Title: Scandalous 

Pairing: Harrison Osterfield/ Tom Holland

Tag: #cashemerefiction

-Tom Holland has reportedly been secretly dating with Zendaya-July 13

11:30

-Is Tom Holland dating with a co-star in his lately movie?-July 13

11:32

-Tom Holland and Zendaya respond to dating rumors-July 13 

14:35

-Tom Holland's tweeting about his rumors, is there something behind this story?-July 13

15:00

ทอม ฮอลแลนด์หัวเราะตอนที่เห็นข่าวเหล่านั้นบนอินเทอร์เน็ต

ไร้สาระ

โอเค—แน่ล่ะว่าเซนดาย่าทั้งสวยทั้งมีเสน่ห์ เธอเป็นสาวฮอตประเภทที่หนุ่มๆ ครึ่งโลกอยากเดตด้วย

และถึงแม้ว่าเราจะเข้ากันได้ดี แต่อย่างไรก็ตาม ความสัมพันธ์ของเธอและเขาก็ไม่ได้ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความโรแมนติกมาตั้งแต่ต้น

เราเป็นเพียงเพื่อน และมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไปเพื่อสานต่ออะไรที่มากกว่านั้น

ไม่มีทางเป็นไปได้เลย

รอจนกว่าเธอจะเห็นทวีตของเขาก่อนเถอะ คนพวกนั้นจะต้องร้อนในอกจนตาย ความแสบเซี้ยวของเซนดาย่าน่ะใช่เล่นที่ไหน

เสียงแจ้งเตือนข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้นถี่ๆ พอเห็นชื่อบนหน้าจอทอมก็ยิ้มกว้าง

นั่นไง นักรบหญิงของเขามาแล้ว

'ฮอลแลนด์ นายทำได้ดีมาก'

'ฉันมีอะไรเด็ดๆ ไว้เตะก้นนักข่าวปากเหม็นพวกนี้เยอะเลยล่ะ'

'รอให้ฉันถึงโรงแรมก่อนเถอะ'

เซนดาย่าแนบรูปเซลฟี่ของตัวเองชูนิ้วกลางกลับมาด้วย เธออยู่ในชุดกาวน์สีขาวสวย เดาว่าคงมีถ่ายรายการที่ไหนสักแห่ง

เอาจริงๆนะ แค่รู้ว่าเธออยู่ข้างเดียวกัน เขาก็รู้สึกหึกเหิมแล้ว

'เธอรู้วิธีเล่นเกมจริงๆ ดาย่า'

'โคตตตตตตตรเจ๋ง!'

'ฉันรู้ ขอบใจ'

'ต้องไปแล้วล่ะ ไว้เจอกันนะทอม ฝากความคิดถึงให้พ่อหน้าบูดด้วย'

'รักนายนะ'

'รักเธอเหมือนกัน'

เขากดปิดโทรศัพท์ ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอ มั่นใจได้เลยว่าพรุ่งนี้โซเชียลมีเดียต้องยิ่งกว่าลุกเป็นไฟ

"นั่นไม่ตลกเลยนะฮอลแลนด์"

ทอมสะดุ้งตอนที่สัมผัสเย็นเยียบแตะลงข้างแก้ม พ่อหน้าบูดที่เซนดาย่าพูดถึงยืนจังก้าทำหน้าถมึงทึงอยู่ข้างหลัง

"แฮร์ริสัน—มาตั้งแต่เมื่อไหร่"

เขาถาม

สุ้มเสียงเหมือนเด็กที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด

"ตั้งแต่เซลฟี่"

"โอ้ ว้าว—อืม นายน่าจะเรียกฉันนะ"

ทอมยิ้มสู้

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่แฮร์ริสันจะมีกุญแจสำหรับเข้าออกอะพาร์ตเมนต์ห้องนี้ได้ตามใจชอบ

ทั้งเขาและแฮร์ริสันรู้จักกันมานาน สนิทสนมจนเรียกได้ว่าแทบจะอยู่ในทุกช่วงชีวิตของกันและกัน 

และถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะอยู่ในฐานะดารากับผู้จัดการ ทอมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กชายฮอลแลนด์วัยเก้าขวบที่ต้องให้เพื่อนซี้คอยดูแลทุกเรื่องอยู่ดี

"โรเบิร์ตโกรธนายมากที่ทวีตแบบนั้นโดยไม่ผ่านความเห็นจากเขาก่อน บริษัทแทบแตกรู้ไหม"

"ก็เขาทำอะไรชักช้าอยู่เรื่อย"

ทอมอ้อมแอ้ม เลือกที่จะไม่สบสายตา

หลักฐานคาหนังคาเขาแบบนี้จะปฏิเสธอะไรได้

"นายก็ไม่ควรใจร้อน คิดว่าฉันวิ่งวุ่นทั้งวันแบบนี้เพราะใครฮึ"

ปลายจมูกของเขาถูกบีบเบาๆ หมั่นเขี้ยวมากกว่าโกรธขึ้ง

ทอมสะบัดศีรษะ 

ย่นใบหน้า 

พยายามถอยหนี

"อย่างน้อยก็ส่งข้อความไปบอกเขาหน่อยก็ได้"

"อย่างกับว่าจะมีวันที่เขาอ่านข้อความหรือรับสายฉันงั้นแหละ"

แฮร์ริสันถอนหายใจ ยกมือสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้

เรื่องลับๆที่รู้กันทั่ว ความสัมพันธ์ของเขาและประธานบริษัทนั้นไม่ค่อยจะสู้ดีนัก

"ฉันรู้—แต่—เฮ้อ เอาเถอะ อย่างน้อยคราวหน้าก็ส่งให้ฉันดูก่อน โอเคไหม?"

"อือ โอเค ไม่ทำอีกแล้วน่า"

ทอมนึกสงสัยว่าจะมีใครตามใจเขาได้เท่าแฮร์ริสันอีกหรือเปล่า 

พนันกินตัวได้ ถ้าโรเบิร์ตยืนอยู่ตรงนี้แทนที่แฮร์ริสัน อย่างน้อยที่สุดโทรศัพท์จะไม่อยู่กับตัวเขาไปอีกสักเดือนเป็นอย่างต่ำนั่นแหละ

"กินอะไรหรือยัง ฉันแวะเซนส์บิวรี่ก่อนมาที่นี่ คงพอทำอะไรง่ายๆ ให้นายได้"

ทอมพยักหน้าตอบคำถามก่อนแย่งถุงพลาสติกสองสามถุงออกจากมือของผู้จัดการหนุ่ม

"ขอบใจ ฉันขอเก็บโค้ตนี่ก่อนแล้วเดี๋ยวตามไป โอเคนะ”

"รู้แล้วน่า ให้ฉันช่วยอะไรไหม"

เขาถาม มองดูแฮร์ริสันวุ่นวายอยู่กับเสาแขวนสูทและเสื้อโค้ตสีงาช้างตัวเก่ง

"แค่เอามันไปวางไว้เฉยๆ ก็พอ ฉันไม่เหลือเงินเดือนให้โรเบิร์ตหักแล้วนะถ้านายยังไม่หยุดระเบิดอะพาร์ตเมนต์ของเขาแบบนี้"

ทอมกลอกตาไปมา

"ก็คราวก่อนนั่นมันฝีมือนา—ช่างเหอะ ฉันไปเก็บของก่อนล่ะ"

เขาคิดว่าตัวเองได้ยินเสียงแฮร์ริสันหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ใบหน้าเห่อร้อนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคราวก่อนเกิดอะไรขึ้นบ้างในครัว

เขม่นเขี้ยวเคี้ยวฟันคาดโทษอีกฝ่ายในใจ

ทอมใช้เวลาสั้นๆ สำรวจข้าวของในถุง มียอร์คเชียพุดดิ้งที่เริ่มเย็นชืดกับเนื้อวัวอีกก้อนใหญ่ 

น่าสงสัยว่าคืนนี้เขาคงได้กินของโปรดอย่างเนื้ออบราดซอสเกรวี่ชุ่มๆ แน่ๆ

ใช้เวลาครู่เดียวแฮร์ริสันก็ปรากฏตัวขึ้นในชุดลำลองสบายๆ ที่เขาเห็นจนชินตา

ก็แค่เสื้อยืดกับกางเกงวอร์มแต่ดูดีเป็นบ้า

"ไหนว่าแค่โค้ตไง"

"ใจคอจะให้ฉันใส่เชิ้ตกับแสล็คเข้าครัวจริงๆเหรอ"

"ไม่ดีตรงไหน นายโพสอีกหน่อยก็อัพลงอินสตาแกรมได้เลย"

"ไม่ล่ะ เดี๋ยวคนแถวนี้จะฟึดฟัดเพราะยอดไลก์ของฉันอีก”

เขาเบ้ปากใส่ เอาเถอะไอ้ความมั่นใจนี่ก็ถือเป็นความสามารถพิเศษอย่างหนึ่งเหมือนกัน

"หลงตัวเอง"

ไม่วายบ่นทิ้งท้าย

อีกฝ่ายตัวยักคิ้ว จัดการล้างอุปกรณ์ทำครัวก่อนลงมือทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว

ทอมเตร็ดเตร่อยู่ไม่ไกล เดี๋ยวดูเนื้อในเตา เดี๋ยวพยายามช่วยปรุงน้ำสต็อกผักที่ยังไม่เสร็จดี วุ่นวายจนแฮร์ริสันต้องร้องถามว่าเขาจะอยู่เฉยๆ สักวินาทีได้หรือเปล่า

ทอมไม่ได้จริงจังกับการกลั่นแกล้งนัก แต่การเห็นแฮร์ริสันหัวหมุนเพราะเขาก็เป็นอะไรที่น่าดูชมมากทีเดียว 

หลังจากหนสุดท้ายที่เขาพยายามปรุงซอสเกรวี่ด้วยรูตเบียร์กระป๋อง ผู้จัดการคนเก่งก็หมดความอดทน

"ทอม"

อีกฝ่ายทำเสียงดุ ซึ่งไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดในความรู้สึก

"ว่าไงแฮร์ริสัน"

เขายักคิ้ว 

"เลิกแกล้งฉันสักทีน่า"

"ม่าย"

"งั้นจะว่ากันทีหลังไม่ได้นะ"

โอ๊ะ นี่ชักไม่ใช่เรื่องดีแล้ว

แฮร์ริสันปิดเตา หันกลับมาเผชิญหน้ากับทอมด้วยสายตาที่—

—พระเจ้า

"แฮร์ริสัน—เดี๋ยว"

ทอมห้าม แต่น้ำเสียงแผ่วเบาฟังดูไม่จริงจัง 

"แฮร์ริสัน"

ขยับหนีตอนที่บั้นเอวสัมผัสกับไอเย็นจากหินอ่อน 

รู้ตัวอีกทีสะโพกของเขาก็ถูกวางอย่างหมิ่นเหม่อยู่บนเคาน์เตอร์ครัว

"ล้อเล่นนิดเดียวเอง—"

แฮร์ริสันยกยิ้มมุมปาก เป็นสัญญาณว่าหมดเวลาสำหรับเด็กขี้แกล้ง 

ทอมนึกสงสัยอยู่เชียวว่าผู้จัดการของเขารอช่วงจังหวะเวลาอย่างนี้อยู่หรือเปล่า

สองแขนของแฮร์ริสันเท้าลงบนเคาน์เตอร์ อีกนิดก็แทบจะโอบเขาได้ทั้งตัว

ใบหน้าของอีกฝ่ายเคลื่อนเข้าใกล้ 

มากขึ้น

มากขึ้น—

—และมากขึ้น

จนกระทั่งใบหน้าของเขาเป็นสิ่งเดียวที่สะท้อนอยู่ในแววตาคู่นั้น

ทอมถูกดึงดูด 

พลัดหลงอยู่ใจกลางทอร์นาโดสีฟ้าสดใส

"อย่าทำให้เป็นห่วงนักได้ไหม"

ออดอ้อนอย่างที่เป็นไม่บ่อยนักและทอมรู้ดีว่าคำพูดนั้นหมายถึงเรื่องอะไร 

"ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ไม่ได้ซนด้วยซ้ำ วันๆ ก็อยู่แค่สตูฯ กับฟิตเนสเนี่ย"

"แล้วข่าวเดตโผล่มาจากไหนหา?"

"นายหึง?"

ดวงตาแพรวพราวฉายแววล้อเลียน

"ม่าย ดาย่าไม่ชอบเด็กผู้ชายหรอก"

เน้นย้ำ

ทอมขู่ฝ่อใส่คนที่ยืมยิ้มร้ายอยู่ตรงหน้า

"—ฉันต่างหากที่ชอบ"

บ้าเอ๊ย

"จูบนะ"

เสียงกระซิบนั่นไม่ใช่คำขอ

แฮร์ริสันก้มลงจูบเขา—เนิ่นนานเกือบชั่วนิรันดร์

กระป๋องรูตเบียร์ร่วงหล่น 

กลิ้งโค่โร่อยู่แทบเท้า 

เราแทบไม่ได้สนใจความเปียกชื้นนั่นเลยด้วยซ้ำตอนที่เท้าเปลือยเปล่าสองคู่เหยียบย่ำลงบนน้ำหวานอัดลมที่นองอยู่บนพื้น

“หกหมดเลย”

ตัวการกระซิบติดริมฝีปาก

“นายควรรับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำนะ”

เขาว่า

อีกครั้งที่แฮร์ริสันรุกไล่ ลมหายใจของทอมขาดห้วง

รับรู้ถึงมือที่ไล้ผ่านใบหน้า

สันกราม

ไล่ลง

วนเวียน

เขาสางมือผ่านเส้นผมหยักศกของอีกฝ่าย ออกแรงดึงเบาๆ เมื่อคลื่นอารมณ์ถาโถมสาดซัด

ทอมเพิ่งทำลายสลิกแบ็คสุดเพอร์เฟ็กต์ของอีกฝ่ายเสียยับเยิน แต่ดูท่าเจ้าของคงจะไม่ถือสา

แฮร์ริสันเป็นนักจูบที่ดีหรืออย่างน้อยเขาก็คิดอย่างนั้น ทอมชอบเวลาที่อีกฝ่ายอ้อยอิ่งละเลียดชิมรสหอมหวานอย่างใจเย็นแบบนี้

เสียงหอบหายใจสั่นเครืออยู่ข้างใบหู

ความอุ่นร้อนยังคงสั่นระริกอยู่เหนือริมฝีปากทั้งที่อีกฝ่ายผละออกไปแล้ว

"นายถูกหักเงินเดือนอีกแหง"

เขาพึมพำหยอกเย้าเรื่องคราบรูตเบียร์ที่เปื้อนกระจายเป็นวงกว้างอยู่บนพื้นไม้สีอุ่น

เสียงแหบพร่ากระซิบตอบกลับ

"ไม่ต้องห่วง"

แฮร์ริสันพูด ไม่วายงับปลายจมูกโด่งรั้นขึ้นสีของเขาเบาๆ อย่างรักใคร่

"ฉันจะเคลียร์กับโรเบิร์ตทีหลังเอง"

เขาหัวเราะ ซุกหน้าลงกับไหล่กว้าง พยายามที่จะไม่สั่น แต่ยากเหลือเกินเมื่อถูกดวงตาคู่นั้นจ้องมอง

"พรุ่งนี้ฉันมีงาน"

"ฉันรู้"

แฮร์ริสันกดจูบเบาๆที่ข้างขมับ มือทั้งสองข้างช้อนลงใต้ข้อพับเข่า ออกแรงครั้งเดียวเขาก็ลอยหวือขึ้นจากเคาน์เตอร์ครัว

"ไปที่อื่นกันเถอะ"

บานประตูปิดลง

ดูท่าว่าเนื้ออบราดซอสเกรวี่แบบชุ่มๆ คงต้องรอไปอีกพักใหญ่ทีเดียว

ก็อย่างที่เห็น—

ทอมไม่ได้เดตกับเซนดาย่า

-END-