ในห้าง เขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าในวูบแรกที่มองนั้นนิ่งสงบ แต่ลึกลงไปในสายตาที่แสดงออกถึงอารมณ์แท้จริง เขากำลังยิ้ม

พี่พีจ้องหน้าฉันอยู่เพียงเสี้ยววินาที ราวกับรู้ตัว -- ว่าฉันมองเห็นรอยยิ้มในสายตา เขาหันหน้าหนีอย่างเป็นธรรมชาติ กระแอมเบาๆ อย่างเป็นธรมชาติ ออกเดินอย่างเป็นธรรมชาติ
--
ทั้งหมดนั้นไม่เป็นธรรมชาติเเลยแม้แต่น้อย แล้วเขาก็เอ่ยปาก

"อารี เมื่อกี๊มีงานเข้าอะ งานด่วน ถ้าพี่กลับไปก่อน...จะโอเคมั้ย?"

ลึกสุดในใจที่พยายามจะเอาเท้าเขี้ยฝุ่นกลบๆ มันไว้ทำเหมือนไม่เห็น คือความจริงที่ว่าพี่พีจะไปหาใครบางคน และเขามีความสุข

"อื้อ ได้สิ นี่เย็นวันพฤหัสฯ นี่เนอะ ไม่ใช่เย็นวันเสาร์ ไปได้เลย หนูไม่มีปัญหา"

เขาพยักหน้า ปากหนานั้นเกือบหลุดยิ้ม

"แล้ว เรื่องตั๋วหนังล่ะ?"

ฉันถาม นั่นทำให้ใบหน้านั้นกลับมานิ่งเรียบอีกครั้ง

"ลองโพสต์หาคนมาดูด้วยเอาละกัน เดี๋ยวพี่ช่วยโพสต์ หนังอีกตั้งชั่วโมงนึง ให้เขาจ่ายค่าตั๋วที่เราเลย เดี๋ยวค่อยเอาให้พี่"

ถึงจะเกลียดที่เขาจบทุกอย่างได้อย่างรวดเร็วแต่ฉันก็ไม่อาจยืดบทสนทนาออกไปมากกว่านี้ได้แล้ว คงต้องปล่อยเขาไป...

"อื้อ ไปเลยๆ อีกตั้งชั่วโมงเนอะ หาได้อยู่แหละ"

ทันทีที่ฉันพูดจบเขาก็โบกมือลา ก้มหน้ากดโทรศัพท์เพื่อโทร.หาใครบางคน จังหวะที่เขาเดินผ่านไป ฉันเห็นมัน
รอยยิ้มที่มีความสุข แบบที่ฉันไม่เคยได้



























"ชอบพี่ตั้งแต่เมื่อไร?"

พี่พีเอ่ยออกมาหลังจากฉันบอกไปว่ารู้สึกดีมาตลอด

"ไม่ใช่ชอบ มันก็แค่...รู้สึกดีเฉยๆ

“การพูดว่าแค่รู้สึกดีมันไม่ช่วยให้ความรู้สึกเปลี่ยนไปหรอกนะ”

ฉันนิ่งเงียบ บรรยากาศในโรงหนังสวนทางกับความรู้สึก โฆษณาหนังแอ็กชั่นเสียงดังลั่นไม่ได้ทำให้สมองเปลี่ยนเรื่องเลย

“มันไม่ช่วยเหรอ นึกว่าจะเปลี่ยนได้ซะอีก”

ทันทีที่พูดจบฉันก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ปากเบ้ลงอย่างไม่รู้ตัว ฟันขบลงบนริมฝีปากด้วยความอัดอั้นสุดใจ ฉันหันหน้ามองและเห็นว่าเขาจ้องอยู่

"ไม่เม้มปากดิ ไม่ดี"

มือนั้นที่มักจะได้สัมผัสเฉพาะเวลายื่นของจับเข้าที่มือฉันอย่างมั่นคง เขาบีบมือแน่น ฉันเห็นภายใต้แสงจากจอหนังว่าเขาเองก็เม้มปากอยู่ และใต้แว่นกรอบกลม ดวงตาของเขาดูเศร้า ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดที่ฉันเป็นคนทำให้เขาเศร้า เกลียดที่ฉันจำได้ว่าเธอสักคน ทำให้เขามีแววตาอันมีความสุข สุขที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น

"สู้ๆ "

ฉันเกลียดมัน เกลียดที่รู้ตัวว่า นั่นหมายถึงเขาไม่ได้ชอบฉันเลย

"พี่พีไม่ต้องพูดก็ได้นะ...ไม่ต้องพูดอะไรเลยอะ ขอร้อง"

เขาเงียบ บีบมือฉันอีกครั้ง

"อารีเปลี่ยนคำจำกัดความของความรู้สึกล้วมันไม่ทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไปตามนั้นยังไง พี่ก็เปลี่ยนความรู้สึกตัวเองไม่ได้เหมือนกัน"

ฉันชอบเขา และเกลียดเขา เกลียดเป็นรอบที่ร้อย ที่เขาพูดความรู้สึกออกมา เพราะมันไม่ช่วยอะไรเลย และยิ่งตอกให้แย่ลงไปอีก

"พี่ลืมมันไปเถอะ"

หนังเริ่ม ฉันเก็บน้ำตา ดึงมือออก และตั้งใจดูที่สุดเท่าที่เคยทำมา




























เราจากกันไปนาน นานเสียจนความรู้สึกติดแน่นในหัวใจ กาลเวลาเปลี่ยนความรู้สึกเปลี่ยน...ฉันชอบเขามากกว่าเดิม จู่ๆ วันหนึ่งเขาก็เดินกลับมา ดื้อๆ อย่างนั้น
ความบังเอิญกระจายอยู่ทั่วไป และไม่สามารถใช้หลักใดๆ เพื่อคำนวณความน่าจะเป็นที่มันจะมาเกิดกับเราได้เลย อีกทั้งมันก็ไม่สามารถคำนวณได้เลยว่าเรื่องบังเอิญนั้นจะดีหรือร้าย ความน่าจะเป็นคือ 50-50

เหมือนกับการโยนเหรียญ หัว - ก้อย ที่โอกาสออกทั้งสองอย่างเป็น 50-50 และในความเป็นจริงโอกาสที่เหรียญจะออกด้านเดิมติดกันมากครั้งกว่าที่เราคิดนั้นมีสูงมากๆ ... เปรียบเทียบกับความบังเอิญแล้ว โอกาสที่เราจะบังเอิญซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนดูไม่น่าเป็นไปได้นั้นก็มีอยู่สูงเช่นกัน

ฉันเพียงแต่บังเอิญอยากดูหนัง บังเอิญอยากนั่งที่ประจำที่เคยนั่งกับเขา บังเอิญซ้ำแล้วซ้ำเล่า

บังเอิญว่าเขานั่งข้างๆ ที่ประจำที่เคยนั่งกับฉัน


"เป็นยังไงบ้าง"

เขาทักแทบจะในทันทีที่ฉันนั่งลง ตอนนั้นยังไม่หายตกใจในความบังเอิญด้วยซ้ำ คนเรามักคิดเสมอว่าการโยนเหรียญได้ด้านเดิมติดกันเป็นไปได้ยาก ฉันเองก็เช่นกัน นั่นเป็นที่มาของการตกใจ

"ก็โอเค"

คำตอบไม่เป็นที่พอใจของเขา ฉันรู้ดี

"ยังรู้สึกกับพี่เหมือนเดิม..."

พี่พีหันหน้ามามอง นั่นหมายถึงเขาพอใจกับคำตอบนี้พอตัว

"ไหนตอนนั้นว่าให้ลืมๆ ไปไง"

"การที่พูดว่าลืมๆ ไป ไม่ทำให้เราลืมได้หรอกนะ"

เขายิ้ม

"อือ ไม่เคยเปลี่ยนหรอก อะไรก็ตามไม่เคยเปลี่ยนเพราะคำพูดหรอก"












จบ.