การโดนเท และ การกลั่นแกล้งจากคนที่ได้รับเลือกได้เป็น รองหัวหน้าห้อง สมัยประถม 2 

เป็นช่วงเวลาที่ต้องอดทนมาก เวลาไปโรงเรียน ยิ่งเข้าช่วงคาบ "ยุวกาชาด" 

ซึ่ง ยัยรองหัวหน้า ได้กระทำการบางอย่าง 

ซึ่งทำให้เป็นผลกระทบต่อเนื่องเป็นเวลานับจากนั้นไปอีก 3 ปี 

ทุกวันนี้ มานั่งนึกได้ คือ การกลั่นแกล้งจากเด็กคนหนึ่ง 

ซึ่งต้องการหาเด็กอีกคน เป็นที่ระบายอะไรสักอย่างได้กระทำการลงมือ 

โดยที่รู้สึกว่า เมื่อได้กระทำแล้ว จะรู้สึกว่า กูเหนือกว่า 

และจะได้ไม่คิดอะไรมากเลย 

ตอนที่กระทำ ผ่านไปนาน ๆ ก้อจะไม่ได้นึกว่า กุเคยทำอะไรกับยัยคนนี้นะ 

หรือ จำได้แต่แกล้ง ๆ ลืมไป แล้วก้อมาคุยดีกะกุเฉย 

ไม่มีคำ ขอโทษ ออกมาจากปากคนที่ เคยมีส่วนร่วมเลยจ้า

แต่คนที่ถูกกระทำนั้น จำได้แม่น จำได้ยันจนตายเลยแระจ้า

ช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่ ทั้งครูจะไม่ค่อยสนใจ เอาใจใส่เราเท่าไหร่ 

และ เราก้อมักจะตกเป็นเป้าให้ ยัยรองหัวหน้า แกล้งเราได้สะดวกโยธิน

เรามักจะโดนครูทำโทษ เพราะ ชื่อเราอยู่บนกระดานดำ จั่วหัวว่า 

"รายชื่อคนคุย" ทั้ง ๆ ที่กุแทบจะไม่ได้คุยกะใครเลยจ้า บอกครู ครูคงเชื่อเนอะ 

ว่าไม่ได้คุยอ่ะ และ โดนบ่อยจนชิน

แต่ที่ไม่ชิน คือ ตอนนั้น ยุวกาชาด จะให้แยกเป็นสี 6 สี อ่ะ ที่จะไม่มีคือ สีแดง

ครูจะให้นักเรียกทั้งหมดของ ป.2 ที่มีขณะนั้น 3 ห้อง เรียงแถวแล้วนับ 1 - 6 แล้วก้อนับย้อนจนครบ

ใครนับได้เลข 1, 2 ก้อไปรวมกลุ่มกัน ซึ่ง เรากับยัยรองหัวหน้าห้อง นับได้เลขเดียวกัน

แล้วก็ได้อยู่ สีชมพู และ ครูก็จะให้เขียนรายชื่อของแต่ละสีส่ง 

ซึ่งความซวยคือ หลังจากนั้นอีกเกือบเดือน พอให้เข้าแถวตามสี 

ครูทำกระดาษรายชื่อครั้งก่อน หาย!!!!!!!! 

ยัยรองหัวหน้าก็ทำการเนียนว่า เราไม่ได้อยู่สีชมพูเว้ย 

ครูก้อไม่สอบสวน เชื่อที่ยัยรองหัวหน้าบอกด้วย เออดี!!!! 

ไล่บี้เราอีกว่า จริง ๆ เธออยู่สีไหนกันแน่ 

เรายืนยันว่า เราอยู่สีชมพู จะให้คนที่อยู่สีชมพูยืนยัน ก็ไม่น่าจะได้ -_-

เพราะเป็นเพื่อนยัยรองหัวหน้าซะห้อง ถึงจะคนละห้องก็ตาม

แต่ คนที่อยู่แถวสีเขียวกับสีส้ม ก็พูดขึ้นมาว่า มาเข้าแถวกับเราได้นะ

ตอนนั้น เราน้ำตาคลอไปแล้ว 

(ถึงเรื่องจะผ่านมา 26 ปี อารมณ์ตอนนั้นก็อยู่ในใจเสมอ) 

ซึ่งคนในแถวสีเขียวกับสีส้มนั้น ก็บอกกับเราว่า จริง ๆ เราอยู่สีชมพูแระ 

แต่พอพวกเขาเห็นว่า ยัยรองหัวหน้าเป็นลูกรักของพวกคุณครูขณะนั้น

แกล้งเราขนาดนั้น พวกเค้าทำได้แค่ ให้เรามายืนในแถว 

ถ้าสัปดน เอ้ย สัปดาห์ไหน ให้เข้าแถวตามสี 

จะยืนสีไหนก้อได้ ทั้งสีเขียว กับ สีส้ม แต่เรามักจะชอบไปยืนสีเขียวเยอะ

แต่ว่า ไม่มีชื่ออยู่สีไหนเลย ตลอด ป.2 ยัน ป.4 

เมื่อครูคนหนึ่ง ได้เข้ามาสอนตอนเราอยู่ ป.4 และ คงสังเกตุพฤติกรรมของเรามาตลอดปีการศึกษา

ผลการเรียนแย่ลง ที่ชัดคือ ตอน ป.4 สมองโง่ลง ไม่มีความสุขเวลามาโรงเรียน 

ตลอด 3 ปีนั้น การที่เราโดนเพื่อนเท พยายามเข้าไปคุย ก็จะได้ Feedback คือ การลุกเดินหนี

จะมีแค่ ชาวซิกข์ผู้ชาย ที่ยังคุยกับเราดีเสมอมา 

เพื่อนตัวเล็กต่างห้อง ที่เวลาเห็นเราก้อจะเรียกชื่อเรา ด้วยรอยยิ้มเสมอ 

เพื่อนตัวใหญ่ที่เวลาเราไปคุยก็ไม่เดินหนี 

เพื่อนที่มักจะนั่งรถตู้กลับบ้าน และทักทายเราเวลาที่เห็นเราเดินอยู่แถวบ้าน หลังจากเลิกเรียน

เพื่อนผู้ชายในห้อง ที่ได้มาคุยกับเป็นเพื่อนกันจนจบป.6 ตอนที่หลบในห้องด้วยกัน เพื่อหนีซ้อมเชียร์

เมื่อขึ้น ป.5 ความเปลี่ยนแปลงได้เกิดขึ้นกับเรา 

To be continue