"พี่โยซอบลองกินนี่สิครับ นี้ด้วยครับ” กีกวังเริ่มไม่แน่ใจว่าเพื่อนตัวเองมันมีคนเอาใจใส่หรือว่าเป็นง่อยกันแน่ เล่นตักให้จนไม่ได้พูดจาอะไรแล้วตอนนี้

“ดงอุนจะขุนเพื่อนพี่รึไง” เขาพูดขำๆกับอีกคน คนอายุน้อยกว่าชะงักมือเมื่อรู้ตัวว่าจานของคนตัวเล็กยังไม่พร่องไปมากเท่าที่ควรแถมเขาเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย

“เอาหน่าโยซอบมันมีมือให้มันกินเองเถอะ” กีกวังโบกตะเกียบเป็นเชิงว่าให้อีกคนลงมือทานได้แล้ว

แต่ที่ไม่เข้าใจคือยังโยซอบเอาอีกีกวังมาเป็นบุคคลที่สามทำไม

มื้อกลางวันที่ดงอุนอุตส่าห์ชวนโยซอบเพราะอยากไปกินกับแฟนสองต่อสองที่ร้านญี่ปุ่นเปิดใหม่ อยู่ๆอารมณ์รักเพื่อนก็มาอีกคนเลยหนีบเขามาด้วยอย่างที่เห็น

มือเล็กคีบแซลม่อนมากินในขณะที่มองสองคนนั้นไปด้วย

ดีแล้วที่เพื่อนเขามีแฟนใส่ใจขนาดนี้

ยังโยซอบเป็นคนชอบทำอะไรแบบทุ่มเท ด้วยความเป็นนักร้องคณะจึงได้ออกงานไม่น้อยแถมเจ้าตัวยังใส่พลังเต็มที่แล้วไม่ดูแลตัวเอง ทำให้ป่วยบ่อยๆ

เมื่อก่อนคงลำบากกีกวังไม่น้อยเวลาเจ้าตัวไม่สบาย

แต่ตอนนี้เขาผลักภาระให้ดงอุนเรียบร้อย

แน่นอนคนชอบดูแลอย่างดงอุนดูไม่เกี่ยงหน้าที่นี้เลยออกจะชอบด้วยซ้ำ

เขาเลยอยากให้ทั้งสองคนคบกันไปนานๆไงละ

!!!

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์กีกวังเองก่อนจะพบว่าคนที่เขากำลังรอมาถึงหน้าร้านแล้ว

“ฉันกลับก่อนนะ”

“แต่พี่ยังไม่อิ่มเลยนี่ครับ”

“ไม่เป็นๆรเดี๋ยวไปกินกับจุนฮยอง ไปนะ” โบกมือลาก่อนจะไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้านแบบไม่เกรงกลัว


“เป็นอะไร ยิ้มอะไร” จุนฮยองลอบมองคนที่นั่งข้างๆที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นั้น

อารมณ์ดีมาจากไหนเยอะแยะละพ่อคุณ

“คนเอาใจใส่นี่น่ารักเนอะ”

“ใคร”

“ดงอุน”

“ห้ะชอบมันหรอ” อ่ะ ขึ้นเสียง กีกวังกลอกตาก่อนจะอธิบายเพิ่มเติมว่าเขาชอบที่ดงอุนเอาใจใส่โยซอบมันทำให้เขาไม่ต้องห่วงอีกคน

หวงไม่เข้าท่า

“ก็นึกว่าชอบมัน”

“จะไปชอบได้ไงเล่า แฟนอยู่นี่ทั้งคน”

“ก็นั่นว่าลืม”

“อ่ะ งอน”

“ง้อด้วยการให้ไปนอนบ้านเลย” จุนฮยองคนขี้โกง