานเสร็จก็กลับมานั่งทำงาน 'หลัก' ของตัวเองได้สักพัก โทรศัพท์ที่เเผนกก็ดัง เเละหัวหน้าก็ 'ไหว้วาน' ให้ผมไปดูคอมพิวเตอร์ของคุณดีเเลนด์

นอกจากโหลดบิทมันทำอะไรบ้างนะวันๆนึง ผมลุกจากโต๊ะทำงานไปเเบบเซ็งๆกับการโดนโบ้ยงาน ใช้เวลาสิบนาทีผมก็มาถึงชั้นเจ็ด รีบเดินตรงดิ่งห้องทำงานของประธานบริษัททันทัน เลขาของคุณดีเเลนด์พาผมเข้าไปในห้อง

ชายวัยห้าสิบกว่านั่งหน้านิ่วอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ผมเกร็งขึ้นมาทันทีที่เข้ามาในห้อง

"สวัสดีครับ"

พอเขาได้ยินเสียงของผม เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองทันที คิ้วที่ย่นติดกันอยู่คลายออก ถึงจะอายุห้าสิบปลายๆเเล้วเเต่รอยยับบนใบหน้าก็ยังไม่ได้เยอะจนทำให้เขาดูสูงวัย

ผมกลับรู้สึกว่ามันน่ามองมากกว่า อาจจะเพราะว่าเส้นผมสีน้ำตาล ดวงตาสีฟ้าใส เเละชุดสูทสีเทา มันทำให้เขาดูโดดเด่นน่าสนใจ น้อยครั้งมากที่จะได้เจอเจ้าของบริษัทใกล้ๆเลยรู้สึกประหม่า เกิดทำอะไรพลาดไปโดนไล่ออกคงเเย่

"ไอ้นี่มันใช้ยังไง ยุ่งยากกว่าเครื่องเก่าอีก" น้ำเสียงของเขาดูเหนื่อยหน่าย

พอสังเกตดูเรื่องนี้เป็น IMac อา...เครื่องใหม่นี่เอง เพราะครั้งก่อนที่มาเขายังใช้ PC อยู่ เเล้วให้คนวัยห้าสิบกว่าๆมาใช้ของเเบบนี้มันก็น่าจะเป็นปัญหาอยู่

"หลานสาวของผมบอกว่ามันดีนักหนา" เขาหัวเราะเเห้งๆ "ผมว่ามันยุ่งยากเกินไป"

"ก็..นิดนึงครับ ถ้าไม่เคยใช้ก็ยากนิดนึง" ผมได้เเต่ยืนยิ้มเเห้งๆตอบกลับไป

"สอนผมใช้ทีสิ เข้าไปเช็คอีเมล์ตรงไหน? เเล้วจะพิมพ์เอกสารต้องทำยังไง เข้าไปตรงไหน?"

ท่าทางงานนี้จะไม่ง่าย..เเละต้องใช้เวลากับมันพอสมควร

ผมนั่งสอนเจ้านายของผมไปชั่วโมงกว่าๆก็ต้องหยุดก่อนเพราะเขาต้องไปประชุมข้างนอกต่อ ก็เลยต้องเองหยุดสอนกลางคัน เเละเชื่อว่าถ้ามาสอนต่ออีกครั้งเขาคงลืมวิธีใช้งานบางเรื่องเเน่นอน..

"ตั้งเเต่พรุ่งนี้ ช่วงเช้าสักสิบโมงขึ้นมาสอนผมใช้มันหน่อยก็เเล้วกัน"

เหมือนจะเป็นประโยคขอร้อง เเต่ถ้าเจ้าของบริษัทพูดก็น่าจะเป็นประโยคคำสั่งด้วยกลายๆ เเต่กลับรู้สึกฟังเเล้วลื่นหู กว่าหัวหน้าจอมโบ้ยนั่นเยอะ ผมก็ได้เเต่ตอบรับกลับไป ก็นี่เป็นคนจ่ายเงินเดือนของผม...

กลายเป็น..จนกว่าเขาจะใช้มันได้คล่อง ผมก็ต้องมาหาเขาเรื่อยๆ

เลิกเป็นเว็บมาสเตอร์ดีกว่ามั้ง?

------------------------------------------------------------

ตอนที่เขียน ในหัวนึกภาพเป็นลุงฝรั่งอายุเยอะๆเเต่หล่อ ใส่สูทเนียบๆ กับเด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับหลานสาว55+ ความต่างของอายุทำให้การเรียนรู้เรื้องเทคโนโลยีต่างกัน เเต่คุณเจ้านายก็พยายามจะเรียนรู้ เราว่าจุดนี้น่ารักดี

เขียนไว้ตั้งเเต่ช่วงบ่ายๆ เขียนๆลบๆมาเรื่อยๆจนออกมาเเบบนี้ เเอบเขินที่มีเพื่อนอ่าน เเล้วเพื่อนคอมเม้นงานให้ ถ้าใครอ่านก็เม้นบอกเราบ้าง555