บางครั้งในชีวิตก็มีหลุมที่เราพลาด - เดินไปตรงนั้น จะเห็นเขาไหม

ความปั่นป่วนในท้องทำให้สมองเริ่มคิดว่าฉันอาจยืนไม่ไหว มวลความวูบวาบลื่นไหลทั่วร่างจนมาถึงใบหน้าพร้อมกับความร้อนระอุ เขายังคงทำหน้านิ่งไม่รู้ร้อนหนาว ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่ฉันคาดไว้เลยแม้แต่น้อย ไม่รู้เพราะหยาดฝนหรืออะไร ดินรอบหลุมลื่นผิดปกติ และฉันก็ก้าวพลาดตกลงไปในหลุม
"เป็นไร ทำไมหน้าแดง"
ฉันกวาดรวมสติที่กระจายลอยล่องไปทั่วกลับมาให้ได้มากที่สุดและพยายามประกอบมันให้เข้าที่ในจิต มีบางชิ้นที่ยังคงลอยต่อไป แต่ตอนนี้ฉันต้องตอบอะไรบางอย่างก่อนที่เขาจะสังเกตอะไรบางอย่าง
"ป่วยไง"
ความเงียบดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง มันกำลังทำให้สติของฉันแตกกระจายอีกครั้ง ในขณะที่เขาดูจะไม่ได้รับผลกระทบจากความเงียบนี้เลย ในสมองของเขาความเงียบนี้คงเบายิ่งกว่าเสียงนกแสกกระพือปีก
"ตัวร้อน เลยหน้าแดง"
พอประโยคนี้ถูกปล่อยออกไปเขาก็ตอบกลับมาอย่างนิ่งสงบเหมือนเดิม
"ยังไม่หายเหรอ ไปนอนพักเหอะ"
ความเงียบเบาลง สติของฉันเริ่มคงที่
"ใกล้หายแล้ว"
คำสุดท้ายถูกดึงออกห่างเสียงลากยาวและสูงทำให้ดูร่าเริงเหมือนปกติ เขาคงไม่ผิดสังเกตอะไรนัก
"ดีแล้ว"
หลังคำตอบสั้นๆเขาก็ยันตัวขึ้นจากขอบระเบียง มันเป็นสีขาวอมเทา จากฝุ่น ฟ้าฝนและกาลเวลาจากตรงนี้มองลงไปผ่านอีกสามชั้นก็จะเป็นพื้นดินที่ถูกถมทับด้วยปูน ไม่มีคน มีเพียงร่มมากมายหลากสี กระจายทั่วพื้นที่ เราสองคนเลือกที่จะคุยกันอยู่บนนี้เพราะหยดน้ำจากฟ้า

เขายื่นโทรศัพท์ฉันกลับมา ในนั้นเปิดหน้าเว็บของนักวาดคนหนึ่งอยู่ เต็มไปด้วยแมวหน้าตาน่ารัก
"วาดให้ตัวนึงดิ ขอแมวสามสี"
เขาหัวเราะเบาๆ
"ไม่รู้จะวาดได้มั้ยเดี๋ยวลองดูละกัน"
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ฉันส่งโทรศัพท์ที่เปิดหน้าเว็บของนักวาดคนหนึ่งให้เขาเพราะรู้ดีว่าเขาชอบวาดรูปและกำลังฝึกฝนอยู่ เขารับไปก่อนจะเอ่ยออกมาว่าน่ารักมาก

"อ๋อ เราน่ารักใช่มั้ย"

ฉันหัวเราะและคิดว่าเขาคงตอบกลับมาเป็นมุกบางอย่างที่โดยใจความแล้วมันคือการบอกว่าฉันไม่ได้น่ารัก เราคงจะประสานเสียงหัวเราะและคุยเรื่องอื่นๆ ต่อไป

เพื่อนสนิทเคยด่าอย่างไม่จริงจังอยู่หนนึงเกี่ยวกับนิสัยของฉัน

"มึงแม่งอ่อยเก่งชะมัด ยัยแรด"

ร.เรือย้ำชัด ตอนนั้นมันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ แต่ความจริงคือฉันเกลียดนิสัยนั้นของตัวเองฉันรู้วิธีคุย รู้จุดที่ควรจะเล่นมุก หยอด และทอดสะพาน หย่อนและตึงอย่างถูกจังหวะฉันล่อผู้ชายหลายต่อหลายคนลงหลุมรัก บางคนก็ตั้งใจ บางคนก็ไม่แต่เป็นไปโดยสันดานส่วนลึก ในขณะที่บางคนฉันไม่ต้องการให้เขาก้าวลงไปในหลุมนั้นและระวังตัวเองเต็มที่พยายามทำให้สถานะเพื่อนนั้นคงอยู่อย่างดีที่สุด
"อ๋อ เราน่ารักใช่มั้ย"

ฉันหัวเราะและคิดว่าเขาคงตอบกลับมาเป็นมุกบางอย่างที่โดยใจความแล้วมันคือการบอกว่าฉันไม่ได้น่า
รัก เราคงจะประสานเสียงหัวเราะและคุยเรื่องอื่นๆ ต่อไป

"ใช่"
.

.

ความปั่นป่วนในท้องทำให้สมองเริ่มคิดว่าฉันอาจยืนไม่ไหว มวลความวูบวาบลื่นไหลทั่วร่างจนมาถึงใบหน้าพร้อมกับความร้อนระอุ เขายังคงทำหน้านิ่งไม่รู้ร้อนหนาว ไม่ใช่ปฏิกิริยาที่ฉันคาดไว้เลยแม้แต่น้อย ไม่รู้เพราะหยาดฝนหรืออะไร ดินรอบหลุมลื่นผิดปกติ และฉันก็ก้าวพลาดตกลงไปในหลุม

"เป็นไร ทำไมหน้าแดง"

ฉันกวาดรวมสติที่กระจายลอยล่องไปทั่วกลับมาให้ได้มากที่สุดและพยายามประกอบมันให้เข้าที่ในจิต มีบางชิ้นที่ยังคงลอยต่อไปแต่ตอนนี้ฉันต้องตอบอะไรบางอย่างก่อนที่เขาจะสังเกตอะไรบางอย่าง

"ป่วยไง"

ความเงียบดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง มันกำลังทำให้สติของฉันแตกกระจายอีกครั้ง ในขณะที่เขาดูจะไม่ได้รับผลกระทบจากความเงียบนี้เลย ในสมองของเขาความเงียบนี้คงเบายิ่งกว่าเสียงนกแสกกระพือปีก

"ตัวร้อน เลยหน้าแดง"

พอประโยคนี้ถูกปล่อยออกไปเขาก็ตอบกลับมาอย่างนิ่งสงบเหมือนเดิม

"ยังไม่หายเหรอ ไปนอนพักเหอะ"

ความเงียบเบาลง สติของฉันเริ่มคงที่

"ใกล้หายแล้ว"

คำสุดท้ายถูกดึงออกห่าง เสียงลากยาวและสูงทำให้ดูร่าเริงเหมือนปกติเขาคงไม่ผิดสังเกตอะไรนัก

"ดีแล้ว"

หลังคำตอบสั้นๆ เขาก็ยันตัวขึ้นจากขอบระเบียง มันเป็นสีขาวอมเทาจากฝุ่น ฟ้าฝนและกาลเวลาจากตรงนี้มองลงไปผ่านอีกสามชั้นก็จะเป็นพื้นดินที่ถูกถมทับด้วยปูน ไม่มีคน มีเพียงร่มมากมายหลากสี กระจายทั่วพื้นที่ เราสองคนเลือกที่จะคุยกันอยู่บนนี้เพราะหยดน้ำจากฟ้า

เขายื่นโทรศัพท์ฉันกลับมา ในนั้นเปิดหน้าเว็บของนักวาดคนหนึ่งอยู่เต็มไปด้วยแมวหน้าตาน่ารัก

"วาดให้ตัวนึงดิ ขอแมวสามสี"

เขาหัวเราะเบาๆ

"ไม่รู้จะวาดได้มั้ย เดี๋ยวลองดูละกัน"
"ถ้าวาดเสร็จแล้วเอามาให้เราดูด้วยนะ"
"มีการกดดันด้วย"

ฉันหัวเราะเบาๆก่อนจะออกเดิน หยดน้ำหยุดพรั่งพรูลงจากฟ้า

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น