" ครับ//ค่ะ "

เสียงขานรับของนักศึกษาดังก้องทั่วบริเวณนั้น ต่างฝ่ายต่างจับกลุ่มบ้างก็เดินคนเดียวแยกกันไปสำรวจรอบๆภูเขาสูงที่ก็เต็มไปด้วยดอกอุเมะบานเต็มพื้นที่

' เซ็นโซ ' เลือกที่จะไปเดินเล่นคนเดียวขึ้นไปตามแนวเส้นทางที่เหมือนปูทางไว้สำหรับนักท่องเที่ยว ดวงตากลมจ้องมองดอกไม้สีชมพูสูดกลิ่นอากาศ

เดือมกุมภาพันธ์ให้เต็มปอดพลางหยิบกล้องคู่ใจถ่ายวิวไปเรื่อยเปื่อย

" อะไรน่ะ... " เซ็นโซเอ่ย สองเท้าหยุดที่บริเวณหนึ่งที่พื้นดูเหมือนมีเส้นสีแดงถูกสีขีดเอาไว้ 

ความสงสัยอยู่คู่กับมนุษย์มาช้านานเซ็นโซก็เช่นกัน ไม่ใช้เวลาตัดสินใจเขาเลือกที่จะก้าวขาข้ามเส้นสีแดงนั้นไป " เสียงลมหายไปแล้ว " คนตัวสูงเอ่ยกับตนเอง บรรยากาศเเตกต่างกับก่อนหน้านั้นไปนิดหน่อย

อย่างเเรกเสียงลมพัดอ่อนๆจากก่อนหน้าที่ตอนนี้ก็เเทบจะไม่ได้ยินอะไรเลย

อย่างที่สองคงจะเป็นสีดอกอุเมะที่เปลี่ยนไป ถึงเขาจะสายตาสั้นเเต่ไม่ได้ตาบอดสีจนเห็นดอกอุเมะตรงหน้าเป็นสีม่วง

อย่างที่สาม

ตอนนี้เซ็นโซกำลังได้ยินเสียงคำรามของตัวอะไรสักอย่างดังสะท้อนอยู่แถวๆนี้...

เขาหันหลังรีบจะเดินย้อนกลับ " เวรแล้ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ละ! " ปากสบถสายตาจ้องไปยังทางเดิมเเต่เส้นทางตรงนั้นกลับมีพุ่มไม้สูงบังทางไว้เเทน

เสียงคำรามขู่ชวนขนลุกนั้นดังซ้ำขึ้นอีกครั้ง พาจิตใจเตลิดไปไหนต่อไหน เซ็นโซรีบพาร่างตัวเองไปนั่งย่องๆหลบตรงพุ่มไม้สูงๆใกล้ตัวใจสวดภาวนาให้เจ้าของเสียงประหลาดนั้นรีบๆจากไปซะ

' กรรรร....อือออออออ...อือออ...' 

เสียงคำรามสลับเสียงครางอืออาในลำคอ เรียกอาการขนลุกชูชันได้เป็นอย่างดีเซ็นโซจึงรีบขด

เเขนขายาวๆของตัวเองให้ตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้

เเรงสั่นสะเทือนเบาๆมาจากฝั่งขวา เป็นนัยๆว่าอะไรบางอย่างนั่นกำลังมาทางนี้ กลิ่นสาปเหมือนปลาทะเลเน่าลอยมาเเตะจมูกเต็มๆจนต้องยกมือบีบ

' กรรรร..อือออ..ข้าได้กลิ่นหอมมม..'

' เวรๆๆๆๆ!! " 

เซ็นโซสบถซ้ำๆ เขาเห็นร่างสีเขียวคล้ำตัวสูงใหญ่กว่า3เมตรได้ เส้นผมยาวปิดใบหน้าถึงเข่าร่างกายนั้นมีเพียงผ้าสีน้ำตาลซีดๆผูกอยู่ที่เอว

ร่างนั้นยืดตัวเล็กน้อยส่ายหัวไปมาเหมือนหาเจ้าของกลิ่นหอมที่มันพูดถึงอยู่เมื่อกี้นี้ก่อนที่มันจะค่อยๆหันกลับมาทางเดิมและเดินเชื่องช้าออกไป

เซ็นโซยกมือทาบหน้าอกของตัวเองที่ใจเต้นแทบจะหลุดออกมาเต้นระบำ " เฮ้อ..." 

" เจอ...แล้ว...กลิ่นนี้เเหละ!! "

" เฮ้ย!!! "

ร่างประหลาดนั่นโผล่ออกหน้ามาจ้องเขา มือใหญ่โตคว้าตัวเซ็นโซเอาไว้อย่างทันท่วงทีฉับพลันหาสังเกตุเทียบขนาดตัวตอนนี้ชัดๆมันก็ชั่งเหมือนกับหนังสือที่เขาเคยอ่านมาไม่มีผิด

- นี่มันยักษ์!! -

" ไม่ได้เจอกลิ่นแบบนี้มานานเเล้ว...หอมมมม "

" อย่ามาดมนะโว้ยปล่อยยย!! " เซ็นโซตะโกนลั่นพลางเอาสองมือทุบผิวหนังเย็นชืด

" เจ้ามีสายเลือดพิเศษ... "

" สายเลือดอะไร!! ไม่มีทั้งนั้นเเหละ!! "

" กรรร...หนวกหูจริงรีบๆมาอยู่ในท้องข้าดีกว่า!! "

ยักษ์ตัวเขียวเงยหน้าอ้าปากเผยให้เห็นเขี้ยวคมซ้อนกันหลายชั้นเรียงรายนับสิบ น้ำลายยืดเหนียวข้นไหลออกชวนคลื่นไส้

" เหวอ!! " เซ็นโซตะโกนร้องครั้งสุดท้ายก่อนจะหลับตาปี๋รับชะตากรรมของตัวเอง

" กรรรรร!!! ร้อน!! เหม็น!! ร้อน!! "

เขาลืมตาโผล่งมองภาพตรงหน้า หน้าผากของยักษ์นั่นมียันต์สีเหลืองลุกท่วมเป็นไฟสีแดง เสียงคำรามกรีดร้องเเหลมสูงพร้อมกับที่ยักษ์ตัวเขียนนั้นปล่อยเซ็นโซล่วงกระเเทกพื้นดิน

เเม้จะเจ็บอยู่นิดหน่อยเเต่ก็รีบกุลีกุจอดันตัวเองถอยหลังออกห่างจากสิ่งมีชีวิตน่าเกลียดนั้นจนหลังไปชนกับท่อนไม้สองท่อน

หรือว่าไม่ใช่...

" ท่านองเมียวจิ..ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย..." ยักษ์ตนนั้นคุกเข่าเอามือกุมหัวที่ยังมีเปลวไฟจากยันต์ลุกโชนอยู่

เซ็นโซขมวดคิ้ว " องเมียวจิ? "

" เขาหมายถึงเรานั่นเเหละ "

เสียงชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเหนือของเขา ใบหน้าคมรีบหันไปมองผู้ช่วยชีวิตอย่างรวดเร็ว

สง่างาม

ไม่มีอะไรจะยกยอคนตรงหน้าได้อีกเเล้ว ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่ดูจากใบหน้าคงเด็กกว่าเซ็นโซอยู่ไม่มากนัก ใบหน้าเรียบนิ่งดวงตาสีน้ำตาลเข้มกับผมสีดำมัดหางม้าสูงปลายเส้นผมยาวถึงเข่า

ชุดที่องเมียวจิใส่ก็เหมือนออกมาจากหนังสือไม่มีผิด 

เสื้อสีขาวทับกับสีน้ำเงินแขนยาวและผ้าคาดเอว

ข้อมือประดับด้วยลูกประคำสีดำพันที่ข้อมือสวมกางเกงพองสีดำกับรองเท้าทรงสูงไม่มีส้น

องเมียวจิคนนั้นชูนิ้วชี้เเละนิ้วกลางสบัดกลางอากาศยันต์สีเหลืองสลายหายไปพร้อมกับร่างยักษ์ตัวเขียวที่ค่อยๆเลือนหายไปเช่นกัน

" ขะ ขอบคุณครับที่ช่วยผม "

" ไม่เป็นไร การก้าวข้ามเส้นเขตมาได้คงมีอะไรบ้างอย่างที่พิเศษในตัวท่าน "

" ครับ? "

" เอาเถิด เราจะพาท่านไปส่งที่ที่ท่านจากมา "

คนๆนั้นพาเซ็นโซเดินไปเรื่อยๆจากตอนเเรกที่แทบไม่มีเสียงลมเเต่ตอนนี้กลับมีเสียงสิ่งมีชีวิตดังไปทั่วเซ็นโซมองกลีบดอกอุเมะสีม่วงที่ปลิวลอยตามร่างโปร่งตรงหน้าเหมือนมีอะไรดึงดูด

พวกเขาทั้งสองเดือนมาหยุดที่ถ้ำเล็กๆมีไม้เลื้อยห้อยลงมาปิดทางเอาไว้ " ผ่านตรงนี้ไปท่านก็จะกลับไปที่เดิม " องเมียวจิชี้ไปยังปากถ้ำ " ต่อไปท่านอาจต้องระวังการเดินไปไหนมาไหน บางทีท่านอาจจะถูกดึงจนต้องวกกลับมาที่นี่อีกครั้ง "

เซ็นโซมองตามมือขาวในใจยินดีอยู่ไม่น้อยที่ตัวเองจะได้กลับบ้านเเต่ก็ยังมีเรื่องสงสัยคาใจอยู่

" เดี๋ยวนะครับ " องเมียวจิหันมามองหน้าเขา " อะไรหรือท่าน "

" คุณบอกผมอาจจะได้กลับมานี่อีก หมายถึงอะไร "

" เพราะท่านมีสิ่งพิเศษดั่งเช่นที่เรามี เเม้จะเบาบางเเต่มันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ท่านได้ข้ามมาอยู่ที่นี่ "

" แล้วยักษ์นั่นพูดว่าเหม็นๆนั่น.."

" พวกเขาเกลียดกลิ่นดอกอุเมะเสียยิ่งกว่าอะไรดี ยันต์ของเรามีกลิ่นนั้นเขาเลยไม่ชอบ "

" อ่อ...เเต่ผมมีโอกาสกลับมาอีกสินะครับ " เซ็นโซเงยหน้ามองไปรอบตัว " ถ้าผมอยากจะกลับมาผมจะได้เจอคุณไหม "

ชายหนุ่มพยักหน้า " เราอยู่ที่แห่งนี้มาช้านานแล้ว หากท่านต้องการมาที่นี่อีกโปรดเก็บสิ่งนี้เอาไว้ " มือเรียวล้วงไปในสาบเสื้อสีน้ำเงินดึงเครื่องสีเขียวเขียนตัวอักษรคันจิ

" เครื่องรางจะปกป้องท่านเเละจะคอยบอกเราเมื่อท่านมาที่นี่ ถึงเวลานั้นเราจะไปหาท่านเอง "

เซ็นโซยื่นมือไปรับก่อนจะเก็บไว้ในอกเสื้อ " ขอบคุณนะครับเเต่ว่าคุณ..."

" เราชื่อฮานะ "

" เซ็นโซครับ " เขายิ้ม " หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก "

ฮานะพยักหน้าทั้งสองโค้งให้กันก่อนที่เซ็นโซจะเดินหันหลังแหวกไม้เลื้อยประดับสอดส่ายสายตาหาทางออกจนมองเห็นแสงขาวๆจากริมสุดทางเดิน

เซ็นโซเดินหลุดออกมาแล้วพอหันกลับไปถ้ำไม้เลื้อยนั่นก็หายไปกลายเป็นเส้นทางเดิมเหมือนก่อนที่เขาจะข้ามเส้นสีแดงเข้าไปแต่ตอนนี้ทั้งตัวของเซ็นโซก็กลับมายืนอยู่หลังเส้นสีแดงนั้น

' รีบไปเถิดเพื่อนๆกำลังตามหาท่านอยู่ '

เสียงขององเมียวจิหนุ่มคนนั้นลอยเบาๆมาข้างหู เขายกยิ้มพลางเดินลงไปจนถึงที่ที่อาจารย์ได้นัดรวมตัวกันไว้

" ไปไหนมาน่ะเซ็นโซพวกเรานึกว่านายหลงป่าซะแล้ว! "

" เปล่าสักหน่อยก็นี่ไงยังอยู่ดี " ว่าพลางยกท่อนแขนทั้งสองอ้ากว้างให้เพื่อนเห็นว่าสบายดี

" เซ็นโซๆ " หนึ่งในแก็งค์เพื่อนของเขาเอ่ยพลางชี้ไปบนหัวเซ็นโซ " กลีบดอกอะไรน่ะ "

ใบหน้าเข้มขมวดคิ้วยกมือขวาขึ้นคว้าเส้นผมสีดำของตัวเองก่อนจะกำรวบเผื่ออะไรที่เพื่อนทักจะหลุดติดมือมาให้เห็น

" ฮานะ..."

" ฮานะอะไรของนายน่ะ ไปเจอมิโกะสวยๆบนภูเขามาละสิ "

เพื่อนผู้ชายอีกคนนึงข้างกันรีบหันไปเถียง " จะบ้า

เหรอมิโกะเค้าอยู่ตีนเขานู้นจะมาทำอะไรบนนี้กัน

เล่า " 

" ชั่งเถอะก็แค่ดอกไม้ รีบขึ้นรถดีกว่าถึงเวลากลับแล้ว "

ทั้งหมดพยักหน้างึมงำไม่ถามอะไรต่อจึงหันหลังเดินดุ่มๆขึ้นรถประจำมหาวิทยาลัยที่มีเสียงอาจารย์ประจำคณะตะโกนเรียกคนอื่นๆให้รีบขึ้นรถเร็วๆ

เซ็นโซประจำที่นั่งริมหน้าต่างจ้องมองกลีบดอกอุเมะสีม่วงสดในมืออย่างเรียบนิ่งก่อนที่หางตาเล็กๆจะเหลือบไปเห็นใครบ้างคนยืนอยู่ใต้ต้นอุเมะสีชมพูบนโขดหินก้อนเล็กๆ

ปากบางๆของอีกฝ่ายเอ่ยถ้อยคำที่มีเพียงเซ็นโซที่ได้ยิน

' โปรดรักษาตัว ขอให้ท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ '

' ขอบคุณที่ช่วยผมไว้แล้ววันหลังจะมาเที่ยวใหม่นะครับ '

แค่คิดในใจเซ็นโซก็ฉีกยิ้มกว้างจนตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวโดยที่อีกฝ่ายก็ยิ้มบางๆให้เขาเช่นเดียวกัน

รถเคลื่อนตัวออกไปทิ้งองเมียวจิหนุ่มให้ยืนมองมนุษย์ผู้ที่มีพลังเหมือนกับตนเเถมยังเเปลกนิดหน่อยยามที่ตอนนั้นได้ยินว่าอีกฝ่ายอยากจะกลับมาที่นี่อีกทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เกือบจะโดนยักษ์กินแท้ๆ

" อยู่มา200ปีก็กลับมาเจอกันอีก " 

 " เราคงได้เป็นเพื่อนกันอีกครั้งนานนับจนกว่าเขาจะสิ้นอายุขัย..."