..

คนเราต้องมีช่วงเวลาที่ต้องเลือกใช่มั้ยล่ะ?

จะกินข้าว ก็ต้องนึก กินอะไรดี?

จะไปเที่ยว ก็ต้องนึก ไปไหนดี?

จะดูหนังโป๊ ก็ต้องนึก วันนี้ดูรหัสไหนดี? (โว้ยอีนี่!)

คำโบราณเค้าว่าไว้ ว่ารู้อะไรไม่เท่ารู้งี้

คำนี้ก็ยังใช้ได้ถึงปี 2016 และคาดว่าน่าจะยังใช้ได้ไปจนกว่านี่จะล้มหายตายจากโลกใบนี้ไปนั่นแหละ

ตลอดเวลาที่เราเติบโตมาบนกรุงเมพมหานครเมืองแห่งความวุ่นวายที่ตั้งอยู่ในไทยแลนด์แดนออฟสมายด์นี้ ต่างต้องผ่านการตัดสินใจแทบทุกวัน จนบางครั้งก็ขี้เกียจคิด แล้วโพล่งออกไปว่า "อะไรก็ได้"

คนเราพูดคำว่าอะไรก็ได้เพราะอะไรกันบ้าง?

ขี้เกียจคิด?

อะไรก็ได้จริงๆ?

หรืออยากลองใจคนถามว่าจะรู้ใจเรามากแค่ไหน?

อย่างเรานี่คือข้อแรกกับข้อสองนะ บางทีก็ขี้เกียจคิด บางทีก็เพราะอะไรก็ได้จริงๆ

พูดเรื่องการตัดสินใจ และรู้อะไรไม่เท่ารู้งี้ก็นึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมา เป็นเรื่องของเราเองนี่แหละ ที่พูดคำว่ารู้งี้บ่อยมากจนรำคาญตัวเองเหมือนกัน

มันเป็นช่วงที่ทำโปรเจคจบ เราเลือกที่จะทำสหกิจศึกษา (ในสายการเรียนของเรา จะทำสหกิจศึกษาโดยทำโปรเจคจบกับโรงงานอุตสาหกรรมจริงๆ ออกไปทำที่หน้างานจริงๆ มีจุดประสงค์เพื่อให้นักศึกษาคุ้นชินกับการทำงานจริง ทำให้พวกเราจะถนัดเรื่องการปฏิบัติมากกว่าทฤษฎี) ซึ่งตอนนั้นให้เหตุผลตัวเองว่าอยากจบไวๆ เพราะสหกิจศึกษาจะจบก่อนเด็กทำโปรเจคที่มอประมาณ 1 เทอม จากที่เราเห็นรุ่นพี่เค้าทำกัน แต่มันจะเหนื่อยมากเพราะปี 4 ในเทอม 1 จะต้องไปกลับ มหาลัย - โรงงาน บ่อยมาก 

ซึ่งมาทำจริงๆ แม่งก็เจอยังงั้น เหนื่อยแบบเหนื่อยชิบหาย เหนื่อยวัวตายควายล้ม *ล้ม*

คำว่ารู้งี้ถูกใช้ระหว่างด่าตัวเองที่เลือกทางที่โรยด้วยดอกตะปูโรยตามทางแทบไม่มีทางเรียบๆ ให้เดิน รู้งี้ไม่น่าทำสหกิจเลย รู้งี้ทำโปรเจคก็สบายไปละ รู้งี้ รู้งี้ รู้งี้ เต็มไปหมด

บางครั้งฉันก็เลยกลายเป็นคนกลัวการตัดสินใจด้วยตัวเอง เพราะตอนที่เลือกทำสหกิจก็คิดเอง ว่าอยากทำ

แต่จริงๆ สหกิจก็ไม่ได้มอบแต่ความลำบากให้อย่างเดียว มันมอบมุมมองของผู้ใหญ่ให้เราด้วย ตอนนี้อาจจะมีไม่มาก แต่มีเยอะกว่าตอนเรียนมาก มากจนกลายเป็นคนกร้านโลกในสายตาเพื่อน กลายเป็นคนทำงานเรียบร้อยขึ้นอย่างมากในสายตาเพื่อนอีกเช่นกัน

พอจบมาก็เลยทำให้กลายเป็นคนตามใจตัวเองมาก เรื่องกินเรื่องงาน เรื่องอะไรก็ตามแต่ ถ้าขัดใจตัวเองมากๆ จะไม่ทำเลย

แต่แม้กระนั้นพระเจ้าก็ไม่หยุดส่งการบ้านมาให้เราแก้โจทย์ ปัญหามันก็ยังคงถาโถมเข้าหาเราเรื่อยๆ ทั้งที่ไปก่อเรื่องเอง ทั้งที่อยู่เฉยๆ ก็มีเรื่อง และทำไปกะว่ามันดีละจบละไม่มีอะไรละ สุดท้ายแม่งก็กลายเป็นปัญหาก็มีเหมือนกัน

ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจยอมรับผลการตัดสินใจของตัวเอง

บางทีเราอาจจะต้องเปลี่ยนคำถาม จาก อะไรดี? เป็น ทำแบบไหนแล้วสบายใจดี? ก็เป็นได้