เราเกือบจะเททริปนี้แล้วล่ะ ด้วยเหตุผลก็คือ
แม่น้อยใจเรา แล้วเราก็น้อยใจแม่ 
เหตุผลมันก็คล้ายๆเดิม เหมือนที่เคยเป็นมา 
แต่ครั้งนี้ อาจจะด้วยความที่เราโตขึ้น การเดินทางครั้งนี้ เลยทำให้เราได้มุมมองที่ต่างไป
เราคิดถึงแม่มากขึ้น เราคิดถึงตัวเองน้อยลง

ไปถึงที่นู่น พอได้เห็นอะไรที่เราไม่เคยเห็น ได้กินอะไรที่เราไม่เคยกิน ได้สัมผัสอากาศหนาวที่เราไม่เคยได้สัมผัส ได้เห็นความอลังการของภูเขาหิมะที่อยู่ตรงหน้า ทะเลสาปสีฟ้าของบลูมูนวัลเล่ คนที่เราคิดถึงตลอดเวลาก็คือแม่นั่นแหละ คนที่เราอยากให้มาอยู่ตรงนี้ด้วยมากที่สุด อยากให้มาเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ด้วยกัน

เหมือนที่เราเคยเล่าให้ฟัง ว่าเราเป็นคนที่นับถอยหลังกับทุกสิ่งที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
นับถอยหลังให้กับทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาเพื่อผ่านไป
ถ้าของบางอย่างจะหายหรือพังไป เราก็เข้าใจ
ถ้าใครจะเดินออกจากชีวิตเราไป ก็เข้าใจ
แต่เข้าใจ ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่เสียใจ
เราแค่เสียใจ อย่างเข้าใจ

จากนี้เราตั้งใจไว้ว่า ทุกๆทริปของเราที่แม่ไม่ได้ไปด้วย
เราจะต้องกล้บมาพาแม่ไปเที่ยวในทุกที่ที่แม่อยากไป
เราคิดว่ามันถึงเวลา ที่เราต้องเป็นฝ่ายให้อะไรกับครอบครัวบ้างแล้ว
อีกอย่าง เราอยากจะสรา้งกล่องความทรงจำพวกนี้ไว้ให้กับตัวเองและแม่

วันที่เรากลับมาถึงไทย แม่ออกมารับเราที่สถานีรถไฟแต่เช้า 
ไม่ยอมอ่านไลน์ว่ารถไฟรอบตีห้าไม่มี เราต้องรอรอบแปดโมงแทน
เราคิดว่าหลังจากที่แม่ตื่นนอนวันนั้น แม่คงไม่ยอมเสียเวลาซักนาทีเดียวที่จะออกมารับเรา
และเหมือนทุกครั้งที่เราไปไหนไกลๆ หรือหายไปนานๆ
สิ่งที่แม่ทำ คือการนั่งจ้องหน้าเรานานๆ
จ้องหน้าลูกสาวคนเดียวคนนี้ ว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง ยังอยู่ดีหรือเปล่า

เราไม่รู้ว่าแมวจะนับวันเวลาเป็นหรือเปล่า 
แต่ทุกครั้งที่เราหายไปนานๆสิ่งที่ส้มทำ นอกจากอ้อนขออาหารแล้ว
มันจะคลอเคลียเราไม่ยอมห่าง เดินไปไหนก็จะตามไปนอนเฝ้า ไม่ยอมให้คลาดสายตา
กลับมาครั้งนี้ พอเห็นหน้ามัน เราก็ใจอ่อน หยิบสร้อยข้อมือที่ซื้อมาเป็นที่ระลึก สวมแทนปลอกคอให้มัน
อยากบอกกับมันว่า เวลาที่เราไม่อยู่ เราก็คืดถึงมันเหมือนกัน

เหมือนที่หลายๆคนเคยบอกไว้ ความสุขที่สุดของการเดินทาง คือการได้กลับบ้าน
สำหรับเราก็เหมือนกัน การได้กลับบ้าน มาอยู่กับคนที่เรารัก มากอดแมวตัวเดิมที่รอเรากลับมา
เป็นเราคนเดิมที่ชอบตัวเองมากกว่าเดิม คือความสุขที่สุดของการเดินทางครั้งนี้