ปีนี้อายุ 28 แล้ว สิ่งที่เปลี่ยนไปก็คงเป็นเรื่องร่างกาย อารมณ์ พวกลักษณะภายนอก แต่หลัก ๆ คงเป็นเรื่องที่ชอบจิตตกก่อนประจำเดือนมา ตอนแรกก็ไม่ค่อยคิดมาก แต่ช่วงนี้มันเป็นทุกเดือนเลยจนงง 

ปกติถ้าเป็นประจำเดือน มนุษย์เพศหญิงที่อารมณ์แปรปรวนมันน่าจะโกรธ โมโห หงุดหงิดอะไรแบบนั้นไป แต่ก็คงมีบางคนเหมือนเรามั้ง แบบว่าจิตตก

จิตตกแบบ มันไม่มีเรื่องอะไรก็ยังนั่งร้องไห้ได้เป็นวรรคเป็นเวร แค่หูฟังบลูทูธไม่ยอมเชื่อมกับโทรศัพท์อ่ะ จำได้ว่าเราร้องไห้หนักมาก บ้าเอ้ย 5555555

แต่ก็มีความคิดอย่างอื่นที่เชื่อมโยงกับชีวิตด้านอื่น ๆ ด้วย 

ยกตัวอย่างเช่น 

1 ความคิดที่ว่า จริง ๆ เรามันไม่มีอะไรเลยนี่หว่า ในพาร์ทอย่างการติ่ง เรามีตัวตนในการเขียน (กลุ่มเล็ก ๆ) ก็เพราะมีคนอ่านกลุ่มเล็ก ๆ มาอ่านงาน แต่งานเรามันมีตัวตนก็เพราะตัวคนที่เราชิปเค้าอีกที = กูแม่งไม่มีอะไรเลยนี่หว่า

2 ในการทำงาน เราทำงานร้านกาแฟ (ตอนนี้ และไม่แน่ใจว่าจะถึงตอนไหน) ชอบงานนี้อยู่เหมือนกัน แต่พอคิด ๆ ดู ถ้าไม่มีคนที่ดื่มกาแฟ ไม่มีลูกค้า = กูมันก็ไม่มีอะไรเลยนี่หว่า ประโยชน์ด้านอื่นต่อโลกก็ไม่มี เป็นแค่คนชงกาแฟที่นับวันราคามันชักจะสูงขึ้นจนลูกค้าเองก็ยังแทบจะจับต้องไม่ได้อยู่แล้ว

3 แมวหายไปด้วย เกือบ 4 ปีที่เลี้ยงแมวมา แมวหายไป (รวมของพี่ด้วย) ก็รวมแล้ว 7 ตัว แต่ปีนี้เป็นปีที่เพิ่งมารู้สึกว่า แมวทำให้เรามีตัวตนอ่ะ พอมันหายไปจนตอนนี้เหลือ 2 ตัว จู่ ๆ ก็เหมือนตัวเองลอยคว้างไร้จุดยึดเหนี่ยวยังไงไม่รู้ 

มีบ้านให้กลับ แต่แมวตัวเดิมไม่อยู่แล้ว คุยกับพี่ว่า มันคงเดินทะลุหายไปมิติอื่น (ที่บ้านมีรอยผนังแตกเยอะ) พูดให้ตัวเองสบายใจไปงั้น เพราะมันไม่มีวิธีอื่น 555 แล้วก็ชอบคิดให้สบายใจว่า เออ ก็พยายามเลี้ยงจนอ้วนพีทุกตัวนะ ทำดีที่สุดแล้ว

ไม่มีแมว (ตัวเดิม) = กูแม่งไม่มีอะไรเลยนี่หว่า

4 พอร้องไห้ออกมาเสร็จแล้วก็คิดต่อว่า มนุษย์นี่อ่อนแอจริง ๆ จะมีตัวตนได้ก็ต่อเมื่อมีสิ่งอื่นอยู่รอบ ๆ จะมีตัวตนด้วยตัวเองคนเดียวก็ไม่ได้ ถ้าไม่มีใครจำได้ ถ้าไม่รู้จักใครเลย ถ้าไม่มีอะไรสักอย่างมาชี้ว่า ‘มึงอยู่ตรงเนี้ย’ มนุษย์ก็ไม่มีอะไรเลยจริง ๆ การมีอยู่ก็ไม่มีด้วยซ้ำ โคตรจะ absolutely nothing ของแท้