Title: This too shall pass

Pairing: Theseus Scamander/ Newt Scamander

ตอนต่อของ years of dark, it’s morning at last

Tag: #cashmereficion

ธีซีอุส สคามันเดอร์ไม่เคยลืมวินาทีที่รู้ข่าวของน้องชายจากเพื่อนร่วมงานในกระทรวงคนหนึ่ง—ไม่มีทาง

บ่ายนั้นเขายกเลิกงานในตารางทั้งหมด แขวนตำแหน่งหัวหน้ามือปราบมารไว้บนเส้นด้ายด้วยการทิ้งโน้ตคำอธิบายสั้นๆ เรื่องการหายตัวไปก่อนเริ่มภารกิจสำคัญว่าติดธุระด่วนในครอบครัว(ซึ่งไม่ช่วยไขความกระจ่างใดๆ ทั้งสิ้นแก่สำนักมือปราบมาร)

ธีซีอุสไปถึงเซนต์มังโกแค่ชั่วขณะที่กะพริบตา

เขาก้าวเท้ายาวๆ เดินตัดผ่านโถงที่แน่นขนัดด้วยผู้คน ตรงดิ่งไปยังแผนกติดต่อสอบถาม แล้วอึดใจต่อมาชายหนุ่มก็หยุดยืนอยู่หน้าห้องพักผู้ป่วยรวมที่ชั้นหนึ่ง

ภาพที่เห็นทำให้ร่างกายของเขาชาวูบ

นิวตันอยู่ตรงนั้น—บนเตียงติดกำแพงในห้องเล็กๆ แสงสีขาวจากฟองแก้วเจียระไนบรรจุเทียนบนเพดานทำให้คนป่วยดูเปราะบางกว่าที่เคย

อีกฝ่ายขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ส่วนศีรษะที่โผล่พ้นมีผ้าสะอาดพันห่อหุ้มไปจนถึงตาข้างซ้าย เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลและกำลังนอนหลับสนิท

 ธีซีอุสยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงเหมือนคนโง่ 

ความรู้สึกผิดซัดสาดราวกับคลื่นในวันที่ทะเลปั่นป่วน

เขายื่นมือออกไป 

หวังเพียงโอบกอด

ตอนนั้นเองที่ภาพในห้วงความคิดบิดเบี้ยวหมุนวน

.

.

.

ควันร้อนลอยกรุ่นเหนือถ้วยกาแฟสีเข้ม

ธีซีอุสจ้องมองขณะที่เกลียวสีขาวไร้รูปร่างค่อยจางหายไปในอากาศ 

เขาจดจ่อ ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ฝันเห็นก่อนรุ่งสาง

—เหตุการณ์เดิมๆ

กระทรวงเวทมนตร์ เซนต์มังโกและภาพของนิวตันที่หายไปทุกครั้งเมื่อพยายามโอบกอด

รอยแผลจางไปแล้ว ไร้หลักฐานยืนยัน 

แต่ความรู้สึกวูบโหวงก็เกิดขึ้นทุกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าโลกที่อีกฝ่ายมองเห็นไม่ชัดเจนเท่าคนอื่น

ธีซีอุสจำต้องยอมรับ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ไฟของเจ้าฮังการีหางหนามตัวนั้นก็ทิ้งร่องรอยไว้ในความรู้สึกของเราทั้งคู่

“ไม่รีบดื่มเดี๋ยวจะเย็นหมดนะ”

ไม่บ่อยนักที่นิวตันจะเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา ธีซีอุสเงยหน้า อมยิ้มมุมปากให้กับพัฒนาการเล็กๆ นั้น

“มันยังร้อนเกินไปหน่อย”

เขาตอบ

แสร้งทำเป็นพลิกหน้าหนังสือพิมพ์แต่ดวงตาจับจ้องกริยาของน้องชาย

“นายปิ้งขนมปังเสร็จก็คงอุ่นกำลังดี”

“ตามใจ”

นิวตันงึมงำ

เบือนหน้าหนีก่อนหันหลังกลับเข้าไปในครัว ครู่เดียวก็กลับออกมาพร้อมขนมปังปิ้งพูนจาน

เขาหัวเราะเบาๆ

ความสุขลอยอบอวล

อ้อยอิ่ง

ความเงียบแฝงตัวอิงแอบไปกับบรรยากาศสงบสุขยามเช้า 

บ่อยครั้งที่ระหว่างเราไม่มีบทสนทนาใดๆ แค่นั่งอยู่ด้วยกัน ทำกิจวัตรส่วนตัวไปเรื่อยเปื่อย สำหรับธีซีอุส การเงยหน้าขึ้นมาจากเดลี่พรอเฟ็ตแล้วยังเห็นนิวตันอยู่ใกล้ๆ ก็พอแล้ว

มีบางทีเหมือนกันที่เขาสุ่มถามคำถามทั่วๆ ไป เพียงเพราะเห็นอีกฝ่ายกำลังจมดิ่งอยู่กับตัวเอง

“นายว่าหนังสือนายจะตีพิมพ์กับที่ไหนนะ”

“ออบสคูรัสบุ๊คส์—ไม่รู้ว่านายเคยได้ยินหรือเปล่า แต่มีนักเขียนดีๆ อยู่ที่นี่เยอะมาก”

แทบจะเป็นเพียงไม่กี่เรื่องที่เจ้าตัวยินดีพูดคุยอย่างกระตือรือร้น

“อ้อ—ธุรกิจของนายออกัสตัส วอร์มนั่นเอง”

นิวตันพยักหน้า 

“คงเสร็จก่อนสิ้นปี อาจจะมีงานเปิดตัวด้วย ถ้านายว่าง—”

ต้องใช้เวลาพักหนึ่งกว่าเขาจะเข้าใจสิ่งที่น้องชายอยากบอก

ธีซีอุสเบิกตากว้าง

“โอ้—แน่นอน แน่นอน ช่วงนั้นที่สำนักงานมือปราบมารก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก”

โกหกทั้งเพ

“อ้อ—อื้อ นั่นก็ดีกับตัวนายเองแล้ว”

นิวตันพูดด้วยท่าทางเงอะงะ

แล้วก็เงียบกันไปทั้งอย่างนั้น

จนกระทั่งสัมผัสยุกยิกชวนจั๊กจี้ที่ข้อมือเรียกให้เขาก้มลงไปมอง—

ธีซีอุสสบเข้ากับดวงตาใสแจ๋วของสัตว์วิเศษตัวหนึ่ง มันส่งเสียงครางหงิง อุ้งเท้าข้างที่ถือกระดุมข้อมือวาววับของเขาเอาไว้กำลังพยายามยัดเครื่องประดับชิ้นนั้นลงกระเป๋าหน้าท้องของตัวเองไปพร้อมๆ กับเริ่มหาทางหนี

แต่ช้าเกินไป—

—มือปราบมารหนุ่มคว้าเท้าหลังของมันเอาไว้แน่น

ผู้ร้ายส่งเสียงร้องดังลั่น

“นิฟเฟลอร์!”

เจ้าสัตว์วิเศษรูปร่างคล้ายตุ่นตอบสนองต่อเสียงเรียกโดยการดิ้นไปมา แสร้งเล่นบทเหยื่อที่น่าสงสาร แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครหลงเชื่อ

ไอ้นี่—

“มันทำอะไร”

นิวตันร้องถามหน้าตาตื่น

“กระดุมข้อมือ”

เขาชูแขนเสื้อเชิ้ตข้างที่ว่างเปล่าให้อีกฝ่ายดู 

น้องชายของเขาแยกเขี้ยว

“ฉันจัดการเอง”

พูดอย่างนั้นก่อนผุดลุกขึ้น

ครู่เดียวนิฟเฟลอร์ก็ไปห้อยต่องแต่งอยู่ในมือของนิวตัน

“คืนเขาไปนิฟ”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก”

“มันจะเคยตัว”

อีกฝ่ายยืนยันอย่างนั้น

เขายกมือสองข้างเป็นเชิงยอมแพ้ ไม่ขอมีส่วนรู้เห็นกับเหตุการณ์นี้

“คืนเขาไป—เจ้าตัวแสบ”

นิฟเฟลอร์ดิ้นส่ายป่ายปะ 

“อย่าให้ฉันต้องรุนแรงกับแกนะ”

นิวตันขมวดคิ้ว ตัดสินใจใช้มาตรการขั้นเด็ดขาด—

—จั๊กจี้ 

นิ้วมือของอีกฝ่ายขยับเข้าจู่โจม

มันส่งเสียงประหลาดในคอ คล้ายกับการหัวเราะ ขาข้างที่เป็นอิสระชี้กางในอากาศ แล้วทันใดนั้นเองกระดุมข้อมือประดับพลอยสีน้ำเงินเข้มก็หล่นตุ้บลงมา

“ขอบใจ”

ด้วยน้ำเสียงชื่นชมและประหลาดใจในคราวเดียวกัน

“จะออกไปพร้อมกันไหม”

ธีซีอุสถาม

เขาลุกขึ้นสวมเสื้อโค้ต ตัดสินใจได้ในที่สุดว่าหลังจากนี้คงต้องเก็บกระดุมแขนเสื้อที่ดูล่อตาล่อใจเจ้าตุ่นนี่ลงกล่องให้หมด

“มีอะไรต้องจัดการก่อน”

พี่ชายพยักหน้ารับเบาๆ 

“งั้นก็—เจอกันตอนเย็น”

“ฮื่อ”

บานประตูปิดลง

ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นจากปลายหางตาคือเหรียญทองจำนวนมหาศาลร่วงหล่นจากกระเป๋าหน้าท้องของนิฟเฟลอร์

โอ้—

เขาส่ายศีรษะ

คงต้องใช้เวลาอีกสักพักทีเดียวกว่าจะธีซีอุสจะเคยชิน

กว่าเขาจะกลับถึงบ้านก็เลยเวลามื้อเย็นไปหลายชั่วโมงแล้ว 

ไม่มีวี่แววของเจ้านิฟเฟลอร์(ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องดี) บนพื้นพรมหน้าประตูมีเพียงตัวเนียเซิลที่นอนหมอบแกว่งพวงหางอย่างสบายอารมณ์อยู่เท่านั้น

มันผงกหัวขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นใครก็ส่งเสียงร้องทักทายสั้นๆ ก่อนกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

เขาเดินผ่านมันไป

ในห้องนั่งเล่นว่างเปล่า มีเพียงถ้วยชาเย็นชืดกับหนังสือว่าด้วยการปรุงยาวางเปิดกางอยู่ข้างกันบนโต๊ะ 

ใบชาตกตะกอนนอนนิ่ง

ธีซีอุสโบกไม้กายสิทธิ์ พึมพำคาถาพื้นฐานบทหนึ่งใส่หนังสือบนโต๊ะ มันลอยหวือข้ามห้อง บินกลับเข้าชั้นหนังสือที่จากมาอย่างว่าง่าย

เขาขยับมืออีกครั้ง คราวนี้ถ้วยชาเซรามิกเนื้อดีหายวับไปโผล่ในซิงค์ล้างจาน แล้วหลังจากนั้นมันก็เริ่มลงมือทำความสะอาดตัวเอง

มือปราบมารหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา 

เสียงในครัวเงียบลงไปแล้วแต่คนที่รออยู่ก็ยังไม่มาเสียที

บางทีนิวตันอาจทำงานเพลินจนลืมดูเวลา อาจจะใช่—แต่นั่นฟังดูเหมือนเขามากกว่า ก็น้องชายเกลียดงานออฟฟิศอย่างกับอะไรดีนี่นะ

เขาส่ายศีรษะให้กับข้อสันนิษฐานสุดกู่ของตัวเอง

ถ้าบอกว่านิวตันออกไปไล่จับมังกรแก้เบื่อค่อยดูเป็นไปได้หน่อย

—จับมังกรหรือ

เขาเบิกตากว้าง

แล้วถ้าหาก—ถ้าหากครั้งนี้สิ่งที่นิวตันต้องจ่ายไม่ใช่แค่ดวงตาข้างซ้าย

ความคิดนั้นเต้นเร่าแผดเผาอยู่ในหัวราวกับไฟของเจ้าฮังการีหางหนาม

เขาผุดลุกขึ้น แทบจะหมดเค้าของความสุขุมที่พึงมี 

ธีซีอุสกระโจนออกจากห้องนั่งเล่น

ตัวเนียเซิลส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ สัตว์วิเศษกระโดดหนีทันทีที่ปลายเท้าของเขาแตะลงบนพรมนุ่มที่มันใช้ต่างที่นอน

เขาแตะมือลงบนลูกบิด แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรบานประตูก็ถูกผลักเข้ามาก่อน

“เฮ้ย!”

“นิวตัน!”

เราทั้งคู่ผงะ

ต่างฝ่ายต่างร่วงหล่น

สิ่งที่รองรับเขาเอาไว้คือความดีใจที่เห็นใบหน้าของน้องชาย

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

นิวตันถามขณะช่วยฉุดธีซีอุสให้ลุกขึ้นจากพื้นไม้แข็งกระด้าง

เขาส่ายศีรษะ 

เมื่อตั้งสติได้แล้วถึงรู้สึกว่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นออกจะน่าอายอยู่หน่อยๆ 

จับมังกรในลอนดอนนี้น่ะหรือ—ธีซีอุส สคามันเดอร์เอ๋ย

“กำลังจะออกไปข้างนอกเหรอ”

“ฮื่อ”

เขาตอบรับในลำคอ

เป็นครั้งแรกที่จู่ๆ การมองหน้าน้องชายเป็นเรื่องยากขึ้นมา

“ตั้งใจว่าจะออกไปดูนายเสียหน่อย เห็นว่าดึกมากแล้ว แต่ช่างเถอะ กินอะไรมาหรือยัง ฉันคงไม่ได้พลาดมื้อเย็นไปใช่ไหม”

นิวตันตอบคำถามด้วยการเผยอริมฝีปากแต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอด

เปิด

ปิด

อ้ำอึ้งอยู่อย่างนั้น

เขายิ้ม เมื่อเหตุการณ์นี้ชวนให้นึกถึงครั้งแรกที่พบกันอยู่บ้าง

“ว่ายังไง—ฉันพลาดมื้อเย็นไปไหม”

นิวตันส่ายศีรษะจนกลุ่มผมหยักศกสีเข้มยุ่งเหยิง

หลุบตามองพื้นขณะที่เริ่มต้น

“อันที่จริง—ฉันเองก็เพิ่งกลับจากกระทรวง เพราะเห็นว่ามันดึกแล้ว—”

ธีซีอุสแทบจะกลั้นใจ

“—แล้วนายก็ยังไม่กลับ บางทีนายอาจจะทำงานจนลืมเวลาอีกก็ได้”

อีกฝ่ายพูดอย่างเนิบช้า

แต่เขาแทบจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ในทันที

ให้ตายเถอะ

“อ่า—นั่นสินะ ฉันไม่เคยห้ามใครขึ้นไปที่ชั้นสองสักหน่อย”

ชั่วขณะหนึ่งเราสบตา

รอยยิ้มถูกจุดประกายบนมุมปาก

เขาคิดว่าตัวเองเห็นริ้วแดงจางๆ บนแก้มของอีกฝ่ายด้วย

“ใช่ นายไม่เคย”

นิวตันก้มลงอุ้มเจ้าเนียเซิลที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นแนบอก มันหาววอด ขยับกายอย่างเกียจคร้านในอ้อมแขนอุ่นๆ

“ฉันไปเตรียมมื้อเย็นก่อนนะ”

ธีซีอุสพลันรู้สึกสงสัยขึ้นมาว่าคนเราจะสามารถรักใครสักคนได้มากขนาดไหน

พักหลังมานี้นิวตันแทบจะหมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงาน ธีซีอุสได้รับเหตุผลว่าหนังสือเล่มที่น้องชายกำลังง่วนเขียนอยู่นั้นใกล้เวลาปิดต้นฉบับแล้ว แม้จะไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่แต่เขาก็ไม่ได้ขัด

นอกเสียจาก—

“กินอะไรสักหน่อยไหม”

“จะไม่ทันแล้ว”

อีกฝ่ายตอบทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ

“พักกินอะไรสักหน่อยน่า อย่างน้อยจิบชากับขนมก็ได้ ฉันซื้อสโคนมาจากร้านมาดามพุดดิฟุตเชียวนะ”

ธีซีอุสเกลี้ยกล่อม

แต่ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับ

สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้

“โอเค งั้นฉันจะวางไว้ตรงนี้ นายหิวก็หยิบกินแล้วกัน ฉันต้องไปทำงานแล้ว”

“อื้อ”

นึกอยากบีบคอนายออกัสตัส วอร์ม เจ้าของสำนักพิมพ์ใจจะขาด 

ก็ซาบซึ้งดีอยู่หรอกที่มาทาบทามน้องชายเขาด้วยตัวเอง แต่ดูผลลัพธ์สิ 

ธีซีอุสถอนหายใจ

เขาสวมเสื้อโค้ต บอกลาเจ้าตัวเนียเซิลที่นอนหงายท้องอยู่หน้าประตู(รู้ภายหลังว่ามีถึงสามตัว ชื่อ ฮอปปี้ มิลลี่และมัวเลอร์)

วันนี้ลอนดอนขมุกขมัวน่าดูทีเดียว

และเมื่อเท้าทั้งสองข้างเหยียบชานพักบันไดบ้าน ธีซีอุสก็หายตัวตรงดิ่งไปยังกระทรวงเวทมนตร์ทันที

นิวตันผล็อยหลับไปแล้วตอนที่เขากลับมาถึงบ้านอีกครั้ง

นักเขียนหนุ่มนอนหนุนแขนตัวเองอยู่บนโต๊ะทำงาน ท่าทางไม่สบายสักเท่าไหร่แต่คนเป็นพี่ชายก็ไม่อยากทำลายช่วงเวลาแสนสุขของอีกฝ่าย

ธีซีอุสขยับตัวอย่างเงียบเชียบขณะที่รวบรวมหน้ากระดาษที่สเก็ตช์รูปสัตว์วิเศษชนิดต่างๆ เข้าไว้เป็นกองเดียวกัน 

ตอนนี้เองที่เขาเพิ่งสังเกตว่ามีกระดาษแผ่นหนึ่งถูกแยกออกจากกระดาษแผ่นอื่นๆ

มันแทบจะเป็นหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า มีเพียงประโยคสั้นๆ ที่เขียนด้วยลายมือบรรจงของน้องชายอยู่ตรงกลางเท่านั้น

นึกสงสัยว่าอะไร—หรือใครที่สำคัญถึงขนาดนิวตันต้องเขียนแสดงความขอบคุณด้วยตัวเอง แค่อยากรู้ ไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝงหรอก—จริงๆ

เขาโน้มตัว

ก้มลงอ่านถ้อยความนั้นอย่างตั้งใจ

แด่ธีซีอุส สคามันเดอร์

ในวันที่เสียตาข้างซ้ายไป

โลกหมุนคว้าง

และหัวใจก็เต้นดังเสียจนหนวกหู

ธีซีอุสต้องใช้เวลาพักใหญ่กว่ามันจะยอมกลับมาเต้นในจังหวะเดิม

เขาหัวเราะกับตัวเองเบาๆ

ผิวแก้มร้อนฉ่าเหมือนเพิ่งดื่มวิสกี้ไฟเข้าไปทั้งขวด

ไม่รู้ว่าจะกังวลไปทำไม ในฝันนิวตันอาจหายไปทุกครั้งที่เขาพยายามเอื้อมมือออกไปหา แต่ในความเป็นจริง—

อีกฝ่ายอาจไม่เคยพูด แต่ก็กระซิบผ่านการกระทำเป็นร้อยๆ ครั้ง

ขอบคุณ—

ขอบคุณที่ยังอยู่ตรงนี้—ข้างๆ กัน

ให้ตาย ดูเหมือนว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวทีเดียว

น่าเสียดายที่ตอนนี้ดึกมากแล้ว จะปล่อยให้นอนหลับฝันดีไปก่อนก็แล้วกัน

ธีซีอุสโบกไม้กายสิทธิ์

“น็อกซ์”

พึมพำแผ่วเบาขณะที่ค่อยถอยห่าง

“ราตรีสวัสดิ์นะนิวตัน”

.

.

.

แด่เจ้าคนเล็ก

ในวันที่ฝันร้ายผ่านไป

-END-