ไปเที่ยวกับเพื่อนที่รู้จักกันมานานน่ะ มันดีนะ เพราะเราไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องลำบากใจ ไม่ต้องมาคอยนั่งเกรงใจอะไรกัน เรารู้กันอยู่แล้วว่า ความพอดีของแต่ละคน มันอยู่ตรงไหน

รอบนี้ก็เหมือนกัน สบายใจอยู่หนึ่งอย่างคือไปกับอีฟ คนดีคนเดิม เพิ่มเติมคือพี่มิ้น ซึ่งเป็นเพื่อนที่ทำงานของอีฟ ที่เราไม่เคยรู้จัก ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน (ถ้าจะเคยเห็นมาก่อนก็ตอนเอาเล่มพาสปอร์ตพี่มิ้นไปทำวีซ่าจีนนั่นแหละ 555) กลัวอยู่บ้างว่าเราจะอึดอัดไหมนะ เราจะเข้ากับเค้าได้มั๊ย จะคุยกันรู้เรื่องเรื่องมั๊ย จะทำให้อีฟที่เป็นคนกลางลำบากใจหรือเปล่า

แต่ไม่เลย พี่มิ้นน่ารักมาก เป็นคนที่เก่งมาก แก้ปัญหาเก่ง ใจเย็น เป็นที่พึ่งของน้องๆตลอดทริปนี้ เพราะเป็นผู้ที่มีทักษะภาษาจีนมากที่สุดในทริป (จีน 101 ในขณะที่เรากับอีฟผ่านมาแค่จีน 000) (และถึงแม้ว่าบางทีที่เราเห็นพี่มิ้นพยักหน้าหงึกๆ หัวเราะ ต่อบทกับจีนกั๋วแล้วเราหันไปถามพี่มิ้นว่า แปลว่าไรวะ พี่มิ้นจะหัวเราะแห้งใส่ก็ตาม (หยอกเล่นเด้ออ 555 ))

ความน่ารักอีกอย่างของพี่มิ้นคือ นางเป็นคนอารมณ์ดีม๊ากกก สามารถร้องเพลงได้ตลอดเวลา งุ้งงิ้งๆอยู่คนเดียวได้ตลอด เวลาเดียวที่พี่มิ้นไม่ร้องเพลง คือ เวลาที่นางหายใจไม่ทัน 555555 ซึ่งเวลานั้นเอาตรงๆก็คือ ไม่มีใครหายใจทัน หอบแดก อัดออกซิเจนกันอยู่ 

การไปเที่ยวกันของคนเราสามคนเลยเป็นไปแบบสบายๆ มีอะไรก็คุยกัน อยากกินอะไร ไม่อยากกินอะไร ไม่อยากไปไหน กุเหนื่อย กุจะกลับไปนอน กุปวดขี้ ขอแวะขี้แปร้บ มีอะไรก็คุยกันตรงๆ บอกกันตรงๆ เลยทำให้ไม่มีใครต้องฝืนใจ ไม่มีการชักสีหน้าใส่ ไม่มีการใส่อารมณ์กันทีหลัง

การมีเพื่อนร่วมทางดีๆแบบนี้ มันทำให้การเดินทางครั้งนี้สนุกขึ้นเยอะเลย ไม่ต้องมาเหนื่อย กับเรื่องที่ไม่ควรจะเหนื่อย สนุกไปด้วยกันกับเรื่องที่อยู่ตรงหน้า 

กับคนที่รู้จักกันอยู่แล้ว มันก็ไม่ได้มารู้จักกันมากขึ้นหรอก แต่เหมือนได้มาอัพเดตชีวิตกันและกัน และเหมือนกับจะเป็นสิ่งที่ทำให้เราแน่ใจว่า กับคนนี้แหละ ที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ถ้าอนาคตไม่ได้แต่งงาน ก็จะเก็บกระเป๋าไปอยู่บ้านพักคนชราด้วยกัน 555

ส่วนที่มิ้น เพื่อนใหม่อีกยคนของเรา คนที่ทำให้การมีเพื่อนเพิ่มของเราครั้งนี้เป็นไปอย่างรวดเร็วมาก แล้วพี่มิ้นก็สอนให้เรารู้ว่า การมีเพื่อนใหม่ มันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น แค่ปล่อยให้มันเป็นไป เข้ากันได้หรือไม่ได้ เดี๋ยวก็รู้เอง

ขอบคุณทั้งสองคนนะ ไปเที่ยวด้วยกันอีกนะ