' ท่านชั่งหยาบคายเเละไม่สนสิ่งใด '   

    

 '  ตัวเจ้าก็ใสซื่อเสียจนน่าเเกล้งไปหมด '



เซียวจ้านแอบมานอนในสวนของพวกชั้นชนสูง

เกือบทุกครั้้งทำลงไปโดยหาได้สนใจคำด่าทอหรือความผิดไม่

แต่รอบนี้ดูเหมือนเขากำลังพบกับสิ่งที่น่าสนใจกว่าการนอนกลางวัน....



" ไง คุณชายชุดขาวคนนั้น เจ้ามาทำอะไรในสวนคนเดียว "

" ท่านเป็นใคร!? "

" คุณชาย ข้าก็เเค่มาอาศัยสวนนี้นอน เเล้วเจ้าละเป็นใคร " เซียวจ้านกระตุกยิ้มพลางลุกมานั่งชันเข่า

" ที่นี่เป็นสวนของประมุขตระกูลหวัง กรุณาลงมาด้วย "

โห้..เป็นคุณชายที่สุภาพเสียจริง

น่าเเกล้ง

เซียวจ้านถอนหายใจทั้งยิ้มๆ พลางกระโดดลงมาตรงหน้าของคนชุดขาวข้างหน้า อีกฝ่ายถอยร่นเล็กน้อยเเต่ก็ถูกเขาคว้าข้อมือเล็กไว้ได้
แม้เป็นบุรุษเช่นเดียวกัน เเต่หากเป็นเพราะเซียวจ้านเป็นพรานนำทางเเละล่าสัตว์มาตลอดช่วงชีวิต 

เเรงจากคุณหนูตัวบางก็ย่อมสู้เขาไม่ได้

" กรุณาปล่อยเเขนข้าด้วย " 

" รังเกียจข้าหรือคุณชาย ถ้าเช่นนั้นก็สบัดให้ออก "

" ท่าน!! "

" อย่าทำหน้าเเบบนี้สิ ทำเเล้วหน้าเจ้าน่าขันนัก "




ยิ่งเเกล้งยิ่งสนุก..เเต่หากยิ่งสู้ก็ยิ่งเจ็บ

คนตัวบางเริ่มเจ็บข้อมือจากเเรงบีบที่เริ่มเเรงขึ้น ปากสีชมพูอิ่มเม้มเเน่นจนเซียวจ้านสังเกตุเห็นจึงค่อยๆลดเเรงบีบลง อีกฝ่ายจึงรีบสบัดเเขนจนเซล้มไปลงกองกับพื้นหญ้า

 " อย่ามองข้าเเบบนั้นสิ เจ้าเล่นดิ้นเเรงเองนะ " เซียวจ้านเอ่ยพลางมานั่งย่องๆข้างๆ

" ออกไป ไม่อย่างนั้นท่านจะถูกลงโทษข้อหาบุกรุก "

" ยังเป็นห่วงคนอื่นอีกหรือเจ้าน่ะ ไหนดูข้อมือหน่อย "



เซียวจ้านคว้าข้อมือขาวมาถลกเเขนเสื้อที่ยาวจนเกะกะออก รอยช้ำจากเเรงบีบของเขาทำให้ขึ้นสีชัดจนเป็นรอยมือ

" นั่งรอตรงนี้ "