/พี่ บุ๋มบิ๋มหายอ่ะ/
“อ้าวมันไปไหน”
/ไม่รู้อ่ะ สามวันแล้วนะ/ เสียงสั่นๆเหมือนปลายสายจะร้องไห้เอาทำให้เขาต้องตัดสินใจไปหาอีกคนที่ห้องจะดีกว่า
“พีต เปิดประตู” ตาใสของคนที่มาเปิดประตูคลอน้ำตานิดๆแม้จะไม่ไหลแต่ถ้าพูดอะไรสะเทือนซักนิดน่าจะโฮเอาได้ง่ายๆ
“พี่ซัน” ปกติไม่ค่อยเรียกชื่อเขาหวานๆหรอกยกเว้นขอความช่วยเหลือแบบนี้ เขากวาดสายตามองรอบๆว่าจะเจอร่องรอยอะไรบางมั้ย
“ใส่กระดิ้งให้บุ๋มบิ๋มมั้ย” คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าแต่ก็บอกเขาอีกทีว่าช่วงดึกๆเขาได้ยินเสียงกระดิ่งแต่ไม่เจอตัวเลย
บุ๋มบิ๋ม แมวตัวผู้ที่พีตบังเอิญเก็บมาได้เรียกว่ารอดจากความตายมาอย่างเฉียดฉิว สภาพที่ไปเจอตอนนั้นคือผอมจนกลัวจะหิวตาย
“พีต”
“หืม?”
“เลี้ยงบุ๋มบิ๋มมากี่เดือนแล้ว”
“สามเดือนแล้วมั้ง ทำไมอ่ะ”
“ตอนที่เจอกันหมอบอกกี่เดือน”
“หมอบอกประมาณสี่เดือนอ่ะ” ถ้ามองจากห้องของคนตัวเล็กแล้วจะเห็นว่าบริเวณบ้านมีแมวของเพื่อนบ้านด้วย
ชัดเลย
“ปะ ไปกินข้าว” พีตขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่าทำไมแฟนเขาถึงไม่ห่วงแมวที่หายไปเท่าเขาเลย ยังมีหน้ามาชวนเขากินข้าวอีก
“ไม่เอาอ่ะกินไม่ลง” ซันวางมือยีผมอีกคนเบาๆก่อนจะยิ้มให้กับความเป็นห่วงของแฟนตัวเอง
เออ ทำไมน่ารักงี้
“เดี๋ยวมันก็กลับมา มันโตแล้ว”
“ห้ะ”
“มันแค่ไปทำอะไรที่ผู้ใหญ่ทำกันอ่ะ”
“อะไรอ่ะ” ซันยิ้มแต่ไม่อธิบายเพื่อก่อนจะลากอีกคนเพื่อไปกินข้าว พลางบ่นว่าอีกคนผอมเกินไปแล้ว
“ระวังได้เลี้ยงหลานนะ”
“อะไรอ่ะ ไม่เข้าใจ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in