แสงไฟขาวขับให้รถเข็นขายบะหมี่โดดเด่นขึ้นมาบนข้างทาง เธอเอ่ยคำว่ากินขึ้นมาเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ของวัน

“นี่ กินบะหมี่มั้ย”

ไม่มีคำปฏิเสธกับคำถามนี้ เพราะเธอก็จะเดินเข้าไปสั่งอาหารอยู่ดีและเธอไม่ได้สนด้วยซ้ำว่าผมจะกินด้วยหรือไม่ ประโยคเมื่อครู่ไม่อาจนับว่าเป็นประโยคคำถามด้วยซ้ำไม่ต้องการคำตอบ ไม่ต้องการการตอบรับทั้งหมดที่คุณต้องทำคือเดินตามไปนั่งที่ด้วยความอิ่มล้นปรี่

“เมื่อกี๊ก็พึ่งกินติ่มซำไปไม่ใช่เหรอ”

“เอาน่า ก็ท้องมันยังว่างๆ อยู่”

ไม่แน่ใจว่าเธอไปเจออะไรมา แต่เมื่อตอนพระอาทิตย์ตกดินข้อความก็ถูกส่งมาหาผมห้วน สั้น และไร้สาระ ไม่มีเหตุผลสนับสนุนการตัดสินใจของเธอ และของผมด้วย

‘หิว ไปกินเป็นเพื่อนหน่อย’

ไม่มีคำถามว่าทำไมเป็นผมไม่มีคำถามว่าทำไมคนที่กินข้าวคนเดียวมาตลอดอย่างเธอถึงต้องการใครบางคนห้อยตามเธอตลอดการกินในค่ำคืนนี้แต่เมื่อผ่านร้านแล้วร้านเล่า เมนูแล้วเมนูเล่าจนแม้จะเดินกลับบ้านเธอก็ยังหยุดกับบะหมี่ข้างทางความสงสัยที่ควรเกิดขึ้นนานแล้วถึงได้ปรากฏขึ้นในใจผม

แสงไฟข้างทางริบหรี่วูบไหวประกอบกับความร้อนทำให้นึกถึงการดินเนอร์ใต้แสงเทียน

“ทำไมวันนี้กินเยอะจัง”

เธอดูดเส้นบะหมี่เข้าปากพลางเหลือบมองผม เส้นบะหมี่ถูกเกี่ยวพันด้วยตะเกียบอย่างไร้รูปแบบ

“ก็อยากกินอะ ไม่รู้ดิ”

“แล้วช่วงนี้เป็นไงบ้าง มีคนคุยบ้างป้ะ”

ผมหัวเราะเบาๆ ปิดท้ายประโยค สิ่งที่สะท้อนกลับมามีเพียงความเงียบ

“ไม่มี...ก็เหมือนเดิมแหละ”

“เหมือนเดิมคือยังขี้เหงาอะนะ?”

“อื้อ”

“ไปอ่านการ์ตูนรักที่ไหนมาล่ะสิถึงได้รู้สึกเหงา”

“คงงั้น อ่านจบก็รู้สึกโหวงๆ เลยออกมาหาไรกิน”

“บ้ารึเปล่า ถ้ามันโหวงที่ใจ กินให้ตายก็ไม่อิ่มหรอก”

คุณลุงที่กำลังพักผ่อนจากการทำบะหมี่สูดควันบุหรี่เข้าเต็มปอด

“แล้วแกทำให้เราอิ่มสักทีได้มั้ย”

สายตาเธอจ้องตรงมา เศร้าสร้อยและอ่อนแอ ไฟถนนวูบวาบควันบุหรี่ลอยมาจางๆ

โรแมนติกสิ้นดี