คุณสามารถเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าได้อยู่มัั้ย

เป็นคำถามที่จุนฮยองคิดมาตลอดว่าไม่

เขาไม่เคยคิดอยากจะเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าเลย

เพราะเขากลัวว่าเขาจะกลับมารักได้อีกครั้ง

แต่เขาก็พบว่า

จริงๆแล้วกับคนที่รักมากที่สุดเขายอมเป็นทุกสถานะในชีวิตเขาแล้วมากกว่า เช่นตอนนี้ที่เขากำลังปั้นหน้านิ่งไม่สนใจสองคนข้างหน้าที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส

ตามประสาแฟน

“ไปตรงนู้นมั้ยมึง” เพื่อนที่นั่งข้างกับเขาเอ่ยขึ้น เพราะเหลือบไปเห็นฉากที่ชวนบาดใจพร้อมกันพอดี

“ไม่ละขี้เกียจ” ปาร์ตี้วันเกิดของใครซักคนที่เขาไม่ได้สนิทมากแต่เพราะเจ้าของชวนมาแล้วเขาถึงต้องมา

ส่วนหนึ่งก็เพราะได้ยินว่าอีกคนจะมาด้วย

อีกคนที่นั่งจรงข้ามเขานี่แหละ

จุนฮยองมองทั้งสองคนที่กำลังพากันไปที่ซุ้มอาหาร

“กีกวังกินกุ้งมั้ย” ปากอิ่มเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะหยักหน้าให้เบาๆอีกคนถึงได้ตักมาให้เขาซะเต็มจาน

จะรอดมั้ยเนี่ยกีกวังเอ้ย

หมับ

“อ่ะ”

“ทำไมไม่บอกเขาไปละว่าแพ้” คนโดนดุก้มหน้าไม่ยอมมอง เอาแต่มองพื้นจนจุนฮยองเริ่มรำคาญใจ เขาเห็นอีกคนยอมตามใจคนรักตัวเองที่กำลังเอาอาหารที่เจ้าาตัวแพ้มาใส่จาน

มันทำให้เขาโมโห

“มองหน้าพี่สิ” ผมสีเข้มสะบัดตามการส่ายหน้าของอีกคน จุนฮยองจับคางของอีกคนมองเขา

“กีกวัง”

“ฮึก พี่บ้า”

“เออยอมบ้าดีกว่าเห็นกีกวังตายแล้วกัน” คนตัวเล็กกว่าโผเข้ากอดโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ใช่จุนฮยองไม่ได้คิดไว้ถ้าหากกีกวังกอดเขาควรทำตัวแบบไหน

“ไม่ร้องแล้วนะๆ” สุดท้ายก็แค่กอดปลอบแล้วลูบผมอีกคน

“อย่าทำแบบนี้”

“.....”

“อย่าตามใจเขาเหมือนที่ตามใจพี่”

“.....”

“จนเขาเคยตัวเลยนะ” พี่ไม่อยากให้กีกวังเสียใจอีก

คนในอ้อมกอดกำมือแน่นเขาไม่อยากจะเลิกกับอีกคนเลยซักนิด ถ้าหากย้อนกลับไปแล้ว

ย้อนกลับไปก่อนที่เขาจะไม่มีความสุขที่เห็นกันและกันทุกวัน

รักอยู่แต่มันไม่มีความสุข

ถึงได้คิดว่าพวกเขาจะอยู่ในสถานะแบบนี้ด้วยความอึดอัดต่อไปไม่ได้

กีกวังผละออกจากอ้อมกอดก่อนจะเช็ดน้ำตาให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ขอบคุณนะครับ พี่จุนฮยอง”