ณ เมืองแห่งหนึ่งยามราตรีที่แสงจันทร์ส่องสว่าง

' เซียวจ้าน ' เดินไปตามทางที่กำลังจัดงานเทศกาลประจำเมือง แสงสีรวมไปถึงเสียงดนตรีที่เล่นดังขับขานออกมาจากโรงงิ้ว สร้างความสนใจเเก่เซียนสวรรค์เช่นเขาจนต้องเดินเข้าไป

" คุณชาย เชิญนั่งก่อน " เสียงชายชรากล่าวต้อนรับก่อนพาเขาไปนั่งที่โต๊ะ

" รบกวนสุราด้วย เถ้าเเก่ " 

" ขอรับ "

ชายชราน้อมศีรษะก่อนจะเดินออกไป ท่ามกลาง

เสียงดนตรีเเละเสียงหัวร่อต่อกระซิกของสาวๆที่กำลังบริการลูกค้า 

เซียวจ้านมองจ้องไปยังโต๊ะฝั่งตรงข้าม ชายร่างอ้วนที่ดูเหมือนจะเป็นคุณชายจากตระกูลไหนสักเเห่ง

กำลังดึงตัวกับเด็กหนุ่มที่ยกเหล้ามาให้นั่งลงข้างๆ

เเล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็ดูจะไม่ชอบเอาเสียเลย...

" ดูซิข้าเจอใคร หวังเถียนเถียน " ชายคนนั้นเอ่ยพลางเอาขอบพัดเชยคางคนที่ก้มหน้าอยู่

"...."

" อยู่นั่งรินเหล้าให้ข้าก่อนซิ " 

"...."

" ข้าสั่งเจ้าไม่ได้ยินรึไง!! " ชายร่างอ้วนสบถเสียงดังพลางใช้ขอบพัดกดเข้าที่ลำคอของคนตัวขาว

" ข้าว่าคุณชายควรหยุดเเต่เพียงเท่านี้ "

เซียนสวรรค์เช่นเขาควรมีความอดทน

เเต่กลับเรื่องนี้ยากที่จะปล่อยผ่าน

เซียนจ้านที่ลุกออกจากที่นั่งตอนไหนไม่รู้เอ่ยขึ้นพร้อมกับจับข้อมือใหญ่ให้ลดพัดที่กดคออีกฝ่ายลง

ยิ่งตอนที่เขาสบตากับเด็กหนุ่ม เซียวจ้านก็ยิ่งอยากปกป้องคนๆนี้เสียเหลือเกิน

" เจ้าเป็นใคร อย่ามาเเส!! "

" คงไม่ได้คุณชาย ท่านคงไม่อยากทำเช่นนั้น " เซียวจ้านเอ่ยยิ้มๆ

" อะไรของแก! ไม่รู้รึว่าข้าเป็นใคร! "

" คนโรคจิต..."

เซียวจ้านหลุดขำเข้าเสียเเล้ว เด็กหนุ่มที่นั่งเงียบมานานกลับเอ่ยวาจากลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยเเต่เเฝงไปด้วยความรำคาญเสียเต็มประดา

" เจ้า! เป็นเเค่คนชั้นต่ำ คิดที่จะเเสดงกริยาเช่นนี้กับข้า เจ้าต้องไม่ตายดีเเน่! "

" คุณชาย ช่วยกรุณาเงียบเเล้วหยุดสร้างเรื่องเสียที "

" เจ้า! อุ๊ป!!!! "

มนต์ไร้เสียงของเข้าต้องถูกใช้จนได้ คุณชายร่างอ้วนเอ่ยปากชี้หน้าทั้งเขาเเละเด็กหนุ่มไปมา ปากที่อ้า

พะงาบๆนั้นไร้ซึ่งเสียงใดๆ

ไม่นานนักก็มีคนของตระกูลพรวดพราดเข้ามาพลางพาตัวคุณชายคนนั้นออกไปทั้งๆที่ก็ยังพูดไม่ได้

เอาเเต่ดิ้นไปมาเช่นนั้น

" ถึงค่อนเที่ยงพรุ่งนี้ก็จะพูดได้เองคุณชาย! " เซียวจ้านตะโกนส่งท้าย

" ขอบคุณท่าน " เด็กหนุ่มยกมือโค้งคำนับ

" อ่า ไม่ต้องๆ ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย "

" ข้าเป็นหนี้บุญคุณท่าน " 

" บุญคงบุญคุณอะไรของเจ้า "

" .......เเต่หากเจ้าอยากทดเเทนบุญคุณข้า "

" ..... "

" บอกชื่อเจ้ามาหน่อย "

"....? "

" อะไร ก็อยากทดเเทนบุญคุณข้านี่ เอาละบอกชื่อเจ้ามา "

" หวัง อี้ป๋อ.... "

อี้ป๋อเงยหน้ามองหน้าอีกฝ่าย ท่ามกลางเสียงดนตรีบันเทิงขับขานเหมือนจะสร้างห้วงเวลาให้เซียนสวรรค์ตกหลุมพรางใหญ่ที่ยากเกินจะมีจุดสิ้นสุด

ชั่งบอบบางดั่งดอกไม้

เเต่กลับมีท่าทีเข็มเเข็งเกินตัว

เสมือนบุปผางามที่เติบโตท่ามกลางพายุฝน

เซียวจ้านยกยิ้ม ยิ้มที่อ่อนโยนนั้นเหมือนจะเเผ่ไออุ่นถึงตัวอี้ป๋อจนรู้สึกได้ 

จากความเกร็งในครั้งเเรกเเทนที่ด้วยความสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่เข้าใจเสียจริงๆเหตุใดเขาถึงไม่

รู้สึกถึงความอันตรายแม้เพียงสักนิดจากชายหนุ่ม

" ข้าชื่อเซียวจ้าน หวังว่าข้าจะได้เจอเจ้าอีก อี้ป๋อ "

" ท่านจะกลับเเล้วหรือ " อี้ป๋อเอ่ยเสียงเบา สายตานั้นกลับออดอ้อนเสียเหลือเกิน 

" จริงๆ..ข้าว่าข้ายังไม่รีบเท่าไร พอจะออกไปเดินเล่นงานเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่ "

" หากคุณชายต้องการ " 

" จ้านเก่อ เรียกข้าเช่นนั้นได้ไหม อี้ป๋อ? "

" จ้านเก่อ "

เเม้นเพียงรอยยิ้มจางๆประดับบนแก้มขาวเนียน เซียวจ้านก็รู้สึกเหมือนได้กลับสวรรค์ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะลงมาเพียงวันเดียว

ทั้งสองเดินเล่นกันไปเรื่อยๆ เห็นทีจะมีเเต่เพียงเซียนเช่นเขาที่แอบเหลือบมองคนงามที่เดินอยู่ข้างๆ

เดินไปสักพักอี้ป๋อก็สะดุ้งจนเผลอคว้าเเขนเเกร่งมากอดไว้ เพียงเพราะได้ยินเสียงพลุถูกจุดขึ้น แสงสีแดงถูกยิงขี้นประดับเป็นเส้นๆกระจายเต็มท้องฟ้า

กว่าจะรู้ตัวอี้ป๋อที่เเม้จะกลัวเสียงดังๆเเต่ก็ยังมองพลุที่ถูกจุดขึ้นไปไม่หยุดโดยที่มือยังคงเกาะเเขนเซียวจ้านไว้ไม่ยอมปล่อยก่อนที่เซียวจ้านจะกระแอมไอเบาๆเชิงขบขำเล็กน้อย

" จะ จ้านเก่อ ข้าขอโทษ " 

" อี๋เถียน เลิกขอโทษข้าเสียที เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด "

" อี้เถียน? "

" เจ้าไม่ชอบเหรอ งั้นข้าขออภัยด้วย " เซียวจ้านเอ่ยขอโทษ

" มะ ไม่ ไม่เป็นไร "

" ถ้าเป็นท่านเรียก....ข้าก็ไม่โกรธสักนิด "

อ่า...เซียวจ้านผู้นี้ขอน้อบรับไว้อย่างเต็มใจ

" ข้าคงต้องกลับเเล้ว " เซียวจ้านเอ่ย เขามีเวลาว่างเเค่นี้ก่อนจะต้องกลับขึ้นไปพบประมุขสวรรค์

" กลับไปสวรรค์หรือท่าน "

" อี้เถียน "

" ข้ารู้ รู้เเต่เเรก หากท่านมีธุระก็ขอให้ท่านกลับไปทำหน้าที่ต่อเถอะ "

" งั้นรึ.." เขาไม่อยากไป อย่างน้อยก็ตอนนี้

" ข้าดูแลตัวเองได้ เพียงเเต่ท่านต้องสัญญา "

" ว่าท่านจะกลับมาหาข้า "

" เเน่นอน ข้าต้องกลับมาหาเจ้า ข้าสัญญา "

เซียวจ้านช้อนมือเรียวมาก่อนจะประทับจูบเบาๆลงบนหลังมือ อี้ป๋อเผยยิ้มกว้าง ยิ้มที่เซียวจ้านจะยกให้เป็นดั่งเเสงสว่างในชีวิตของเซียนสวรรค์ตลอดไป

หากตัวต้องลาจากไปไกล หากเเต่ใจได้เชื่อมผูกพันธ์

ยากนักที่จะลืมเลือนผู้ที่เเม้นจะรู้จักกันเพียงวันเดียว