เรื่องที่จะเหลาให้ฟังนี้ ย้อนกลับไปเมื่อปี 2531-2533 ซึ่งเราจำความได้ตั้งแต่ 3 ขวบ

ความจำจะแม่นพอสมควร ประสบการณ์ช่วงเรียนอนุบาล 

ถ้าใช้ภาษาวัยรุ่นสมัยนี้ คือ "การโดนเท" โดนที่เราก็มั่นใจว่า ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้เลย 

โรงเรียนอนุบาลที่เราเรียนนั้น ปัจจุบันปิดตัวไปเป็นที่เรียบร้อยเมื่อไม่กี่ปีมานี้ 

ซึ่งเป็นของเอกชน มีตั้งแต่อนุบาล 1 - 3 อาหารทางโรงเรียนจะจัดไว้ให้

ไม่ได้มีร้านขายขนม จะมีแค่ถังแช่ "นมถุง" หลายรสชาด รวมทั้ง ยาคูลท์ 

มีถังแช่ใหญ่ ๆ นี่กั้นด้วยรั้วเหล็ก อย่างที่บอกนักเรียนอนุบาลสมัยนั้น

ไม่มีความจำเป็นที่ต้องพกเงินมาเยอะแยะ จะพกมาแค่ซื้อนมไว้กินหลังตื่นนอน 

ซึ่งครูที่ดูแลเด็ก ๆ แต่ละห้องนั้น จะถามนักเรียนก่อนจะกินอาหารกลางวันว่า

นักเรียนคนไหนจะสั่งนม ให้ยกมือ ซึ่งครูก็จะนับจำนวนแล้วถามว่าจะกินรสอะไร 

แล้วจดส่งให้แม่บ้านทำการจัดไว้แล้วยกมาตอนที่ใกล้เวลาตื่นนอน ก่อนกลับบ้าน

ในส่วนตัวของเรานั้น เราจะไม่ค่อยได้เงินไปโรงเรียน แต่แม่จะให้เงินมาแค่ สิบบาทถ้วน 

จะให้มาแค่ 1 หรือ 2 ครั้งต่อเทอมนะเออ 

ส่วนพ่อก็จะขับสามล้อมารับทุกวัน ก่อนกลับถึงบ้านจะแวะพากินน้ำเฉาก๊วยตลอด 

ไม่มีความจำเป็นอันใดจริง ๆ ที่ข้าพเจ้าต้องพกเงินจริง ๆ =_=;;

ถามว่าทำไมจำได้ คืออย่างที่บอกว่า นาน ๆ ทีมันเลยจำได้แม่นกว่า

ครูที่ดูแลเรานั้น ได้ดูแลห้องที่เราอยู่ 2 ปีซ้อนคือ อนุบาล 2 - 3 คือ ครูปราณี (ชื่อครูประจำห้องขณะนั้น)

ซึ่งเราก็ไม่เข้าใจนะว่า ครูไม่ชอบอะไรเราหรือเปล่า??? 

จะเป็นเพราะเคยงอแง แล้วลากครูออกไปนอกโรงเรียนรอบหนึ่งหรือเปล่า 

แต่ก็แค่ครึ่งทางกลับบ้านของเราเองนะ แล้วก็กลับไปนอนที่โรงเรียนตามเดิม

บางครั้งเราไม่ยอมนอน ครูก็จะให้เราไปอ่านหนังสือ มา นี มี แมว ออกเสียงให้ฟัง

แต่ที่ออกจะเด็ด ๆ คือ นักเรียนทุกคนจะได้นั่งกินข้าวที่โต๊ะตัวเอง 

แต่นักเรียนที่เป็นชาวซิกข์จะออกไปนั่งทางข้าวนอกห้อง 

อาจจะเป็นเพราะเครื่องเทศแรงหรืออะไร อันนี้ไม่ทราบได้ 

เราก็จะได้ออกไปนั่งทานกับชาวซิกข์ คนเดียวเท่านั้น 

เหมือนจะโดนกัน ๆ ออกมายังไงก็ไม่รู้

ซึ่งเคยได้นั่งกินข้าวที่โต๊ะตัวเองแค่เทอมละครั้ง 

ถามว่าเรากินข้าวมูมมาม ตะกละ หกเลอะเทอะไหม จำได้เลยว่า "ไม่"แน่นอน

ในช่วงสมัยอนุบาลกับนักเรียนกันเองนี่ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกะใคร 

อาจจะมีแค่เคยโดนคนในห้องคน 2 คนแอบหยิกแขนจนเขียวปั๊ดหลาย ๆ ครั้ง 

พอพ่อเห็น ก็จะไปเว้งกะครูใหญ่ว่าทำไมลูกสาวโดนหยิกและครูประจำชั้นไม่เห็นอะไรเลยหรือ 

เมื่อสมัยนั้น เราเป็นเด็กที่เรียบร้อยมากนะ ดูหงิม ๆ มาก ไม่มีพิษภัยเหมือนทุกวันนี้นะ 

ซึ่งถ้านึกดีดี ช่วงนั้นเราจะโดนครูไม่ใส่ใจ หรือ เมินไปเลยมากกว่า 

เวลาโดนหยิกแล้วเราร้องว่าโดนหยิกครูก็จะไม่สนใจ แล้วจะบอกว่าประมาณว่า

เพื่อนจะหยิกเธอทำไม ส่วนเพื่อนที่หยิกก็จะตอแหลว่า ใครหยิกเธอหรา อะไรเทือก ๆ นั้น

ซึ่งจะสอดคล้องกับเรื่องที่เรามาเหลาให้แม่ฟังเมื่อประมาณปีสองปีมานี้ เรื่องกินนมสมัยอนุบาล

พอแม่ได้ฟังจบ แม่ก็บอกว่า 

"แม่ฝากเงินไว้ครูเป็นรายอาทิตย์นะ ว่าซื้อนมให้ลูกสาวด้วย... แล้วลูกสาวไม่ได้กินเลยหรอ" 

เราได้ยินเท่านั้นแระ นั่นไง....กุว่าแล้ว

ซึ่งมานั่งนึก ๆ ในแต่ละเทอมนั้น จะมีแค่ครั้งสองครั้ง ที่อยู่ดีดี ครูก็จะใจดีเลี้ยงนมเราเฉย ๆ ซะงั้น

สรุปคือ ครูไม่ได้เลี้ยงนมด้วยเงินของครูเอง แต่เงินค่านมกุเองจ้า 

เมื่อคำนวนเล่น ๆ ค่ายาคูลท์ 5 บาท จำนวนวันในการเรียนตีไป 289 วัน ต่อปี 

โดนอมค่านมไป 2 ปี 

เรื่องนี้สอนว่า...

ถ้าผู้ปกครองคนไหนได้ทำการฝากเงินค่านมค่าขนมไว้กับครู 

จงแจ้งหรือบอกลูกหลานให้รับทราบได้ด้วย 

มิฉะนั้น ลูกหลานจะไม่ได้ปกป้องสิทธิที่ควรจะได้ ทั้ง ๆ ที่มีอยู่แล้ว เหมือนเราไง

โปรดสังเกตด้วยว่า ลูกของคุณนั้น โดนคนในห้องแกล้งแล้วครูประจำห้องละเลยลูกคุณหรือไม่