วันนี้มีปัจฉิมพี่ม.6 ช่วงเช้าน้องม.4ทำพร็อพไม่ทัน ต้องไปช่วยกันทำยุ่งไปหมด แถมอากาศยังร้อนมากๆ อบอ้าว ลมไม่มีซักนิด เวียนหัวทั้งวันเลยวันนี้

ช่วงบ่าย ตอนบูมให้พี่ๆ เราอยากร่วมทำกิจกรรมกับทุกคน อยากทำตัวปกติและสนุกสนานเหมือนคนอื่น แต่เราร้อนมาก เวียนหัว จะเป็นลม เพื่อนคู่ใจวันนี้ก็คือยาดมโป๊ยเซียน555 ทนไม่ไหวจนต้องแยกออกจากเพื่อนมาอยู่นอกวง ตั้งหลักซักพักค่อยกลับไปใหม่ กลัวใครผิดสังเกต

ไม่มีใครรู้ว่าเราเวียนหัวง่าย หรือเรื่องที่เราไม่ทนกับอากาศร้อน ในเวลาปกติเราทนได้ แต่วันนี้ไม่ไหวจริงๆ เราไม่อยากทำตัวอ่อนแอหรือให้ใครมามองว่าเราติดความสบายอะไรทั้งสิ้น ก็พยายามทนต่อไป

พอบูมเสร็จ เราก็เอาของไปให้พี่รหัส ของที่ให้เป็นรูปวาดเราเอง การวาดรูปนับเป็นอย่างเดียวที่เราทำได้ดี จะว่าดีที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้5555 ว่ากันตรงๆ เราว่าพี่เขาจำเราไม่ได้หรอก เพราะไม่ได้คุยกันเลย ยังไงดีล่ะ ก็ไม่รู้จะคุยอะไร เราเข้าหาคนไม่เก่งด้วย สุดท้ายก็จบที่ไม่มีโอกาสแม้แต่ทักทายกัน

ทีแรกกะว่าจะรีบกลับห้องไม่นั่งพัก แต่ก็ต้องรอเพื่อนก่อน เพื่อนๆจะไปตามล่าหารูปพี่ๆกัน แต่เราไม่รู้จักใคร และไม่มีใครรู้จักเราเลย เราอึดอัด เราต้องมองเพื่อนคุยกับใครก็ไม่รู้ รูปห้อยเต็มคอเพื่อนไปหมด อิจฉานิดหน่อยแต่มันก็แค่รูปเนาะ แถมกว่าจะได้กลับห้องเรียน เราก็ได้ทักทายโป๊ยเซียนเพื่อนรักไปร้อยรอบได้

อันที่จริง ก่อนที่จะไปร่วมงานปัจฉิม เราไปสอบอ่านอังกฤษมา เป็นการสอบแบบอ่านข่าวอะไรก็ได้ที่เป็นภาษาอังกฤษ คะแนนก็จิ๊บจ๊อยมากเมื่อเทียบกับงานอื่นๆ แต่พอถึงคิวเรา เราอ่าน แต่อ่านจบแล้ว อาจารย์บอกกับเรา ว่าเราอ่านดี ฟังง่าย เราว่านะ คำพูดแค่ไม่กี่พยางค์ของใครบางคน ก็ส่งอิทธิพลต่อคนฟังได้มากจริงๆ เพราะเรารู้สึกดีมาก เรามีกำลังใจ เราเป็นเด็กที่เรียนสายวิทย์แล้วอยากย้ายไปเรียนศิลป์มาก แต่ทำไม่ได้ อาจารย์ทำให้เรามีกำลังขับเคลื่อน กำลังในการพัฒนาตัวเองต่อไปเรื่อยๆ ขอบคุณมากจริงๆ ;)