บันทึกของอาสาสมัคร มือสมัครเล่น ลำดับที่ 1

ตอน ขึ้นเครื่องบินครั้งเเรก

ตื่นเต้น...
ตื่นเต้นสัสๆ ตื่นเต้นมากๆ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้น เเต่เหตุผลที่ทำให้เรื่องนี้ถูกหยิบยกมาเล่าคือ

"นี่คือการขึ้นเครื่องบินครั้งเเรก" 

ขอขอบสายการบินคุณนกเเอร์ผู้เปิดซิงอย่างเป็นทางการ
ขอบคุณพี่โกศลผู้ใหญ่ใจดีที่จองตั๋วเครื่องบินเเทนที่จะให้เราไปน่านโดยรถทัวร์หรือบริการอื่น ขอบคุณพี่โจนเเละนังปังปอนที่มาส่งอาสาสมัครสามคนเข้าเกต ..

เเต่ที่กล่าวมาทั้งหมดคือ ..กูตื่นเต้น

สำหรับการขึ้นเครื่องบินครั้งเเรกในรอบยี่สิบเอ็ดปีนี้ จะสิ้นสุดทางที่น่าน เราขึ้นเครื่องเที่ยวบินไหนไม่ทราบ เกตไหนไม่ทราบ ทุกขั้นตอนตั้งเเต่ตรวจกระเป๋าจนถึงบรอดดิ้งพาส

...ไม่ทราบอะไรเลย ?????

องค์ความรู้ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้...เกิดจากการ"ทำตาม"เพื่อนอาสาสมัครอีกสองท่าน 

ร่วมด้วยช่วยกันเเบกคอม กล้อง เเบนเนอร์จากสปอนเซอร์เเละอีกสารพัดสิ่งของที่จะต่องเอาลงพื้นที่ไปปฏิบัติงาน

หลังจากรอขึ้นเครื่องบริเวณเกต 73 สนามบินดอนเมืองเวลาหกโมงตรงเคารพธงชาติ 

พอเก็บของขึ้นหิ้งเสร็จสรรพขอบคุณเพื่อนอาสาสมัครอีกสองท่านที่เลือกให้เรานั่งริมหน้าต่าง เพื่อเปิดประสบการณ์ชีวิต

อ้าวเห้ย..

..ทำไมอยู่ๆเครื่องบินจอดวะ ??

 
บรรยากาศโดยรอบตัวเงียบลงทันที

กูเงียบเพราะกูเครียด....คนอื่นๆก็เงียบ หรือเค้านอนละวะ??

 ... ก้อนมวนๆบางอย่างเริ่มก่อตัวในท้อง
เหงื่อในมือเริ่มไหลซึมจนเพื่อนอาสาสมัครข้างๆปลอบใจว่า

"..เครื่องบินกำลังรอเลี้ยว"

อ้าว อ่อ..เเล้วไป
......

หลังจากปล่อยไก่ตัวเเรกออกไปเครื่องบินก็เข้าสู่รันเวย์
เครื่องบินที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วช้าๆ เริ่มสตาร์ทเครื่องยนต์เพื่อไต่ระดับ

ความเร็วไต่ระดับของเครื่องบินใบพัดที่เร่งเครื่องเพื่อเทคออฟรุนแรงจนผลักให้หลังติดเบาะ

..สัส ทำไมไม่มีใครบอกก่อนวะว่ามันมีสองสปีด
กุขวัญอ่อนนนน ฮือออออ....

ข้างนอกหน้าต่าง เราค่อยๆเห็นกรุงเทพเล็กลงเรื่อยๆ
เเต่ก็เห็นท้องฟ้ากว้างขึ้นเรื่อยๆ
ขอบคุณนกเเอร์ที่ดีเลย์ไปชั่วโมงนึง ทำให้ได้เห็นวิวสวยๆตอนพระอาทิตย์ตกดินพอดี

ได้เห็นเมฆหลายๆเเบบที่ไม่เคยจำชื่อได้
ได้เห็นคลองรูปเกือกม้าเเบบที่เคยเรียนในวิชาภูมิศาสตร์
ได้มองปีกเครื่องบิน
เเค่ชั่วโมงเดียวก็ถึงน่าน
เอาเป็นว่าเหงื่อที่เเตกยังไม่ทันเเห้งก็เเลนดิ้งเเล้ว

ณ ตอนนี้สถิตอยู่ ณ อ้อมอกเมืองน่าน
อำเภอทุ่งช้าง เเละ..ยังหาทางกลับบ้านไม่ถูก
โปรดติดตามบันทึกของอาสาสมัครในตอนหน้า

คอมเม้นได้ กุเหงา...
มีเน็ตเเล้วจะมาตอบ ฮืออออออ

นี่เป็นโพสท์เเรกที่เราเขียนลง Facebook เพื่อเล่าประสบการณ์ในการนั่งเครื่องบินครั้งเเรกไปจังหวัดน่าน
ความเหงา ความไม่คูล เเละความตื่นตระหนกเป็นต้นเหตุแห่งการระบายความเหงาลง Facebook
ท้ายที่สุดเพื่อบันทึกความทรงจำเลยนำเรื่องราวออกมาเล่าสู่ platform อย่าง storylog และ minimore เพื่อนำเรื่องราวออกสู่ community ที่กว้างขึ้น