ใช่แล้ววว ตอนแรกเราอยากไปย่าติงกันมากเลยง่ะ แต่ด้วยเวลาที่จำกัด และงบประมาณที่จำกัดกว่า เราเลยเลือกที่จะตัดย่าติงทิ้งไปก่อน ไว้มีโอกาสเมื่อไหร่ ตั้งใจว่าจะกลับมาใหม่

เรามาเที่ยววัดซงจ้านหลินกันวันนี้ แล้วก็เจอกับโอปป้าที่เจอกันที่ ซือข่า เมื่อวานแบบงงๆ สรุป ก็เลยได้เที่ยวด้วยกันอีกวัน วัดนี้อ่ะนะ เค้าเรียกกันเล่นๆว่า พระราชวังโปตาลาน้อย เพราะว่าเป็นวัดแบบธิเบตมีพระธิเบตจริงๆอยู่ที่นี่ ลวดลายบนผนัง ใช้แค่แม่สี 4 สี เข้มอ่อน แต่มันสวยแบบอกไม่ถูก พระพุทธรูป เทวรูปที่เห็นอยู่ที่นี่นะ สวยมากกก ถ้าเป็นบ้านเราก็คงเรียกว่าทรงเครื่องงดงาม เครื่องประดับข้างหลังเป็นไม้แกะสลักลวดลายดอกไม้ สัตว์ และอาวุธต่างๆ สวยงาม อ่อนช้อย หน้าตาท่านๆก็ดูขึงขังดุนดันมาก ทำให้พื้นที่ภายในดูขลังอย่างบอกไม่ถูก เสียดายที่ถ่ายรูปมาให้ดูไม่ได้ จะให้บรรยาย ก็ความรู้น้อยจนบรรยายไม่ถูก

ด้วยความหนาว ลมแรง ฝนตกปรอยๆ เราเลยเดินบ่นกันตลอดทางที่เดินลงมา จนพี่คนไทยต้องหยุดทักด้วยความเป็นห่วงว่าไหวไหม จริงๆไหวค่ะ แต่พื้นฐานแค่เป็นคนขี้บ่นกันเฉยๆ คุยกันไปคุยกันมา เลยได้ความว่า พี่เค้านั่งบัสกันมาจากคุนหมิง แวะเที่ยวแชงกีล่า แล้วเดี๋ยวก็จะออกไปย่าติงกันต่อเลย (เชรดดด เฟี้ยวสัส พี่ที่บอกจริงๆนี่เรียกน้า เรียกป้าได้แล้วน่ะ ขนาดเราสามคนแวะมาทั้งคุนหมิงทั้งลี่เจียง มาถึงแชงยังแทบจะไม่ไหว นี่พี่เค้าคืนเดียวไปถึงย่าติงเลย ร่างกายทำด้วยอัลไล) ด้วยความที่อยากไปเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เราสามคนได้แต่ทำตาโต ตื่นเต้นไปกับพี่เค้า ทั้งๆที่หลังจากคุยกับที่เค้าเสร็จ ก็แอบมาบ่นเสียดายกันสามคนว่า ทำไมไม่สู้ไปย่าติงต่อวะ เอาเวลาสามวันไปทิ้งที่คุนหมิงทำไม เจอคนจีนกี่คนๆ พอบอกว่าจะไปคุนหมิงต่อ เค้าก็ได้แต่ส่ายหน้า แล้วบอกว่า อย่าไปเลย ไม่มีอะไรหรอก 555 นี่เรียกพลาดชัดๆเลย

ระหว่างทางเดินไปจุดชมวิว เพื่อนชาวจีนของเราด้วยความหวังดี ว่าเดินมานาน ยังไม่ถึงซักที เลยไปถามคนที่เดินผ่านมาว่า อีกไกลไหม แล้วตรงนั้นมีอะไร ถามไปถามมา คนจีนไรวะ ทำไมคุยกันไม่รู้เรื่อง เราคิดอะไรไม่รู้ เลยโพล่งไปว่า พี่คนไทยหรอคะ สรุป เป็นพี่แก๊งเดียวกับพี่ที่เจอบนวัดคนนั้น โดนขิงเรื่องย่าติงใส่ต่ออีกว่า "โอ๊ยย แชงกีล่านี่แค่ทางผ่าน แวะมาแป๊บเดียว เดี๋ยวนั่งบัสต่อไปย่าติงแล้ว" เอาเลยจ่าา ขิงใส่กันให้พอ เสียใจกว่านี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะซื้อตั๋วบัสกลับคุนหมิงคืนนี้ไว้แล้ว