เมื่อครั้งก่อนเราพูดถึงการฝึกงานวันแรก แต่ครั้งนี้เราจะพูดถึงอาทิตย์แรกของการฝึกงานซึ่งก็คืออาทิตย์ต่อจากครั้งก่อน ด้วยความที่เราเริ่มฝึกงานวันที่ 1 มิถุนา ซึ่งเป็นวันเสาร์ทำให้พอทำงานเสร็จปุ๊บวันต่อมาก็ได้หยุดงานปั๊บ การฝึกงานที่แท้จริงเลยเหมือนจะเริ่มในวันที่ 3 มิถุนาซะมากกว่า

การฝึกงานที่แท้จริงให้ความรู้สึกเหมือนตอนเข้าโรงเรียนวันแรก ตื่นเต้น วางตัวไม่ถูก จะสบาย ๆ ก็ไม่ใช่ จะเกร็งก็ไม่เชิง แต่เพราะคุยงานกับพี่ผึ้งไว้ก่อนหน้าที่จะเข้ามาฝึกงานแล้วพอเริ่มเข้ามาฝึกปุ๊บก็คุยงานกันได้เลย

เราได้รู้รายละเอียดงานว่างานเล่านิทานที่พี่ผึ้งอยากให้เราช่วยจัดจะทำร่วมกับเกอเธ่ นิทานที่เล่าเป็นนิทานกริมม์ ส่วนรูปแบบการเล่าก็จะเป็นละครนิทานที่เล่าสองภาษา ไทย-เยอรมัน ตอนแรกมีนิทานให้เลือกอยู่สองสามเรื่องคุยไปคุยมาก็มาลงตัวที่เรื่อง มนุษย์จิ๋วใจดี

หลังจากเลือกเรื่องได้กลุ่มเราก็มาวางแผนกันว่าจะเทคนิคอะไรในการเล่า เราพยายามคิดถึงตอนเรียนวิชาเล่านิทานว่ามีเทคนิคของเพื่อนคนไหนที่น่าสนใจแล้วเอามาใช้ได้บ้างไหม   สุดท้ายก็เลือกที่จะใช้หุ่นในการเล่า ส่วนเรื่องกิจกรรมตกลงกันง่ายกว่าเรื่องนิทานเยอะเลย คุยกันนิดหน่อยก็เลือกได้แล้วว่ากิจกรรมจะเลือกเป็น พับกระดาษโอริกามิ กับระบายสี นอกจากนั้นก็เพิ่มนิทานอีกเรื่องที่ให้น้องได้มีส่วนร่วมด้วยได้ซึ่งเนื้อเรื่องของนิทานเรื่องนี้กลุ่มของเราก็จะแต่งขึ้นใหม่เอง

ตลอดทั้งอาทิตย์ก็ยุ่งอยู่กับการวางแผนกิจกรรม แต่งนิทาน ปรับบท ต้องขอบคุณครูนุชมาก ๆ ที่ช่วยให้คำแนะนำเรื่องนิทานแล้วก็กิจกรรม ไม่งั้นคงเคว้งคว้างพอสมควร

นอกจากเรื่องนิทานมนุษย์จิ๋วก็มีงานอย่างจัดหนังสือในห้องเด็ก พับกระดาษทำของตกแต่งห้อง เลือกหนังสือดี ๆ ไปแสดงไว้บนชั้นวาง แล้วก็ช่วยพี่ ๆ คัดหนังสือเข้าห้องสมุด ถึงพูดแล้วจะดูเยอะแต่งานจริง ๆ สบายมาก ๆ แล้วก็ออกจะว่างเกินไปด้วย พี่ผึ้งก็เลยเสนอให้เราทำกิจกรรมเล่านิทานขึึ้นมาอีกสักกิจกรรม 

กิจกรรมที่พี่ผึ้งให้กลุ่มเราทำอีกอย่างรายละเอียดคร่าว ๆ ก็เหมือนนิทานตามสั่ง ถ้าหากเด็ก ๆ มาห้องสมุดแล้วอยากฟังนิทานเรื่องไหนก็เลือกมาให้พวกเราเล่าให้ฟังได้เลย ซึ่งมันน่าสนใจมาก แต่จะให้ชื่อนิทานตามสั่งก็จะแปลกไปหน่อย คิดไปคิดมาก็ได้ชื่อ นิทานสารพัดนึก มา

ส่วนนี่คือร่างโปสเตอร์ครั้งที่สองหรือสามไม่แน่ใจ แต่ก็ยังไม่ใช่อันที่ผ่าน

ส่วนอันนี้ คือโปสเตอร์ที่เราใช้เวลาเกือบทั้งวันในการทำ และบทสรุปก็คือ

อยากร้องไห้จนกว่าน้ำตาจะเป็นสายเลือด ฉันดีใจมาก ๆ จริง ๆ ค่ะคุณกิตติ 

พูดถึงโปสเตอร์ที่ผ่านอีกหน่อย ตอนแรกโปสเตอร์ที่ร่างไว้มีสัตว์มากกว่าสามตัวนะ แต่เพื่อนบอกว่ามันรกก็เลยแค่ตัดให้เหลือแค่สาม ซึ่งเศร้ามากเพราะเราอยากให้มีช้างด้วย ส่วนคำว่า ฟรี ก็โดนคนเข้าใจผิดว่าเป็น รับประทานฟรี ไปเยอะเพราะดันติดกับคำว่านิทาน พอเพื่อนถ่ายรูปแล้วเห็นแค่เสี้ยวหนึ่งก็มีคนทักไปถามเต็มเลยว่า กินอะไรฟรี ที่ไหน ยังไง เมื่อไหร่ ไม่ค่อยจะหิวเลยจริง ๆ นั่นแหละ