ก่อนสึนามิจะมา ระดับน้ำทะเลจะลดลง

ก่อนพายุจะเข้าจะมีเสียงฟ้าร้อง มีแสงฟ้าผ่า

ก่อนจะเริ่มงานจะมีบรีฟมาก่อนเสมอ

วันแรกของการเป็นนิสิตฝึกงานของห้องสมุดศิลปะภายในหอศิลปวัฒนธรรมแห่งกรุงเทพมหานคร ตรงกับวันที่ 1 มิถุนายน ซึ่งเป็นวันเสาร์ และด้วยความโชคดีนิสิตฝึกงานอย่างเราเลยได้งานใหญ่มาทำเลยตั้งแต่วันที่แรกที่เริ่มเข้าไปฝึกงาน

พอบอกว่าได้งานใหญ่มาทำตั้งแต่วันแรกทุกคนคงตกใจ แต่ที่จริงมันไม่ได้น่ากลัวหรือน่าตื่นเต้นอะไรหรอกเพราะว่างานนั้นเป็นงานของช่วงบ่าย ส่วนตอนเช้าพี่หัวหน้างานอย่าง พี่ผึ้ง ก็คอยดูแลและอธิบายงานให้พวกเราเข้าใจคร่าว ๆ ก่อน 

ในช่วงเช้าเราได้ทำความรู้จักกับพี่ ๆ บรรณารักษ์ และเพื่อนต่างมหาลัยฯ ที่มาฝึกงาน ได้ทำความคุ้นเคยกับสถานที่ใหม่ ได้จัดหนังสือใน Kid's Corner และได้รู้ว่าที่ห้องสมุดศิลปะมีหนังสือดี ๆ หลายเล่ม ใขณะที่กำลังทำความคุ้นชินกับสถานที่ ความประหม่าในตอนแรกก็ค่อย ๆ จางลง เราเริ่มคุ้นเคยกับสถานที่รอบตัวและคนรอบข้าง สุดท้ายก็คุยกันได้อย่างสนิทใจมากขึ้นโดยเฉพาะกับเพื่อน ๆ ที่มาจากต่างมหาลัย

เวลาเหมือนเป็นใจ พอปรับตัวได้ปุ๊บก็ถึงเวลาให้ทำงานปั๊บ งานที่เราต้องช่วยกันทำในวันแรก คือ นั่งโต๊ะลงทะเบียน คอยต้อนรับผู้ที่มาร่วมงานเสวนา แล้วบอกพวกเขาว่า แนะนำให้นั่งที่นั่งด้านหลังนะคะ จะเห็นจอได้ชัดกว่า โดยแบ่งคนทำงานเป็น 2 : 2 จำนวนคนส่วนนี้ยังไม่รวมเพื่อน ๆ อีกสองคนจากมหาลัยฯ อื่น ตอนที่ตกลงงาน ใคร ๆ ก็อยากทำงานนั่งหน้าโต๊ะลงทะเบียน เลยจบด้วยการเล่นบันไดงูแบ่งหน้าที่เพื่อความเท่าเทียม

และแจ็กพ็อต หน้าที่ต้อนรับตกเป็นของข้าพระพุทธเจ้า

งานเสวนาที่พวกเราช่วยกันดูแลคืองาน เสวนาสนุกกับพฤกษศิลป์ เรื่องที่นำมาเสวนาก็เกี่ยวกับการวาดภาพพฤษศาสตร์ อย่างพวกต้นไม้ ดอกไม้ สัตว์ต่าง ๆ

หลังจากต้อนรับผู้ร่วมงานและเชิญเข้าห้องประชุม แนะนำที่นั่งอะไรเรียบร้อย งานเสวนาก็เริ่มต้นขึ้น สิ่งที่คิดระหว่างฟังคือ อาจารย์เท่มาก! เรื่องที่อาจารย์เอามาเล่าระหว่างการเสวนาถึงวิธีการทำงาน วิธีการวาด อะไรต่าง ๆ ทำให้คิดถึงอาจารย์ที่สอนเราวาดรูป ในหัวเต็มไปด้วยความคิดชื่นชมต่าง ๆ นานา และความคิดที่ว่าอยากเท่ให้ได้สักครึ่งหนึ่งของอาจารย์ อยากวาดรูปให้สวยได้สักครึ่งหนึ่งของเขา

แต่เอาเข้าจริงพอเลิกงานก็ลืมเรื่องพวกนั้นไปเกือบหมดแล้ว เรื่องที่ว่าอยากจะเก่ง หรืออยากจะวาดรูปให้สวยพวกนั้นก็เหมือนความตื่นเต้นชั่ววูบและแรงบันดาลใจที่เข้ามาในความคิดเพียงชั่ววินาที ซึ่งน่าเสียดายจนอยากตีตัวเองให้เจ็บเลย

- เรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลยแต่อยากเล่า -

ใช่ การตรงต่อเวลาเป็นเรื่องสำคัญมาก ไม่ว่าจะเข้าเรียน ไปทำงาน หรือแม้แต่นัดเพื่อนกินข้าวก็ควรจะไปให้ตรงต่อเวลา แล้วยิ่งในวันแรกอย่าง เปิดเทอมวันแรก หรือฝึกงานวันแรกยิ่งแล้วใหญ่ ไม่รู้เลยว่าถ้าไปสายจะเกิดอะไรขึ้น พอพูดแบบนี้คนที่อ่านอยู่ตอนนี้คงคิดว่า 

(That's NO NO!)

ขอบอกเลยว่าไม่ใช่ หัวเรื่องที่บอกว่า 2 ชั่วโมงน่ะ คือ ไปก่อนเวลา 2 ชั่วโมง ต่างหาก เพราะคืนก่อนหน้าจะไปทำงานดันนอนไม่หลับ แล้วพอจะหลับก็คิดขึ้นมาได้ว่าถ้านอนตอนนี้คงตื่นสายแน่ สุดท้ายก็ตัดสินใจไม่นอน อาบน้ำแต่งตัวเรียกวินมอเตอร์ไซค์ไปรถไฟฟ้าอ่อนนุชทันที ในใจก็กังวลแทบตายว่า ไปรถไฟฟ้าเวลานี้คนจะเยอะไหม แต่น่าแปลกนะ วันนั้นรถไฟฟ้าคนไม่เยอะเลย ในขบวนก็โล่งเสียยิ่งกว่าโล่ง 

สุดท้ายก็ตามนั้น มาเช้ากว่าเวลาเข้างานสองชั่วโมง ขนาดแมคโดนัลด์ยังไม่เปิดขาย ร้านน้ำปิดเงียบหมด ตอนเดินผ่านพี่ยามเข้าไปในหอศิลป์ สายตาพี่เขาเหมือนจะถามเราว่า

น้องมาทำอะไรที่นี่ตอนนี้ครับ มาช่วยพี่เปิดประตูเหรอ

ก็ถ้าพี่ขอให้หนูช่วยหนุก็จะช่วยนะ แต่ในเมื่อพี่ไม่ของั้นหนูก็ขอเดินกลับขึ้นไปดูว่าแมคโดนัลด์เปิดหรือยัง เพราะการมาเช้าแบบนี้มันทำให้ท้องของหนูร้องด้วยความหิวโหยและเจ็บปวดเหลือเกิน

- เบค่อน1 มิถุนายน 2562