สมุดบันทึกส่วนตัวที่สุดในชีวิต

เราจำไม่ได้แล้วว่า ครั้งแรก ที่จดบันทึกเรื่องราวของตัวเองนั้น เริ่มที่ตรงไหน. 

ชีวิตล้วนมีเรื่องราว และมุมมองที่น่าสนใจ ในแต่ละช่วงวัย การกลับไปอ่านบันทึกเก่าๆของตัวเองเมื่อในอดีตทำให้เราเห็นว่า เราเติบโตมากกว่าเดิมมากน้อยแค่ไหน

(ไดอะรี่ที่เคยเขียน จริงๆมีอีกเล่มหายไปไหนไม่รู้)

เรื่องราว มันอาจจะน่าเบื่อ ความเพ้อฝัน ความรักในวันที่ฮอร์โมนพุ่งพล่าน ความเศร้า คราบน้ำตาที่เลอะอยู่บนกระดาษ หรือความงี่เง่าของตัวเองในช่วงเวลานั้นๆ. 

เราคิดถึงเว็บไดอะรี่ออนไลน์

ในช่วงที่ social media ยังไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเหมือนทุกวันนี้ เว็บไดอะรี่ออนไลน์ เป็นเหมือนชุมชนที่คนไม่รู้จัก มาเจอกัน ต่างเล่าเรื่องราวของตัวเอง บ่นสัพเพเหระ ต่างๆนาๆ คอมเมนท์ ให้กำลังใจ แสดงความเห็นต่อเรื่องราวของคนอื่น เริ่มรู้จักกัน เป็นเพื่อนกัน

มันเริ่มจากคาบเรียนวิชาคอมพิวเตอร์ เราเห็นเพื่อนคนหนึ่งเปิดเว็บได้อะรี่ของตัวเอง มีรูปของตัวเอง ทำกราฟฟิค รูป gif ง่ายๆ แต่ตอนนั้นมันเจ๋งมากเลย เราเลยเกิดความสนใจว่ามันคืออะไร แล้วเริ่มเรียนรู้ไปทีละนิด. 

ไดอะรี่ทำให้เราสนใจ digital arts หัดใช้ photoshop ชอบงานศิลปะแขนงนี้ จนเป็นเราในทุกวันนี้

เราเคยเขียนไดอะรี่ที่ updiary เราไม่ได้โด่งดัง หรือมีคนรู้จักมากมาย แต่ก็ทำให้เจอเพื่อน พี่ น้อง ที่น่ารัก หลายๆคน จนมาถึงวันที่เว็บไดอะรี่ออนไลน์เสื่อมความนิยมลง แล้ว social media ต่างๆเข้ามาแทนที่ชุมชนเหล่านี้ เราเสียดาย บันทึกต่างๆที่เราเคยเขียนไว้ กลับหายไปตามกาลเวลา และไม่อาจคืนกลับมา. 

เรายังคงคิดถึงชุมชนที่ทุกคนต่างมารวมกันโดยที่ไม่รู้จักัน แบ่งปันเรื่องราวต่างๆให้กับคนที่ไม่รู้จักฟัง เหมือนเป็นการ ระบาย และปลดปล่อยความคิดที่เต็มอยู่ในสมองออกมา

แต่เหนือสิ่งอื่นใด เราคิดถึงการบันทึกความคิดของตัวเอง เรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามา ที่ทำให้เราเป็นเรา เพ้อบ้าง บ่นบ้าง เกรี้ยวกราดบ้าง. มันคือคัวตนของเรา 

เรื่องราวบางอย่างเราอาจจะลืมเลือนไปตามกาลเวลา การอ่านบันทึกที่เราเขียนไว้ เหมือนได้ย้อนเวลากลับไปในช่วงเวลานั้น ว่าเราสุข และ เศร้า แค่ไหน. 

 

และนี่คือจุดเริ่มต้น.