มีเรื่องหนึ่งที่เรานึกถึงขึ้นมาบ่อย ๆ ช่วงฝึกงาน

เป็นคำถามเล็ก ๆ ในใจของเราเอง

"ถ้าครูอยู่ที่นี่ด้วยจะเป็นยังไงนะ?"

ไม่ได้หมายถึงว่าครูมาอยู่ดูทุกขั้นตอนการทำงานของเรานะ

แต่หมายถึงว่าถ้าเด็ก ๆ ได้เรียนกับครูของเราจะเป็นยังไงนะ

(เราคิดว่าครูต้อง

เป็นคนน่ารักที่สุดในโลก เป็นคนที่หัวเราะและยิ้มแสนจะเก่ง

ยังไม่เคยเห็นครูกิ๊ฟโมโหมาก่อนเลย หรือต่อให้พวกเราจะดื้อยังไง

ครูกิ๊ฟจะพูดด้วยน้ำเสียงใจดีจนบางครั้งก็ไม่แน่ใจว่าดุอยู่หรือเปล่า

แต่นั่นแหละ ความเป็นครูกิ๊ฟก็ทำให้ดื้อไม่ออก

อยากจะเป็นเด็กดีกับครูมาก ๆ เลย (ถึงแม้หลายครั้งจะทำไม่ได้ แง)

สงสัยจริง ๆ ว่าถ้าครูกิ๊ฟอยู่ที่นี่ด้วยจะเป็นยังไง

แต่เราเชื่อว่าครูกิ๊ฟจะไม่มีวันดุเด็กเลย จะไม่มีวันพูดอะไรที่ใจร้าย

และที่สำคัญอย่างยิ่ง คงจะไม่มีวันละเลย

แล้วก็คงจะเป็นครูแบบที่ถ้าเราเป็นเด็กอนุบาล 

เราจะร้องตะโกนทักตรงทางเดิน แล้วก็โบกมือให้จนสุดแขนแน่ ๆ

หรือถ้าเป็นครูหญิงล่ะ

คงจะเป็นคุณครูที่สอนสนุกที่สุดเลยแน่

เด็ก ๆ จะต้องชอบครูหญิงของเราแน่เลย

เอ้อ

สงสัยอยู่ตลอดเลยนะ

สงสัยแม้กระทั่งว่าตัวเราถ้าไปเป็นครูประจำห้องอย่างเต็มตัว

หรือไปเป็นครูเต็มตัว (ที่นี่เรียกว่ามือหนึ่ง /เหมือนไม้แรก) เราจะเป็นยังไงนะ

อย่างไรก็ตาม

ในระยะเวลาหนึ่งเดือนของการฝึกงาน ความคิดหลาย ๆ อย่างของเราเปลี่ยนไปมาก

อาจเพราะเราไม่เคยสอนเด็กจริง ๆ มาก่อน

ไม่เคยต้องคลุกคลีกับเด็ก ๆ ขนาดนี้

ไม่เคยต้องคำนึงถึงความคาดหวังของผู้ปกครองต่อการเรียนการสอน

ไม่เคยรู้ว่านอกตำราพัฒนาการมันเป็นยังไง

ตระหนักเลยว่าตัวเองตื้นเขินอย่างยิ่ง

โรงเรียนไม่ได้ให้แค่การศึกษา ไม่ได้มีแค่หน้าที่สอนแล้วก็จบ

โดยเฉพาะในระบบโรงเรียนเอกชนแบบนี้ มีหลากหลายสิ่งที่ตามมา

เป็นครูไม่ง่ายเลย--ไม่ง่ายสักกะนิด

มีหลายครั้งที่คิดว่าตัวเราคงไม่มีวันเป็นครูได้แน่ ๆ

แต่พอโดนเด็กนักเรียนเรียกว่า "คุณครู" หัวใจก็ยุบยิบไปหมดเลย

พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเป็นคุณครูที่ดีให้สมกับที่เด็ก ๆ ให้เกียรติเราเป็นครูของเขา

มีบางแวบที่แอบคิดขึ้นมาว่า

อยากจะไปทำโรงเรียนเพื่อเด็ก ๆ จัง โรงเรียนที่เด็ก ๆ ทุกคนจะได้มีความสุข

อยากจะให้เป็นที่ที่เด็ก ๆ จะได้เจอครูใจดีเหมือนครูในเอกเรา

คงดีมาก ๆ เลยนะ