เราไม่เคยคิดภาพตัวเองวันนั้ันออกเลย

มันเป็นความกลัวที่อยู่กับเรามาตลอดชีวิต เราพยายามที่ืเรียนรู้วิธีการรับมือต่างๆ 

เตรียมตัวเองให้ยังเป็นผู้เป็นคนอยู่ได้ ถ้าวันนั้นมาถึง

สิ่งหนึ่งที่เราทำ กับทุกสิ่ง (ที่เราคิดว่าสำคัญ) ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา คือ เราจะนับเวลาถอยหลังระหว่างเรากับสิ่งเหล่านั้นไว้เสมอ

อาจจะตลอดอายุขัยของเรา

20 ปี

10 ปี

2 ปี

2 เดือน

เรานับเวลาถอยหลังไว้แบบนี้ 

เราคว่ำนาฬิกาทรายของเราไว้ตลอด เพื่อที่เราจะได้ใช้เวลาทุกนาทีกับสิ่งเหล่านั้น แบบที่เราจะไม่มานั่งเสียใจทีหลัง 

 

มีคนบอกว่าชัมบาลาอยู่ที่ใจ

แต่ดูจากจำนวนธูปที่อยู่ในกระถางแล้ว เราว่า คนส่วนใหญ่ก็คงยังไม่เจอชัมบาลาของตัวเองเหมือนกับเรา