DAY28 - Fall ( first kiss )
#jayxfictober
Couple : dongho x kuanlin



ร่างบางนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เกล็ดหิมะร่วงโรยลงสู่พื้น หิมะสีขาวปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ
แก้มนุ่มหยุ่นแดงจัดเพราะความหนาว แม้จะใส่เสื้ออุ่นๆป้องกันอากาศหนาวก็ไม่หายหนาวเสียที
หากแต่ว่าควานลินไม่ได้หนาวกาย ร่างบางหนาวใจต่างหาก



พลันคิดถึง ‘ฤดูใบไม้ร่วง’ ที่ผ่านมาอย่างอดไม่ได้ มันทั้งดีและยอดเยี่ยมในคราเดียวกัน
จูบแรกของควานลินเกิดขึ้นในฤดูใบไม้ร่วง
จูบแรกแสนหวานที่มีแต่ความนุ่มนวลและอ่อนโยน
จูบแรกในชีวิตกับคนที่ไม่รู้จักมักจี่กันสักนิด
ผ่านไปนับเดือนแล้ว แต่ทำไมยังไม่ลืมสักทีนะ



เท่าที่จำได้ วันนั้นเป็นวันหยุดธรรมดาทั่วไป ควานลินไม่มีแพลนพิเศษจะออกไปไหน จึงมีความคิดว่าจะอยู่บ้านนอนเล่นนั่งเล่นเพื่อคลายเครียด
แต่กลับนึกได้ว่าในตู้เย็นไม่มีอาหารอยู่เลยสักนิด สุดท้ายก็ต้องจำยอมออกไปซื้อของจนได้



ท้ายที่สุดร่างบางก็พาตัวเองมายังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้สุด มือบางหยิบของประทังชีวิตเยอะแยะมากมายใส่ตะกร้า
ไม่นานก็นำของทั้งหมดไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์และเดินออกร้านสะดวกซื้ออย่างสบายใจ



เสียงโหวกเหวกโวยวายดังจากมุมตึกถัดไปอีกสองบล็อค เสียงฝีเท้าดังไล่ตามหลังควานลินมา
หันไปมองอีกที ก็พบร่างหนาของผู้ชายคนหนึ่งยืนเหนื่อยหอบอยู่ตรงมุมตึก
ชายคนนั้นหอบหายใจสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดอย่างเร่งรีบ



ชั่ววินาทีที่สายตาทั้งคู่ประสานกัน ควานลินรู้สึกใจกระตุก ชายหนุ่มคนนั้นเองก็ไม่ต่างกัน
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก ไวมากจนควานลินตั้งรับไม่ทัน



เมื่อชายแปลกหน้าคนนั้น ดึงควานลินไปหลบอยู่ที่มุมตึกด้วยกัน
ถอดเสื้อโค้ทที่สวมทับออกใช้เท้าเขี่ยออกไปไกลๆจนลับสายตา



ร่างบางถูกดันเข้ากับกำแพงตึก ใบหน้าคมที่เต็มไปด้วยตอหนวดโน้มลงมามอบจูบให้กับร่างบางตรงหน้า
ค่อยๆบดคลึงริมฝีปากเข้าหากายบาง ดูดดึงเรียวปากบางละเมียดละไมชิมความหวานจากกลีบปากสีสดนั้นทีละนิด
ไม่มีการรุกล้ำใดๆ และไม่มีท่าทีปฏิเสธจากความลิน ช่างเป็นจูบที่ทำให้ควานลินเคลิ้มตามได้อย่างง่ายดาย



กลิ่นลูกอมรสสตรอว์เบอร์รี่ของที่อยู่ในโพรงปากเล็กหอมกระจายไปทั่ว
ไม่นานลูกอมเม็ดนั้นก็ถูกช่วงชิงไปอย่างรวดเร็วจากคนตรงหน้า
แม้จะงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะจูบตอบกลับไปอย่างไม่ประสา



เสียงฝีเท้าของคนจำนวนมากวิ่งเข้ามาใกล้คนทั้งคู่ขึ้นทุกทีก่อนจะหยุดอยู่ที่ซอกตึกที่ควานลินและชายแปลกหน้าจูบกันอยู่
ความกระดากอายที่เห็นคนจูบกันทำให้ชายฉกรรจ์หลายคนมองผ่านและวิ่งไปที่อื่นทันที



ชายแปลกหน้าถอนจูบออกจากกลีบปากบางอย่างอ้อยอิ่ง หน้าแดงก่ำของคนตรงหน้าบวกกับริมฝีปากบวมเจ่อนั่นมันน่ารักสุดๆ
ความหวานจากลูกอมรสสตรอว์เบอร์รี่ที่ช่วงชิงมาจากคนตรงหน้าทำเอาเขาชอบใจเป็นอย่างมาก
ตอนนี้ไม่รู้ว่ากลีบปากบางหรือลูกอมรสสตรอว์เบอร์รี่อันไหนหอมหวานมากกว่ากัน



สายตาคมกริบจากชายแปลกหน้าจดจ้องไปยังใบหน้าหวานที่ตอนนี้แดงก่ำเหมือนลูกสตรอว์เบอร์รี่ไม่มีผิด
เหมือนร่างบางที่เขามอบจูบให้เมื่อสักครู่นี้จะช็อคไปแล้ว
‘ คัง ดงโฮ นายล่ะ ‘
‘ ค ควานลิน ‘
‘ ขอบคุณมาก ‘
‘ ... ‘
‘ หวานดีนะ หมายถึงลูกอมน่ะ ‘
ชายแปลกหน้าทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะส่งยิ้มและเอื้อมมือมาบีบแก้มของควานลินแล้วเดินเดาะลิ้นออกไปทันที



จูบแรกในชีวิตกับชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก แต่ทำไมถึงรู้สึกอบอุ่นอย่างนี้
ขี้โกงนี่นา ขโมยลูกอมสตรอว์เบอร์รี่ไปได้ไง



ควานลินสะบัดไล่ความคิดในหัวที่ทำให้ใบหน้าหวานๆนั้นร้อนฉ่า
เสียงออดหน้าประตูเรียกสติควานลิน ขาเรียวก้าวไปเปิดประตูห้องทันที



“ ไง ควานลิน “
ชายแปลกหน้าคนนั้นอยู่หน้าห้องของควานลิน
“ คุณ “
แน่นอนว่าควานลินจำได้ จำได้ดีเลยทีเดียว ชายผู้เป็นจูบแรกของเขา
คนที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอดหลายเดือน ตอนนี้ยืนอยู่หน้าเขาแล้ว



“ เอาลูกอมมาคืน “
“ หือ “
มือหนายื่นลูกอมรสสตรอว์เบอร์รี่มาให้ควานลิน เห็นเพียงแค่นั้นก็หน้าเห่อแดงขึ้นมาทันที
คัง ดงโฮ สังเกตพฤติกรรมน่ารักอยู่เงียบๆ ตาคู่สวยล่อกแล่กไปมาช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน



“ ไม่เอาเหรอ “
“ อ เอาครับ “
สุดท้ายก็ยื่นมือออกไปรับลูกอมเม็ดนั้นจนได้



“ ไปแล้วนะ แล้วเจอกัน “
ฝ่ามือหนาบีบแก้มควานลินเบาๆเหมือนที่เคยทำตอนครั้งแรกที่เจอกัน สายตาคมกริบกับรอยยิ้มมุมปากนั่นโคตรของโคตรมีเสน่ห์



ฤดูใบไม้ร่วงพาคนที่แสนอบอุ่นคนนั้นเข้ามาหาควานลิน
แล้วมีเหตุผลอะไรที่ควานลินจะไม่ชอบฤดูใบไม้ร่วง
จริงไหม ?