เรื่องมีอยู่ว่า...

ณ ริมหน้าต่างห้องหนึ่ง

มีหญิงสาวอยู่คนหนึ่ง นั่งทอดสายตาออกไปไกลจนสุดสายตา

มองออกไปเห็นอะไรบ้างนะเหรอ

มองออกไปเห็นทางด่วนตัดกันไปตัดกันมา

มองออกไปเห็นรถราวิ่งขวักไขว่สวนกันไปสวนกันมา

มองออกไปเห็นตึกสูงตะหง่านละลานตา

คงพอเดากันออกใช่มั้ยว่าหญิงสาวคนนี้อาศัยอยู่ ณ ที่แห่งใด

เธออยู่ในเมืองหลวงของประเทศไทย ที่เรียกกันว่ากรุงเทพฯ นั่นเอง

เธอชอบนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

นั่งทอดสายตาออกไปไกลจนสุดสายตา

มองออกไปเห็นอะไรบ้างนะเหรอ

มองออกไปเห็นรถราวิ่งขวักไขว่สวนกันไปสวนกันมา เป็นเกมให้เธอนับรถสีที่ต้องการ รอลุ้นว่าเมื่อไหร่สีรถที่เธอตั้งไว้จะผ่านมา ทำให้เธอผ่อนคลายได้อยู่เหมือนกัน

มองออกไปเห็นตึกสูงตะหง่านละลานตา ตึกที่มีอยู่มากมาย มองออกไปไกล ๆ ดูเลือนราง เหมือนกับว่าเป็นเมืองในหมอกก็สวยไปอีกแบบหนึ่ง

มองออกไปเธอเห็นคนจิ๋วขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว ยังมีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ใช้ชีวิตในแบบฉบับของแต่ละคนอยู่

มองออกไปเธอเห็นธรรมชาติที่งดงาม

เธอชอบมองดูท้องฟ้า 

เธอชอบมองดูก้อนเมฆ 

เธอชอบมองดูฝูงนกที่บางครั้งบินกันมาเป็นฝูงใหญ่

เธอชอบดูสีเขียวของต้นไม้ที่ขึ้นแซมตามตึกต่าง ๆ ให้เห็นสีเขียวเป็นหย่อม ๆ

เธอชอบดูพระอาทิตย์ตก ไม่น่าเชื่อว่ามุมจากริมหน้าต่างที่เธอมองผ่านนั้นจะเห็นพระอาทิตย์ตกที่สวย แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงบนผิวน้ำ ฉายความงดงามให้เธอได้เห็น แม้ว่าจะถูกโอบล้อมด้วยตึกรามบ้านช่องก็ตาม