อยากกลับบ้านตั้งแต่วันแรกที่เดินทางมาถึง เหนื่อยกับการสื่อสาร แต่ในวันสุดท้าย ความยากลำบากของการสื่อสารเนี่ยแหละ ที่ทำให้การเดินทางครั้งนี้สนุก และเห็นคุณค่าของมิตรภาพที่ได้จากเพื่อนใหม่ทั้งสองคน

ตอนที่คิดจะก้าวเท้าออกมาครั้งนี้ เรามีความคิดอยากจะล้มเลิกหลายรอบมาก ด้วยความกังวลใจหลายๆอย่างของเรา ทั้งที่ทำงาน ทั้งที่บ้าน แต่สิ่งที่ทำให้เราล้มเลิกไม่ได้ ก็คือความตั้งใจของเพื่อนสองคน

ที่แพลนทุกอย่าง จัดเตรียมเอกสาร จองตั๋วเครื่องบิน จองโรงแรม หาข้อมูล โดยที่เราไม่ได้มีส่วนช่วยในความวุ่นวายครั้งนี้เลย แล้วเหตุผลอะไร ที่เราจะไปเทความตั้งใจของเค้าวะ นี่แหละ เลยเป็นเหตุผล ที่เราตัดสินใจก้าวออกจากคอมฟอตโซนของตัวเอง ก้าวออกจากความไม่สบายใจของตัวเอง มาผจญภัยในจีนแผ่นดินใหญ่ครั้งนี้

เหตุผล สำหรับเรา มันก็ง่ายๆแค่นั้น ไม่ใช่อุดมการณ์สวยหรูยิ่งใหญ่อะไร เหมือนที่เคยคิดไว้เลย

แต่สิ่งที่เราได้กลับมาครั้งนี้ มันคือความโล่ง ทั้งใจ ทั้งสมอง ความกังวลใจ ความรู้สึกล้มเหลว ความเป็นคนห่วยของเรามันหายไปจากสมองเรา เราได้หยุดคิด เราได้ปล่อยวาง ทุกเวลาของเรา คือการโฟกัสกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ฟังทุกสิ่งที่ได้ยิน มองในสิ่งที่ิ่ไม่เคยเห็น รับรู้ในสิ่งที่ไม่เคยได้ยิน ได้กลิ่นที่ไม่คุ้นเคย สัมผัสกับอากาศหนาวที่หาได้ยาก พูดคุยกับผู้คนให้มากที่สุด  ใช้เวลากับคนที่ผ่านเข้ามา ที่รู้ว่า ในชั่วชีวิตนี้คงไม่ได้เจอกันอีก เราพยายามเก็บความทรงจำทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า เพราะมันคงไม่ผ่านมาอีกแล้ว

สิ่งเหล่านี้เอง ที่ทำให้เรารู้ว่า คนที่จะรักและเข้าใจตัวเราได้อย่างดีที่สุด คือ ตัวเราเอง ถ้าเมื่อไหร่ความรู้สึกของเราเดินทางมาถึงจุดที่เราไม่ชอบตัวเอง จำไว้นะว่าถึงเวลาที่เราต้องออกไปพักแล้ว ไปอยู่กับตัวเอง ไปทบทวนตัวเอง ว่าเราเป็นกลายเป็นคนที่เราไม่ชอบแล้วจริงๆหรือเปล่า หรือเราแค่ไม่ชอบตัวเอง เพราะใคร

เราเพิ่งจะยิ้มให้ตัวเองได้อย่างจริงใจที่สุด ก็ตอนสายลมเย็นๆปะทะหน้า ระหว่างนั่งรถกลับจากภูเขาหิมะลูกแรกนี้เอง ยิ้มที่จริงใจที่สุดของตัวเองในรอบหลายปีที่ผ่านมาเลย