เซียวจ้านเป็นเเม่ทัพที่สมบูรณ์แบบ...


อี้ป๋อก็เป็นกุนซือที่หลักเเหลม...




ไม่ว่าจะยากเย็นหนััััักหนาเพีียงใด หากมีความเก่งกาจของท่านเเม่ทัพเเละท่านกุนซือ ไม่ว่ากองทหารจะไปที่ไหนก็ล้วนนำความสำเร็จมาได้เสมอ 


ปรกติทุกค่ำคืนเซียวจ้านมักจะอยู่กับอี้ป๋อเพื่อปรึกษางานจนเป็นภาพจำของทหารในกองที่มักจะเห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันตลอดเวลา 


เเต่จริงๆแล้วก็เป็นเพราะกุนซือนั้นเเหละ




" ท่านเเม่ทัพ ท่านควรสนใจแผนที่ยุทธศาตร์ก่อน "


" อืม...  "



คนละคนกับเเม่ทัพเซียวจ้านที่องอาจดุดันเเละน่าเกรงขาม


ตอนนี้เหมือนลูกสุนัขที่ไม่อาจจะละจากเจ้าของ



สภาพตอนนี้หากมีทหารเข้ามาอี้ป๋อคงสบัดแม่ทัพใหญ่จนลงไปนอนกลิ้งกับพื้นไม้ในที่พักเป็นเเน่

หากนี่เป็นเวลาส่วนตัว คงไม่มีีีีใครกล้าเข้ามาหาก

ไม่มีธุุุระด่วน ไม่อย่างนั้นคงถูกไล่เสียจนกระเจิิง

" ท่านเเม่ทัพ... " 


" อืม....  "


" ข้าต้องเขีียนรายงานถึงฮ่องเต้ " อี้ป๋อพูดพลางจรดหมึกปากกาลงบนกระดาษ 


" ท่าน.. "


" ข้าหวง "


" อะไรนะ " อี้ป๋อละจากหน้ากระดาษก้มลงมองเเม่ทัพเซียวจ้านที่เกาะเอวเขาอยู่




เด็กโง่ เเม้เป็นกุนซือผู้หลักเเหลมเเต่เรื่องบางเรื่องก็หารู้ไม่...


เซียวจ้านได้ยินทหารในกองของเขาพูดคุยกันเรื่องความเเข็งกาจของทั้งเซียวจ้านเเละอี้ป๋อที่ทำให้พวกทหารได้รับชัยชนะจากการต่อสู้กับพวกโจรป่า


เเต่นอกจากนั้น กลับมีทหารคนนึงพูดขึ้นมาทำให้

เเม่ทัพใหญ่ถึงกลับคิ้วกระตุกด้วยความหงุดหงิด



' กุนซือของพวกเราชั่งเก่งยิ่งนัก '


' ใช่ๆ นอกจากจะฉลาดเเล้วยังรูปงาม  "


' สมกับเป็็นกุนซืองามล่มเมือง '






" งามล่มเมือง? " 


อี้ป๋อกระตุกคิ้ว เหตุใดทหารในกองถึงได้เรียกเขาแบบนั้น แม้ตัวเขาจะพอรู้ตัวอยู่ว่าตัวเองเกิดมาพร้อมรูปโฉมงดงามที่ใครๆเห็็็็นก็็็็็ต่างชื่นชม เเต่เพราะสนใจเพียงแต่หน้าที่การงานเลยหาสนใจคำชมพวกนั้นไม่

เเต่เพียงเท่านี้ก็ทำเซียวจ้านไม่สบอามรณ์ได้

หากเป็นคนอื่นคงไม่ใช่เช่นนี้

" เพียงนั้นหรือท่าน? " อี้ป๋อเอ่ยถาม

" เพียงนั้นก็มากพอ ข้าหวงเจ้า "

" เพราะเหตุใด? " 

" เด็กโง่ " เซียวจ้านละจากเอวบางมายืนกุมมือของอีกฝ่าย

" เพราะเจ้าเป็นบุปผาของข้า เจ้าก็รู้ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเสี่ยงอันตรายกับข้าตั้งเเต่เเรก เเต่ข้าก็ขัดฮ่องเต้ไม่ได้ "

" บุปผาของท่านไม่อ่อนเเอ "

อี้ป๋อเอ่ยพลางยกมือมาวางทับและกระชับมือหนาให้แน่นขึ้น เซียวจ้านเองก็รู้ว่าบุปผาของเขาแข็งแกร่งเพียงใดก็เป็นบุรุษหาใช่สตรีไม่

เพียงแต่ความเป็นห่วงมีมากกว่าใครๆ

กลัววันหนึ่งหากเขาต้องเสียบุปผางามไปตลอดกาล

กลัววันหนึ่งเขาจะพลาดเเล้วบุปผาต้องอยู่เดี่ยวดาย

" ข้าจะไม่ทิ้งเจ้า " เซียวจ้านเอ่ยพลางลูบใบหน้ามน

" ทิ้งท่านคงเป็นตราบาปชั่วชีวิต "

เซียวจ้านยิ้มพลางจูบซับลงบนหลังมือที่เปื้อนหมึกของอี้ป๋อ ใจปฏิญาณหนักเเน่นว่าจะต้องหากได้พักจากหน้าที่ที่วุ่นวายในอีกไม่กี่สัปดาห์คงพาอี้ป๋อไปบ้านเกิดเขาสักระยะ

ให้กุนซือคนเก่งของเขาได้พักผ่อน

ให้เซียวจ้านได้ใช้เวลาอยู่กับบุปผางาม

                    เพียงสองคน...ก็เพียงพอ...