ประโยคที่หมอพูดหลังจากเปิดแฟ้มรายงานผลเลือด. 

ชิบหาย 

ก็รู้ตัวแหละ มองกระจกทีไรก็บ่นกับตัวเอง 

‘พุงโตจัง’ 

ทำไงได้อะ เป็นคนขี้เกียจนินา

รองเท้าวิ่งที่เคยซื้อไว้ก็กองเน่าอยู่ตรงมุมห้อง มีประโยชน์แค่ใส่ไปเที่ยวที่ต้องเดินเยอะๆ ใส่ออกวิ่งแค่สามสี่เดือนก็เลิกไปวิ่ง ด้วยเหตุผลที่เข้าข้างตัวเองว่า ‘ร้อนจัง’ ‘ต้องรีบเปิดร้านตอนเย็น’

แล้วตอนเช้ามึงทำอะไร 

หลังจากที่หมอเตือนพร้อมนัดเจาะเลือดอีกสามเดือนข้างหน้านี้ มันก็ทำให้เราตระหนักได้ว่า “นี่กูแดกอะไรเข้าไปเยอะแยะเนี่ย”

กลับมาถึงห้องหิวมาก ซัดข้าวมันไก่ทอดกับฟักทองทอดหน้าคอนโด

“เอ่อ....มึงตระหนักได้ตรงไหนวะ”

ก็มันหิวนินา บวกกับอีฟักทองทอดเนี่ยไปทีไรก็หมดกว่าจะได้แดก ฟัค

เมื่อวานทำได้ดี ลดขนมจุกจิก 

แต่...เวฟบะหมี่กินตอนเที่ยงคืน. 

แล้วมันต่างจากเดิมตรงไหน. 

เฮ้อออออ. ..

ความอดทนไม่เคยจะมี 

จะมีชีวิตรอดโดยที่ไม่ต้องใช้ยาอีกชุดมั้ยเนี่ย

คนข้างๆก็นะขู่เหลือเกิน แต่ก็ประเคนของกินเกินลิมิตให้ตล๊อดดดดดดด เอือม. 

20 Dec. 18

----------------

ผ่านไปสามเดือน...

ดราฟไว้เป็นชาติ... สุดท้ายก็โดนสั่งจ่ายยาลดไขมัน สัส!

ช่างแม่ง 

เราก็ทำเท่าที่ทำได้แล้วแหละ แต่ก็ยังไม่ยอมออกกำลังกายอยู่ดี

รู้สึกไม่มีแรงบันดาลใจในการใช้เวลาที่มีไปกับสิ่งที่ไม่อยากทำ

รู้อยู่แล้วแหละว่าอะไรดี ไม่ดี

ก็ได้แต่รับผลของมันไป...

แต่อย่างน้อยก็มีเรื่องน่าดีใจ ที่ผ่านมาคุมแคลอรี่ น้ำหนักลดไปได้เกือบๆ 5กก. 

ได้แต่ปลอบใจตัวเองไป...เฮ้ออ

21 Mar. 19