บันทึกของอาสาสมัคร มือสมัครเล่น ลำดับที่ 2
ตอน อ.ทุ่งช้าง จ.น่าน
เริ่มต้นการเดินทางจากสนามบินน่านนคร เวลาประมาณสองทุ่ม
โดยมีครูกุ๋ย เเละครูหญิง คุณครูประจำโรงเรียนบ้านเวียงสองเป็นผู้ขับรถไปรับถึงสนามบิน ...
จากใจเด็กกรุงเทพฯ คนนึง ตอนที่เพื่อนพูดว่า อีกชั่วโมงนึงก็ถึงบ้านละ
ในใจเริ่มคิดเเล้วว่า ...นี่กูยังมาไกลไม่พออีกเหรอ ??
หลังออกจากสนามบินน่านบรรยากาศรอบตัวก็เริ่มกลายเป็นป่าทึบ
หลังจากโซนป่าทึบไฟริมถนนก็เริ่มหาย ...
..ถัดจากโซนไฟริมถนนเริ่หหายกลายเป็นไม่มีไฟถนนเลย
.. บนรถกำลังสนทนากันด้วย เมืองเลงเกวจกันอย่างสนุกสนาน
ฟังออกทุกคำเเต่ยังพูดไม่ได้ซักคำ คิดว่าหลังจากนี้จะตั้งใจศึกษาให้เป็นภาษาที่สาม เมืองเลงเกวจเป็นภาษาที่น่ารักมาก มันมีรายละเอียดเเละความสละสลวยมากกว่าการลงท้ายด้วยคำว่า "เจ้า" ..อย่างที่เราๆรู้กัน
สองข้างทางยังคงเป็นป่าไม้
จริงๆเเม่งเป็นป่าไม้นานมากกว่าสิบนาทีเเล้วล่ะนะ...
นึกขอบคุณกรมป่าไม้ เจ้าหน้าที่รัฐ ชาวบ้านเเละผู้เกี่ยวข้องกันทุกท่าน
ที่ร่วมกันรักษาผืนป่าอันอุดมสมบูรณ์นี้ไว้ มันเขียวมาก มืดมาก ทึบมาก
มองออกไปมีเเต่ ป่า ป่า ป่า ...
ตอนนี้อยู่ส่วนไหนของประเทศไทยเเล้วก็ไมทราบได้ ...
ท่ามกลางความมืดมิด ที่มีไฟถนนเป็นระยะๆ เฉพาะช่วงที่เป็นหมู่บ้าน
นานๆทีจะมีรถสวนซักคัน ภายในรถยังเฮฮาอยู่ตลอด
นนนั่งเงียบ....
ในใจคิดเเต่ว่า ...ถ้ากูจะกลับบ้าน กูจะกลับเส้นทางไหน
กลับยังไง ให้มาถึงสนามบินวะเนี่ย ...
หลังจากที่เราเเวะกินข้าวเเละเข้าที่พัก เเละค้นพบว่าสามจีจากมือถือไม่สามารถเข้าถึงบ้านพักได้เลยเป็นที่เรียบร้อย เราได้กล่าวลาความศิวิไลซ์เเละเพื่อนๆ หากเกิดอะไรขึ้นก็เเล้วเเต่เเจ้งเเม่ข้าพเจ้าให้เผาไดอารี่ที่บ้านเเละยกของใช้ส่วนตัวของข้าพเจ้าให้กับการกุศล
...ขอไม่เเนบรูปที่บ้าน ไม่รู้จะถ่ายมุมไหนให้ออกมาฮิปสะเตอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in